25 sept 2007

TRAGHEDEA DE AMOLLLLLLL. cap. 1. Kiko Bótalle o Veneno.


Mientras Ryan Manuel manejaba la Husqvarna con su pulcritud y meticulosidad habituales, Yurisleidy paseaba distraída por la finca en un magnífico corcel que su padre le había regalado, en un fresco que parecía repetirse cada día. Ryan Manuel contemplaba aquel cuerpo perfecto con los ojos tatuados por un profundo y desnudo amollllll, mientras se repetía una y otra vez las mismas palabras, quizás recordando sus orígenes familiares allá en el lejano Trasbar, tierra de sus ancestros: “bufffff, miña nai querida... cago nas estrellas, que boa está a nemonia... merda, xa me puxen morcillón. Hala, outra vaca no maíz... así, sube, sube, xa estou outra vez coma un chantón... ¿Joder, e ahora que fagho? Hoxe non me vale a excusa de agacharme apañar algas...” El cruel silencio en el que tenía que ocultar tan profundos y bellos sintimientos se le hacía más insoportable y agobiante a cada rato, como la vida en prisión o una canción de David de Mary. Yurisleidy era su amollll, su único amollll, y jamás había tenido ojos para otras chicas. Sobre decir que Ryan Manuel era, además de feo y tonto, virgen, a pesar de guardar, además de un cariño entregado, un rifle de treinta y cinco centímetros bajo el pantalón.

Por su parte, Yurisleidy era una auténtica experta del amolll. Siempre fue una chica linda, buena y elegante, y a su alrededor pululaban numerosos pretendientes de toda condisión. Había sido desvirgada, sin demasiado placelllll, por un Beckham de pueblo a la tierna edad de quince años. Luego viajó a España para ser, durante algún tiempo, groupie de Xil Ríos, hasta que el estupendo cantante, siempre sobrado de hembras, le rompió cruelmente el corazón. Juró nunca volver a enamorarse, pero la fuerza del destino (nótese nuestra admiración por Mecano) traería de nuevo a su pecho aires de traghedea de amolllll. Yurisleidy mataba su tiempo paseando en su caballo, leyendo a Antonio Gala y bajando al Starbucks para conversar de soccer con sus amigos Harold Lozano y Edwin Tenorio, alias Santi y Vizcaíno. Estaba matriculada en la carrera de música para cumplir un viejo deseo de sus padres, pero le resultaba difícil estudiar sabiendo que tenía el futuro solucionado. Su opinión sobre Ryan Manuel era concisa y concreta: es un auténtico tullido. Sin duda le tenía bastante cariño, pero puestos a elegir, prefería a su compañero de facultad Efluvio de Amolll, mucho más guapo, culto y refinado; en realidad, pensaba en él escuchando canciones de Platón y Viceversa (los discos de Xil Ríos ya los había quemado), aunque le daba miedo y vergüenza reconocerlo, luego de haber sido tan trághecamente golpeada por la vida.

El tercer protagonista en cuestión de este triángulo de celos, pasión y dolor, era Efluvio de Amor Gutierres. Un tipo inteligente, adinerado y apuesto, que sin embargo tenía una extraña obsesión por las mujeres con obesidad mórbida, por la cual sus amigos le habían acuñado el bien ganado mote de papamostrencas. Efluvio era un magnífico jugador de ajedrez y había ganado distintos certámenes de poesía, que le valieron la satisfacción de poder ver su primer libro publicado, Y comí el caldo en un garapaldo. Su tendencia al volumen y a la grandilocuencia se vio por una vez frenada el día que conoció a una flaquita con encanto, Yurisleidy Felnandes. A partir de entonces, siempre pensó en ella como su amante y futura esposa, aquella que había de ayudarle a tomar las importantes y duras decisiones que supone tener que gastarse una fortuna, es decir, comprar Porsche o Ferrari. Tal y como estaban las cosas, nadie parecía interponerse en su camino. Y así lo pensó cuando la invitó a cenar. “Es que verás, mi dulsesita flor del pitiminí, plomesa de amollll cumplida pol el Señollllllll... me han dicho mis amigos del Viveiró que tienen una ropa vieja estupenda y que si no vamos, les va a pasar mal...” Ante tan irrechazable propuesta, ella no podía contestar de otra manera que no fuese con la sonrisa y los pezones estimulados por el deseo.

24 sept 2007

Para todos ustedes, amantes de la belleza y el amolllllll...



Ryan Manuel cortaba con su máquina motosierra los árboles de la finca de Yurisleidy. Mientras, Efluvio de Amolllll hacía su tesis doctoral en Jalvald sobre la metafísica del amor y la muerte en las canciones de Jon Secada y Glenn Medeiros, inspirando a sus compañeras (entre las que estaba Yurisleidy) con recitales de Ricardo Arjona... Ryan Manuel tenía un Seat Fura con un tubarro de importación, mientras que Efluvio de Amolll paseaba en el BMW que adquirió luego de unas duras y largas negociaciones con McCoy. Ryan Manuel jugaba en el Garabolos, mientras que Efluvio de Amollll compartía mesa y tertulias con Kasparov, Karpov y otros grandes del ajedres... Efluvio de Amor era dueño de todo, Ryan Manuel era dueño de nada, exceptuando treinta centímetros de puro placelllllll... Efluvio de Amor era un galán gallardo y apuesto, Ryan Manuel era más feo que el Fary comiendo limones un día de cagalera... Igual que Álex y Bustamante, son dos hombres enfrentados por un mismo vespino... ¿¿¿¿¿quién montará a Yurisleidy????

Proximamente, en Quemeimportaamin... TRAGHEDEA DE AMOLLLL!!!!!



ESCRITA Y DIRIGIDA POR RÁCING DE SANTANDER & KIKO BÓTALLE O VENENO.

BAILANDO CON LOBAS/OS por Tresillo


Este artigo nace en resposta a unha complexa e erudita conversa que o día da despedida do noso ben querido Sr. Blanco xurdíu como xurde a xunza no medio dunha horta de patacas. Debo de aclarar que da mesma saín absolutamente derrotado; por suposto, cabe dicir que a batalla dialéctica foi ganada sobradamente, sen embargo, perdín absolutamente a guerra...a guerra do sexo.

Escomezarei por sintentizar a teoría sostida en tan cultísima tertulia. Eu, como coñecedor de ámbalas dúas materias, sosteño abertamente e coa experiencia por bandeira, que bailar e "hacel el amol" teñen a conexión máis intensa que poden ter dúas accións humanas. Defendo esta dogmática postura científica en base a tres principios:


1º.- O mellor baile é que se dá nunha parella.


2º.- A consecución do mesmo dun xeito estético precisa de tres elementos: ritmo, técnica e compenetración.


3º.- A precisión e a evolución dos bailadores precisa de paciencia, constancia e permanencia.


Desde estes esenciais principios e cambiando os suxeitos e o verbo, podemos determinar inexorablemente, que estas dúas instintivas accións humanas teñen unha relación mediata; xa non só desde un punto de vista sintáctico, senón tamén desde unha perspectiva física, sicolóxica e, mesmo, aínda que esto é cuestionable, espiritual.

Entendo absolutamente as obxecións plantexadas aos artigos, pero non as respeto en absoluto. Que algún/ha teña menos oído e ritmo que unha marioneta manexada por un neno de dous anos e teña a convicción de que parece Nadia Comanecci na cama, non significa nada máis de que ten a mente, o orificio bucal e as extremidades inferiores moito máis dispostas a abrirse que outros/as conxéneres. Tampouco implica que, se alguén ten a habilidade de ser unha auténtica Paulova ou un xenial Nureyev, teña como consecuencia inmediata ser unha auténtica Faltoyano o un Rocco si Fredi da vida, simplemente ten todo o potencial do mundo para selo e con moita máis altura e trascendencia que estes dous; todo dependera dunha boa predisposición a romper as barreiras dos tabús e inseguridades acumuladas na súa complexa mente.

En calquera caso, e esto si que non o vou discutir, tanto sexa un/ha Cantinflas bailando rumba bolero ou un/ha nativo/a Borincano/a bailando salsa, o resultado do baile e case sempre o mesmo, excepto que se minta ou se finxa.


23 sept 2007

"Marchasevos unha ameba amiga..."


Meus benqueridos blogueiros corzenses...voume pa Stiago e de ahí para Cuba....asi que...por desgracia non vou poder meterme en "quemeimportaamin" ata ben entrado outubro...

Esto, aínda que non me creades, dame moita pena...que vou facer eu sen poder disfrutar das vosas "sabias palabras"?? a quen vou picar eu agora?? quen me vai dicir a min que as mulleres somos unhos bichos raros ameboides?? quen??...oh Tresillo Armando Lópes de la Colina, oh...Xogador Méndes Garsía de los Fernandes de Guadalajara,...oh Doriforo...Galán de todos los galanes....QUE VA A ASER UNA DAMA COMO XO SIN VOS???....ahorita mi vida carese de sentido, pero tengo la solusión...morir...no digás nada...caxáte... XA NO TENÉS QUE PREOCUPAROS...SERÉ FELIS N EL MUNDO DE DIOSITO...axí me reencontraré con todos ustedes...(Y EL DIES??EL DIES TE LO DEBO XO A TI...XD).

Bueno, fora coñas (que movida...y demas piksiladas...XD, si é que ata temos linguaxe propio...canto vos queda por aprender ós donos do escudo da zona...), eso, que é todo un pracer colarme por estes lares de vez en cando, que sodes moi boa xente, e aínda que vos coñezo ben pouquiño, teño a sensación con moitos de vós, que vos coñezo de fai moito tempo. Ademais, con eso de ser unha das poucas mulleres que vos invade (non lle vou chamar conquista...porque senón vádesme queimar viva...XD) síntome ben protexida, e pa que vos enteredes: NON VOS TEÑO MEDO EH???sodes uns principiantes nesto do vacile...pero non vos preocupedes...aquí esta a vosa maestra...XD (esto sei que vai traer comentarios deses que poñedes vos, coa "superioridade" que vos caracteriza...jejeje).

E nada máis, que non cambiedes, que non me canso de dicir que sodes persoas exemplares (que vos diga esto unha "piksina", que sensación causa? agradable? desagradable?vomitiva? vos diredes...hoxe vades bos de piropos eh, non vos queixaredes...)


Un biko da PR.


Pd para os máis "elementos": Xogador...tesme que seguir correxindo o galego...que xa sei que poño "te" e esas cousas...son defectos de piksilandia...xa o sabes...jejeje
Dori: tullidoooooooooo!!!coidateme e busca un "buen partido"!!!jjejeje (non me esquezo da pulsera eh?)
Tresi: acabas conmigo coas túas teorías...pero que saibas que aprendo moito..."home dos cruces", jisjis...
Hotman: sabes que poido sobornarte...XD, teño controlados todolos teus movementos...

Por certo, o título da entrada non volo tomedes moi a peito...xa sei que tpc me keredes tanto nin son "amiga" nin nada por poñervos catro palabras aquí...pero DE ILUSIÓN TAMÉN SE VIVE (eu son asi...)

21 sept 2007

CHABAAAAAAAAAAAAAAAAAAL!!!! webmasters

O novo crack do rugby mundial é unha besta parda muy grande de nuestro señor e non podía chamarse doutro xeito... Aquí presentamos a Sebastien... CHABAAAAAAAAAAAAAAL!!! He aquí sus mejores jugadas.



Algo se muere en el alma cuando un amigo se vaaaaa.... tirititraun, traun traun...

Señoras, señores, o Superwapísimo deixa a Galia para ir a Gante á procura de rubias (cervexas, Pelusilla, non armes gresca... ou bueno, nunca se sabe, de todos é coñecido que a carne é débil, jo, jo, jo... é coooooooooooña). Aínda que ser "non'sjneider", seguro que algo te botaremos de menos. Quen te verá de chea con Marc Wilmots, o mellor xogador do mundo según Hotman, cual don Quijote e Sancho Pernas, ou cual Mogo con Vicentín, ensinándolle a diferencia entre o poxigo de corredera e o xiratorio!!! Quen te verá disfrutando das espléndidas exposicións do pintor de culto Van der Meyde!!! Esperemos que deixes o pabellón sectario ben alto, e que impoñas o idioma nepotivés (non te olvides do "Cola-Cao", que ata se está perdendo no país da lingua bosteira), a Estrela Galizaceibaria e o mus en tierras lejanas... Esperemos tamén que sigas mantendo o teu físico esplendoroso, incluidos tus cojones de inigualable belleza... para iso, folgazán, trata de botar algunha pachanga para aminorar o efecto das hamburguesas, aínda que xa sabes que non estará Kallon para secalo e rememorar así o único momento de gloria da túa mísera e lamentable carreira deportiva...

Xa sabemos que che resultou difícil acomodarte nun grupo de molimeiros onanistas sendo un guapito de cara con conciencia social e moderado apetito sexual; tamén entende que foi difícil para nós aceptarte co moito que, ejem, xogabas ó tute na época Pre-Pelusilla (e aínda te odiamos máis a posteriori, que quede claro). Pero ó final creo que acabamos por apreciarte tal e como es: un auténtico tullido.

BON VOYAGE, e como diría o Gran Edadepiedrix, ARREVOIRE QUE VIENE VOLTAIRE TIRANDO EL CHAPEAU AL AIRE.
P.D. Si coñeces o anti-Corzo belga, é dicir, un pobo cheo de solteironas perdidas pour la societé, faite o homosexual (tanto non che a costar, sen ti mesmo), e avisanos que che faremos unha visitiña no trolebús de Ernesto Neyra. Rafa Plas está avisado para montar unha queimada... sabes que antes hai que emborrachalas.

TRESILLO & XOGADOR DE CHICA, EN NOMBRE DE LA SECTA REVOLUCONARIA DEL SÉPTIMO CUBALIBREL.

Serías perfecta si no hablaras (por Faragullas)

Bueno compañeiros, atopei por casualidade un extraño poema que debe ser aquí mostrado, xa que o tema que trata foi mil veces comentado neste blog desde a súa creación. Aí vai:

"Para hablar no te quiero. Tengo amigos / para tratar de cosas que me inquietan / y ahondar en las ideas que me importan. // Y no nos condiciona nunca el sexo. / Nos lo pasamos bien. Y «Adiós». Y «Hasta otra». / Contigo es diferente. Lo que cuentas / no me interesa nada en absoluto. // Y he de escuchar, no obstante, atentamente / y ocultar mi fastidio a tus palabras. / Porque sino te niegas a mi amor. // Y cuando a mí se ciñe tu figura / grácil y delicada voy perdido. // Pues al sentir tu cuerpo a mí abrazado / nada tiene interés que tú no seas. /Y yo ya no soy mío, sino tuyo. // Y así debo evitar en nuestra charla / lo trascendente; reír tus tontas gracias, / acusarme de estar equivocado... / Entonces sí que accedes a mi amor. // De no mediar el sexo y ser tan bella / te hallara aborrecible y despreciable. / O serías perfecta si no hablaras."
(EAST 52ND STREET, J.M. FONOLLOSA)

Como ben sabedes todos vós, eu habitualmente non comparto estas ideas, pero fíxome moita gracia cando o lin, porque ben podería ser obra do noso pequeno gran artista Tresillo, ou mesmo do Xogador de chica nun arrebato creativo. Aínda así, nalgúns casos non deixa de ser certo. É certo que algunhas mulleres teñen unha conversación bastante lamentable, pero eu creo que non é a norma xeral, senón unha excepción máis ou menos frecuente.

20 sept 2007

PORQUE YO TE I LOVE YOU, MI FRIJOLITA... (xogador de chica)

Falouse no blog con insistencia de facer un CD pastelero... para ir inspirándonos e quentando motores (e tamén para paliar a miña fama de insensible mesógheno entre as churriñas, jo, jo), deixo aquí esta exquisita escena de Amar en tiempos de... Amor que vienes cantando... ehh, en fin, non recordo o título da novela, só que é espetacular (isto, por suposto, é mentira; teño os 2.546 capítulos en DVD, e gardo na habitación o poster firmado da nemonea). Disfrutade dos extraordinarios diálogos, dignos do mellor Rácing de Santander ("perderte sería lo peor", "para mi también perderte sería lo peor", "quién pudo haber sido", "no sé", "la risa es... otra cosa"), das magníficas interpretacións, da sensualidade das declaracións de amor valdánicas con acento sudaca, da chegada da música sempre a punto... e do tremendo misterio que encerra, e que te agarra polos huevos ata poñerte de novo, o día seguinte, diante da tele despois do parte. Tamén servirá para que Amarillo S. aprenda as técnicas de filmación destes honrosos discípulos do gran Foto Javier. Monumental.

19 sept 2007

PREGUNTAS INÚTILES: RESPOSTAS RÁPIDAS>>Amarillo S.


Sencillo. Respondede brevemente a cada pregunta.

Nas resposta poñede o número da pregunta e a resposta. Respondede todos que seguro que salen cousas divertidas.
1. Que tres cousas te levarías a unha isla deserta?

2. Si te puideras beneficiar a calquera persona do mundo, quen sería?

3. Canto durou o máximo periodo de tempo que pasaches sin ducharte?

4. Desnudáchete en público algunha vez?

5. Botaches algún polvo por compasión?

6. Matarías a un chino que non conoces de nada por 10 millóns de eypos?

7. Durmiches na calle algunha vez?

8. Durouche unha resaca dous días?

9. Cal foi o simpa* máis caro que largaches? (*irse sin pagar)

10. Cal foi o periodo máis largo de sequía que sufriches?

18 sept 2007

Paridilla...

http://www.youtube.com/watch?v=A8Pb34Ge3Hc

E despois de tanta filosofada, pa que botedes unha sonrisa...XD

Un biko da PR antitetas de plástico...

Esto escribino fai uns días no meu blog, a ver que vos parece...

30 agosto

Para los presos del bisturí...

España está a la cabeza de Europa en operaciones de cirugía estética.

¿Qué os parece? A mi personalmente...me enerva.

Voy a daros mi opinión.

Estoy en contra de la cirugía estética.

Vivimos en una sociedad demasiado absorbente. Nos influye de una manera brutal todo aquello que nos rodea. En el fondo es como si fueramos pequeños muñequitos programables, sin voz ni voto para decidir el porvenir de nuestro propio mundo.

Pero el principal problema son los estereotipos. Tenemos que ser de una determinada manera y no de otra, porque sino sería como nadar a contracorriente, y en este nuestro mundo, estas brazadas en sentido contrario, no nos traerían más que problemas: desadaptación, rechazo por parte de nuestros congéneres, sensación de irrealización...en fin, que más vale ser uno más del rebaño, porque ser la oveja negra, da demasiado trabajo y no trae más que quebraderos de cabeza. Esto es así por desgracia.

Ya apuntamos maneras desde pequeños: siempre queremos ser "como mamá" o "como papá". Uish...esto ya debería asustarnos!!!. Somos demasiado fáciles de moldear, y cuanto más pequeños e inmaduros, más virgen está nuestro cerebro y más ganas tienen las mentes maliciosas de manipularlo a su gusto. Es el lugar perfecto para que cualquiera grabe lo que más le apetezca. Así que: cuidad de vuestros pequeños descendientes porque este mundo es un peligro!!! (yo a mi Afri la voy a tener en una burbuja, jeje).

Así es como la mayoría se van convirtiendo adictos a todo tipo de modas: ropa, posesiones, deportes, arte, lectura, música...y lo peor de todo: IMAGEN. Nadie tiene personalidad. ¿Dónde está el carácter que nos viene de serie y que nos hace únicos y diferentes? "quilosá....XD"

Como vivimos en una sociedad muy acomodada, en la que el mayor problema que una familia de clase media puede tener, es demasiado pequeño (parece ser) para obligarnos a dejar de lado todo lo superficial y banal que tanto manda hoy en día...pues pasa lo que pasa: mamá quiere quitarse las patas de gallo, papá las bolsas...y de tal palo tal astilla...la nena quiere unos pechitos como los de Beyoncée para el 17 cumpleaños....

¿Cómo es posible esto? no lo sé, no lo entiendo. Presumimos tanto de lo avanzados que somos, y tenemos por suerte miles de medios que nos permiten tener accesos a educación, cultura y casi cualquier tipo de formación que nos enriquezca como "personas" (=animal racional que se diferencia del resto por el uso de la razón...), como miembros de una sociedad desarrollada. Pero, aún así, sorprendentemente, la mayoría de nosotros prefiere convertirse en "marionetas" de esta sociedad. Seres acomodados, incultos, sin personalidad, superficiales, falsos,...

¿Qué mejor forma de pulirse un sueldo que gastárselo en ponerse el culito de Brad Pitt? Para ellos cae de cajón. Incluso pueden descuidar su casa, su alimentación, a su familia, ...con tal de tener esas cachitas prietas de plástico que tanta ilusión le hacen....

Yo me pregunto: ¿Tan difícil es no dejarse llevar? La verdad es que debe ser.

Si. Debo ser sincera. Hasta la persona más sensata está algo influencia por las modas. Pero aún así creo que hay niveles!!!Una cosa es cambiar de manera de vestir y otra cambiar de cara...XD

Concretamente, hablando de la cirugía estética, me da una gran pena que se haya hecho tan accesible. No es egoísmo. No voy en contra del progreso. Si la gente fuera coherente, me daría igual, pero visto lo visto, casi prefiero que sea algo inalcanzable para la mayor parte de la población. Por desgracia no es así. ¿Por qué digo todo esto? porque es muy triste que seamos esclavos de una imagen, que la gente se deprima porque no es como Elsa Pataky, o como Naomi Campbel (hablo de féminas, porque suelen ser las más afectadas por la fiebre de la estética)...Tenemos un estereotipo de belleza implantado en nuestra cabeza, y parece que demasiadas cosas giran en torno a él...

Pensemos: y si Naomi Campbel hubiera nacido en la Edad Media? sería la fea de la corte...tan morena y voluminosa, y con tan poca ropa....nadie miraría para ella. A ver quién es el valiente que dice hoy en día que Naomi es fea...lo mandan poco menos que a la hoguera...Y si hacemos al revés lo mismo: la de la Edad Media a día de hoy, sería un crollo...

Por eso: la belleza es algo relativo, porque, al fin y al cabo, va a caballo de las modas, que no son nada más que algo pasajero, cambiante, perecedero...

No deberíamos preocuparnos tanto de algo tan abstracto...

Estoy convencida que, de vez en cuando, deberíamos mirar más para nuestro ombligo en esto de la apariencia física, e intentar aceptarnos tal y como somos, sentirnos bien con nosotros mismos. Todos tenemos defectos, pero también virtudes, no debemos olvidarlo. Hay que sacarle partido no solo a lo bonito, sino también a lo feo. No podemos traumatizarnos porque no somos "guapísimos" (según marque la moda del momento...veis? ya estamos con el cuento de que todo es relativo...), porque eso no es lo más importante en la vida. Eso no va a hacer que nos quedemos solos y abandonados en el mundo. Me duele mucho cuando la gente sufre porque no tiene más que complejos, se entristecen, dejan de salir, de disfrutar, dejan "de ser felices"...y esto no puede ser, en estos casos hay que acordarse de aquello de: "Nunca dejes de sonreír porque no sabes quién se puede enamorar de tu sonrisa" (y una sonrisa si que es siempre bonita, seas alto, bajo, gordo, flaco...es un gesto precioso en sí mismo)

Yo tengo muchos complejos. Como todo el mundo. Pero tengo que aceptarme tal y como soy. ¿Y a quién no le guste? que no mire...cada vez lo tengo más claro. No sería mejor con la 110 de pecho, ni con unos labios hinflados con colágeno, ni con el pompis de Carmen Electra. Sería la misma pero con unas tetas criminales, unos labios posticísimos y un culo en pompa...¿qué me iban a mirar más por la calle? puede ser...Pero eso me iba a solucionar algo? no, iba a seguir viviendo en el mismo mundo, teniendo la misma ocupación, y con problemas en la cabeza...(y de espalda...con tanto peso en la delantera...XD). No iba a cambiar nada en mi vida.

Bueno, ahora diréis: ¿y los complejos? Desaparecerían ¿no?
Tranquilos...siempre aparecen complejos, porque ya sabemos que cuando nos ponemos quisquillosos nos salen taras por todas partes. Cuanto más tenemos, más queremos,...es ley de vida. Vamos, que al final estaría todo el día metida en el quirófano "reconstruyéndome", para nunca estar plenamente satisfecha. Es como un vicio. El cuento de nunca acabar.

Para que luego al final de la vida, cuando estuviera totalmente recauchutada, demacrada, machacada de tanta operación, me parara a pensar ¿qué he hecho? Esta ya no soy yo. Y lo peor de todo: cuanto tiempo perdido "por gusto" en hospitales, cuanto dinero gastado, cuanta artificialidad en mi misma...vamos, que la Barby tiene menos plástico que yo....y....¿Soy feliz? Me juego la vida a que no....

La cirugía estética no es un juego. No es ninguna broma. Se trata de operaciones en las que te anestesian, te hacen cortes, te colocan prótesis, sufres fuertes postoperatorios... En serio, a mi no me parece jauja. Y aún así la gente se somete a ello como si realmente fueran adictos al bisturí. ¿Total para qué?¿para una nariz chata y respingona? no...yo ese dinero me lo prefiero gastar en un fin de semana en un hotel de 5 estrellas con mi pareja...ya sabéis: cenita romántica, unas lujosas copitas a la luz de la luna y una noche de amor en una buena suit...¿No se os hace la boca agua? Sin dudar: me quedo con mi nariz. Iba a estar mucho más contenta que con "una" nariz nueva (porque en el momento que salgo del quirófano ya no es mi nariz, aquella con la que nací) que todo el mundo señalaría y susurraría: "mira, se operó, se operó...". Nada. Prefiero los cartílagos nasales que la naturaleza me ha dado y mi noche loca XD...no hay color.


Y nada más. Que acabo de mirar lo que había escrito y: A ver quien es el o la valiente que se lo lee todito...XD


No seais víctimas de la sociedad, sed partícipes de ella.


Un beso de la Pulga!!!

A VIDA Ó REVÉS>>Amarillo S.


Sei que é unha gilipollada e que algunhos xa o escoitarían nalgunha conversación perdida de bar, de feito a idea non é miña, e tampouco me acordo de a quen lla roubei, pero como últimamente andamos filosóficos e un pouco fatalistas, volveume á cabeza esta absurda "utopía":

A vida debería ser ó revés, nacer de vellos e morrer de novos.

Todo comezaría coa vellez. Paz, tranqulidade e sabedoría. Irónicamente precisando das atencións dos demáis, que é como realmente comeza. Nacer cos coñecementos de toda unha vida, para avanzar nun viaxe ata a xuventude e o descoñecemento. Non me parece mala preparación.

Unha vez conscientes do que queda por andar, comezaríamos o camiño. O traballo. Unha larga, e moi posiblemente ardua etapa que salvaríamos gustosos, sabedores do premio que agarda na meta. A xuventude, lonxe de responsabilidades e preocupacións, a diversión por obxetivo e o ceo como límite.

Pero dende o meu punto de vista o clímax chegaría na niñez. A guinda da tarta O recoñecemento desa larga e hipotética vida chegaría no cúlmen da incosciencia, quizais a única maneira de saborear realmente o triunfo, sen ataduras, sen condicións, totalmente libres.


PD: Pido desculpas por anticipado por esta palla mental tan kantiana e nihilista. (A quen lle poida ofender).

16 sept 2007

CENA DE DESPEDIDA===>Sr. Blanco


Como ben sabedes algúns e descoñocedes outros o próximo dia 24 marcho a explorar novas terras, terras de grandes pintores como Van der Meyden (guiño para Amarillo S.) e cerveza. Boa conta darei das miñas aventuras neste blog, se a resaca mo permite.
Para despedirme de tanto animal que teño por amigo/a decidin facer unha cena (calquera escusa vale para ir de festa). Así que toda a xente que lle apetezca ir (e a que non lle apetezca pero vai por compromiso tamen pode asistir) so ten que apuntarse no caseto de copa, onde será dita enchenta. A data límite para apuntarse será ata o mércores e a cena o Venres. Se non podedes apuntarvos deixade algun aviso no blog(ou por algun outro medio). Repito que pode vir quen queira e desexe, sera totalmente ben recibido. Un saúdo e espero vervos alí.

14 sept 2007

TEMOR.por Doriforo perfect body.

O luns pasado recibín unha chamada do adestrador.Quería comunicarme que,como un dos capitáns da plantilla e en representación da mesma, era interesante que o acompañara a Santiago para darlle o pésame a un compañeiro.

Morréralle un tío o sábado pola noite.Ata aquí ningunha novidade.Esta chegou cando preguntei as causas da mesma e como se producira;¿era maior?¿problemas de peso ou cardiacos?etc,etc,etc.

A resposta foi ,que estaban na voda do irmán do meu compañeiro cando en pleno baile,sen aviso algún se desplomou.Un ataque ó corazón fulminante.Non había posibilidade de resposta.Faleceu case que ó momento.Os médicos que chegaron pouco despois non fixeron máis que constatar o tráxico suceso.

Quedei atónito e perplexo.Cómo o destino,a vida,Dios,Mahoma...pode ser tan cruel.Cómo pode perecer unha persoa sana en tales circunstancias.No medio dunha gran celebración.No medio dunha festa.No medio de familiares e amigos.No medio de nenos.No medio dunha canción na que todo o mundo se animou a bailar.No medio dos que te queren.Así de repente,sen avisar e sen remedio ningún.Qué cruel.Qué triste.Que pena me entrou ó imaxinar a situación naquel salón que se encheu de angustia e desolación.

Pensei,unha vez máis, que a morte se atopa moito máis cerca do que nós nos imaxinamos.Cando pasa un suceso así pensamos que eso pásalle ós demáis.Que a min é imposible que me pase algo así.Qué pena pensamos.Pero así é a vida....decimos.Convencidos, seguimos crendo que calqueira suceso parecido non nos pasará nunca.Ó resto sí.A min imposible.É coma a lotería.Cómo me vai tocar a min.Eu polo menos era un deses.

Ese mesmo día conversei cun amigo.Gran conversador.Gosto moitísimo de intercambiar impresións con el.Comenteillo.El díxome que a vida era así.Que a morte chega e non lle hai que temer.Uns teñen que morrer, e outros nacer.Que non se pode pensar na morte,que hai que vivir.

Pois eu témolle moitísimo.Temo que calqueira día me poda arrebatar a un ser querido.Que mo leve.Que mo roube do meu lado.Temo a unha chamada de teléfono fatal.Si ,temo á morte.Non é unha obsesión máis sí son moi consciente da posibilidade da mesma..Dicen que non é temela como tal,sinón ó dolor que esta produce.Pois eu temo á posibilidade da perda.O dolor xa o atoparei por esa perda.

Quizábeis porque son consciente do cerca que está lle temo tanto.A min soploume nas orellas un mércores inolvidable de outono.Aquel día tocoume esa lotería que pensaba que era para os demáis.Dende aquela cambiaron pensamentos e prioridades.A vida non volve a ser igual.

Son dos que pensan, polo tanto, que hai que vivír ó máximo posible ó día.Ser boa xente.Evitar conflictos.Ser feliz.Tentar que a túa xente sea feliz.Rir.Vivir.Chorar.Abrazar.Querer.Sentir.Que sei eu aproveitar o tempo.Darlle importancia ás cousas que verdadeiramente as merecen.No fallarlle á túa xente.Non ser egoista.Ser amigo.Aproveitar,apreciar e valorar o que tes porque quen sabe se algún día ,non lle podes decir a un amigo o moito que o apreciabas.

E esto demóstrase día a día.E hai moitas formas de demostralo.


Doríforo.

13 sept 2007

O CASO E ENCHERSE!!!!!!!

Bo día montós, propóñovos pa este find, se keredes, facer unha cena no chiringo en Portocelo ou almorzo como vos salga do carallo. Contádeme algo.Ta todo sectario invitado. E punto.

REY DE COPAS

11 sept 2007

O SECTARIO MEDIO>>Amarillo S.


Acordadesvos de cando a encuesta era semanal, divertida e pornífera? deume a nostalxia e buscando as entradas antigas boteime unhas risas co que eu mesmo escribín meses atrais, o cal é lamentable, pero certo, teño que deixar a bebida. Decidín volver á batalla para completar o estudio, pero cos datos que xa recollimos xa nos podemos facer unha idea de como é o sectario medio:

Varón de vintepico anos que acostuma a follar nas madrugadas de verán, borracho como un caldeiro, na cama e practica o misionero desde abaixo para non marearse, tamén acepta ás vinteuñas de bon grado (recurso que sole utilizar para non quedarse durmido). Non lle gusta que berren o nome de outro na cama, pero tolera que a muller alcance o clímax antes, (solo faltaría). Palléase largo, eu diría demasiado, mentres soña cas súas fantasías que non se atreve a propoñer na realidade, dado que as súas relacións son menos habituais que as olimpiadas. Gústalle moito o "menaxatruá" e encántaríalle se o chega probar.

Así o votastedes, para quen non se acorde, pinchade aquí.

10 sept 2007

NUNCA É TARDE PARA APRENDER by CHEGOUHOME & METODISTA


Comezaremos isto explicando o porqué del. O motivo principal é a pura e dura polémica, o gusto instintivo por ela; dito isto e agardando o voso agradecemento pola sinceridade, confesaremos o segundo, a nosa total superioridade respecto ó tema tratado, a experiencia que nos concede o fracaso e o triúnfo, fruto das horas empregadas, e con ela, a esperanza de que algún día atisbedes mínima luz concluíndo nunha eliminación(alomenos parcial ou, raramente, total) do requesón que fai tempo acumulades no prepucio.

Personalizaremos, esforzarémonos e pasaremos ós bloguistas por unha criba para eliminar, primeiro, ós emparellados(sen comentarios), ós que aínda non saben o que é unha pixa(xente tenra e homosexuais) ou os que sobradamente demotraron que a súa técnica seductiva funciona(veremos se recordamos algún). Quedan no tinteiro, xunto coa nosa vaguedade, persoaxes como Doríforo, Lucaponi, Bosteira, Cazadordemedianoite, Rey de copas e algún máis para unha próxima entrega, claro está, sempre que esta garde unha boa acollida.

Feita a presentación, e sen gardar orden ningún, brindaremos breves consellos a estes simpáticos onanistas:


FARAGULLAS: comezaches as túas andainas con mal pé, recordámosche aqueles tempos nos que aínda non sabías que unha retirada a tempo ou un silencio poden ser sinxelamente elegantes, pois con calquera das opcións evitarías falar rompendo o fío sobre a marcha do Depor a tres milímetros da cara do teu obxetivo mentres ela lle mira para o cú ó camareiro. ¿A guinda da escea non fai falla que cha rememoremos, non?

A non ser con alternativillas ás que lles da morbillo papar fumadas a tíos de pelasso singular e logo contalo, Chegouohome díceche: o proceso que segues non é tan malo, e se observaches que a túa extensa cháchara mella na susodita, este gurú aconséllache cambia-lo tema do fútbol por unha potente man detrais da nuca e bimbaaaa, non te asustes se se remexe ou se queda sen aire nos pulmóns, acórdate de que o disfrute do home está por enriba do delas.

Receta: pesas para o brazo dereito e unhos cubatas ben cargados.


AMARILLO S.: vendo fotografías túas de hai 4-5 anos concluímos que o que antes che valía agora entérrate. A túa anorexia(a cal antes che proporcionaba imaxe definida nos momentos de praia), agora só serve para recibir un non con cara de pena e unha bolsa de suero. O teu pelo, outrora motivo de imaxe Hollywoodiense ante as inocentes miradas adolescentes, agora non engaña a naide, e os piollos encárganse de alonxalas por ti. O teu é un problema, non de imaxe, senón de non querer millorala, pois labia, creemos que che sobra.

Receta: Metodista diche, sal comigo de compras, pídeme máis a miúdo a maquinilla de rebarbar(tranquilo, eu corro coa conta das pilas), bebe menos, fala mellor, desencorba a columna e come.


XOGADOR DE CHICA: sen duda es o maior reto para a nosa escola, pois ó marxe de non ter pasado ou presente do que partir, analizamos a túa capacidade verbal e otorgámoslle boa nota, a túa imaxe, é víctima de algo similar tamén, non é mala, e ten partes boas e de moito xogo, pero descoñeces cómo sacar partido delas. Un se ten unha melena loira(escasean) coa que poder limparse o cú, non pode baixar as escaleiras do pinin e mostrarse na rúa coma se estivese a buscar moedas, ondeaa ó vento, quedarán coa garda baixa.

Receta: Chegouohome proponche raparte ó cero, lentillas e sesións intensivas de solarium e ximnasia. Con isto, estarás apto para moverte nos meus caladeiros, a partir dese punto, non retorno, coser... e foder.


HOTMAN: sen duda o teu alter ego e ti estaredes sen pestañear diante da pantalla por verte nesta desprestixiosa lista, pero que o queres ser non nuble o que realmente es. Garbo, orixinalidade e imaxe currada non che falta, e nótase pois con isto manteste na brecha, unha colina chea de coios, suxos e pobres, inanimados.

Receta: Metodista diche. Á hora de elixir vestimenta, limítate a tres cores, unha para o calzado, pois sabrás coma nós que o paiaso de Micolor está solteiro. As gafas están ben, eu mesmo quero unhas, pero procura que non sexan dun tono capaz de cegar á túa víctima. Cando fales, fala, e exprésate, non dirixa-lo tráfico, e por Deus, limita o teu argumento a gracietas, imitacións e postas en situacións emocionalmente destructoras da muller(ti aí sabes), non queiras que te papen por dar pena.


HIPER: cando o teu monitor explicou pautas da respiración e concentración de músculos varios para mellor rendemento destes, referíase ás catro paredes do ximnasio e durante o tempo de entrenamento,¡non fóra del! Criticables as túas posturas para el, pero non o mesmo, a túa apolínea faite desexable para moitas, ¿qué é o que non marcha entón? O descurso, antigo e retrógrado, sinxelo e común, a falta de sorpresa verbal, cambio de marcha, evolución dos pasos non progresiva, serían cuestións a tratar seriamente en ti.

Receta: Chegouohome diche que te relaxes, muscular e psicoloxicamente, memoriza historias, prepara material enlatado e logo atrévete a expoñérllelo.


TRESILLO: os tres sabemos que a túa labia encandila, a túa estatura revé o estímulo sexual, a túa cabeleira frondosa é confiada, o seu estilo asusta, vísteste elegantemente, e combínaste mal, tes un gran membro, non importa, só o que che falta para conseguir que pidan que o mostres.

Receta: Metodista discúteche: as formas, a pose, o humor agrio cando non debes, a espera infructífera que se dá cando con un xesto rechazas a diferenza de intelixencia e agardas poder bica-los seus peitos de analfabeta. Corta o pelo, enmarca a coleta, algunha vez leva a camisa de fóra, ségelles o xogo, non teñas medo de perder a túa integridade, pois estás facendo algo pola túa.

9 sept 2007

GRANDE GLENN!!!!! (xogador de chica)


Descanse en paz (non morreu, pero musicalmente sí que no da palo al agua) o máis grande cantante de música popular do século XX, con permiso de Julio José Iglesias ou Jesulín de Ubrique. Aínda que moitos descoñezamos a canción pastelera, sen dúbida algunha ninguén é alleo á figura do xenio da canción romántica Glenn Medeiros. Recordarei sempre a primeira vez que me aproximei á balada por curiosidade; foi da súa man (coa ignorancia por bandeira, e incitado polo seu nome tan suxerente, mestura de galán norteamericano e leñador portugués) escoitando o mítico Nothing´s gonna change my love for you de George Benson nos 40 Criminales, cunhas dolorosas e punzantes nostalgheas da muller deseada, traghedea de amor mediante. Sen ser para nada pretencioso, creo que é digno sinalar que a súa trascendencia vai máis alá do seu arte e, sen lugar a dúbidas, ten un sitio privilexiado no panteón dos xenios da humanidade. Baixo o meu punto de vista el é o exemplo de que todo ser humano garda no seu foro interno un atisbo de beleza... no seu caso, a voz e as intensas interpretacións dos seus amagos de ambolia ó peito, as cales xamais deixarán de facer vibrar á miña alma.

Aquí deixo, a modo de humilde homenaxe, algunhas das pezas mestras do seu inigualable e variado repertorio:




DUELO A MUERTE EN RÍO ROJO (xogador de chica)

A Candelaria is different. En Rúa, calquera acontecemento (partida de tute, cea de amigos, reparto da herencia, adiantamento en coche) pode, de súpeto, converterse nun western. O sábado puidemos comprobalo no campo da Granda, no clásico entre o equipo local e o dream team da Península de los Porros y de la Paz. Un partido que os piksis pareceron deixar sentenciado no primeiro tempo, pero que coa entrada de VillaGol (quen se non?) púxose emocionante. O ambiente comezou a caldearse tras algunhas entradas a destempo e algúns a mi no me toques pavo chorbo respostados polos conseguintes vouche partir a cabeza. No medio de tanta tensión, o grandioso Braveheart, unha vez máis impecable ó cruce, recibiu un pisotón (quizáis involuntario) dun forasteiro. E acto seguido, tras apuntar co dedo índice ó infractor, cual Hierro nos mellores tempos, soltou unha frase antolóxica coa que soñaron mil e un guionistas das vaqueradas (e dobladores da Galega), sen poder conseguilo:

"CHAVAL, ACABAS DE SENTENCIALA..........................."

6 sept 2007

GRANDE LUCIANO!!! por Tresillo


Descanse en paz o máis grande tenor do século XX, xunto con Enrico Caruso. Aínda que moitos descoñezamos o canto lírico, sen dúbida algunha ninguén é alleo á figura do xenio do bel canto Luciano Pavarotti. Recordarei sempre a primeira vez que me aproximei á ópera por curiosidade (coa ignorancia por bandeira, a cal aínda me cubre) foi da súa man e escoitando o mítico Nessun Dorma do Turandot de Giacomo Puccini na final do Mundial de Fútbol do ano 1994 en Estados Unidos...http://www.youtube.com/watch?v=VATmgtmR5o4. Sen ser para nada pretencioso, creo que é digno sinalar que a súa trascendencia vai máis alá do seu arte e, sen lugar a dúbidas, ten un sitio privilexiado no panteón dos xenios da humanidade. Baixo o meu punto de vista el é o exemplo de que todo ser humano garda no seu foro interno un atisbo de beleza...no seu caso a voz, a cal xamais deixará de facer vibrar á miña alma.


Aquí vos deixo mostras da súa xenialidade a xeito de humildísima homenaxe:


Il Pagliacci de Ruggiero Leoncavallo: http://www.youtube.com/watch?v=Ky271W94VHA




I lombardi de Giusepe Verdi: http://www.youtube.com/watch?v=HFFcWUSyaRM


Una furtiva lágrima do L'elisir d'amore de Gaetano Donizetti: http://www.youtube.com/watch?v=KxyrphGgLH4


5 sept 2007

GALÁUTICOS


¿Por que son atea?

O outro día atopeime un razonamento tan xenial dun ateo, que decindín roubarllo, aquí van os trozos máis interesantes...(sinto que vaian en castelán...pero é que están copiados tal cual...)

"Algunos teístas muy intolerantes dicen que Satanás nos engaña haciéndonos creer que Dios no existe, o que en realidad sabemos inconscientemente que Dios existe y experimentamos una "negación" psicológica para no reconocer esta verdad que nos obligaría a cambiar nuestras vidas. Esto es una tontería. En verdad, uno de los argumentos más interesantes en contra de la existencia de Dios es la cantidad de ateos que hay en el mundo (algunos dicen un 10%, otros un 1%; de todas maneras somos millones), y el hecho de que haya tantos dioses y versiones de Dios. Si un Dios existiese, razonamos, su presencia sería clara e inconfundible. Con todo su poder, con su mera gloria y esplendor, no dejaría lugar a dudas sobre su apariencia y propósitos, y mucho menos sobre su existencia.
Otros teístas dicen que negar la existencia de Dios es negar todo lo que es sagrado, todo lo que es bueno, lo sublime, lo que nos trasciende, lo que nos hace ser humanos. O sea, que somos pobres diablos desalmados e inmorales (o amorales). Esto es una tontería, como pueden decir muchos que tienen amigos ateos. Somos tan morales o tan inmorales como el promedio, y cuando hacemos una buena acción la hacemos porque es buena, no porque nos gane un lugar en el cielo; cuando dejamos de hacer algo malo, no lo hacemos porque nos dé culpa que Dios nos mire, sino porque es malo; y si cometemos una falta, no nos ponemos de rodillas a pedir perdón a las nubes, o a un sacerdote, sino que pasamos directo a reparar la falta y pedimos perdón a quien le corresponde, al afectado. Cuando uno no cree en Dios, a pesar de la presión social que muchas veces tiene que soportar, es generalmente porque no puede, y no desea forzarse a poder, o fingir que puede. En estas condiciones, uno no tiene que demostrarle nada a nadie. Repito, el ateo no tiene que demostrarle nada a nadie. Nadie va por ahí predicando que los duendes existen y que los que no creen en duendes deben demostrar su inexistencia; mientras no haya pruebas de que los duendes existen, no creer en ellos es de puro sentido común. En todo tipo de discusión sobre cosas hipotéticas y no obvias, el que debe aportar pruebas es el que afirma, no el que niega.
La existencia de Dios es difícil (yo diría imposible) de probar. Dios es una hipótesis increíblemente complicada. Dios no puede percibirse con nuestros sentidos normales salvo cuando realiza un milagro, y entonces no podemos saber si en realidad fue un milagro. Es más sencillo (más económico, se dice en términos científicos) suspender la creencia en Dios, ya que es tan difícil de probar y aparentemente tan difícil de entender. Por lo tanto, los ateos estamos del lado bueno del argumento: como ya dije antes, no necesitamos probar nada. Esa carga descansa sobre el creyente.
No creo en Dios por la misma razón por la que no creo en otras cosas que la gente común no cree, como Papá Noel o la generación espontánea. Papá Noel no existe; no puede existir en nuestro universo, por ciertas razones. Quiero preguntarle al creyente de qué manera es diferente Dios que Papá Noel. Después de haber logrado de alguna forma refutar los argumentos naturales y filosóficos, todavía se puede decir que uno "siente" a Dios "en su corazón", siente que no puede dejar de existir. Pero cuando uno era un chico, sentía a Papá Noel en el corazón, tarde, en la noche de Navidad... y eso no significa que haya sido verdad. Simplemente era un anhelo, un ideal infantil. Pero el mundo es mucho más duro que eso."

Deixando de lado as vosas crenzas...que vos parece?? non é brillante??

PR

4 sept 2007

TOMA MORENO>>Amarillo S. & Xogador da Chica

NOVO ALBUM DE FOTOS (webmasters)

Chavales, xa temos novo (e definitivo) blog foteiro, chámase "Eu sempre lle chamei pixel...." en homenaxe ó gran Cerveciñafría, e servirá para contar con fotografías o que non podemos piar coas nosas verbas... porque exceptuando no caso do Methodman, una imaxe vale máis que mil palabras... Xa sabedes como engadir fotos, o mecanismo é o mesmo... e sede todo o fillos de puta que queirades, que pa iso está...

P.D. O link está á dereita, enriba da encuesta.

3 sept 2007

Diferencias a la hora de sacar dinero de un cajero entre un hombre y una mujer...


Como lo sacan los hombres:
1:Conducir hasta el banco, aparcar, ir al cajero
2:Insertar la tarjeta
3:Introducir el código y el importe deseado
4:Coger el dinero, la tarjeta y el ticket
5:Irse
Como lo sacan las mujeres:
1:Conducir hasta el banco
2:Calar el coche
3:Verificación del maquillaje en el retrovisor
4:Ponerse perfume
5:Aderezarse el cabello
6:Ir al cajero
7:Buscar la tarjeta en el bolso
8:Insertar la tarjeta
9:Recuperar la tarjeta devuelta por el cajero. Era la del teléfono. Tirarla al fondo del bolso
10:Buscar la tarjeta bancaria
11:Insertar la tarjeta
12:Buscar la caja de tampones (donde esta escrito el código secreto) en el bolso
13:Introducción del código
14:Estudio de las instrucciones durante 2 minutos
15:"Anulación"
16:Reintroducción del código
17:"Anulación"
18:Telefonear a la pareja/marido para que le de el código correcto
19:Introducción del importe
20:"Error"
21:Introducción de un importe mayor
22:"Error"
23:Introducción del importe máximo
24:Cruce de dedos
25:Agarrar el dinero
26:Vuelta al coche
27:Verificación del maquillaje en el retrovisor
28:Búsqueda de las llaves en el bolso
29:Arranque del coche
30:Verificación del maquillaje en el retrovisor
31:Recorrer 50 metros
32:Frenazo brutal
33:Vuelta al cajero
34:Salida del coche
35:Recuperación de la tarjeta y el ticket
36:Vuelta al coche
37:Tirar la tarjeta sobre el salpicadero
38:Tirar el ticket al suelo
39:Verificación del maquillaje en el retrovisor
40:Aderezarse el cabello
41:Recorrer 5 quilómetros
42:Quitar el freno de mano



REY DE COPAS