Día dos Santos Inocentes, 2007. Xuntámonos no Caseto catro maleantes con ganas de facer cousas, algo de mala hostia e un pouco de sentido do humor. Nace o "Quemeimportaamin." Mellores ou peores, as ideas sucédense. Son as mil e Chopi, Marco e Chus, aguantando estoicamente, non nos queren dicir "imos pechar."O conceto era que, se o elemento de Jiménez Losantos ten un programa de radio propio e exclusivo para escupir o seu veleno, nos tamén temos dereito a utilizar a nosa (moito máis humilde) vía para despacharnos a gusto sobre todo o que nos indigna do día a día. Pero tampouco se trata só de rajar; criamos que o blog tiña que ser un nexo de unión entre colegas, un lugar para compartir, un punto de intercambio para as distintas maneiras de ve-las cousas dos participantes que o integran. É dicir, algo noso; pero tamén dos de fora, de calquera frexulfeiro ou senegalés que se queira apuntar; algo de todos. O que pasou despois xa se sabe. Un torrente de debates, risas, teorías "filosóficas" e "sociolóxicas", sablazos de indignados/as lectores... incluso receitas de cociña!!! E cunha serie de colaboradores que aportan cada un o seu estilo, cada un a súa personalidade.
Houbo quen nos voltou á infancia, facéndonos asomar o lagrimón (e recordándonos o trastes que eramos). Algún conseguiu que nos doese a barriga de rir coa súa visión sobre as gambetas de la life. Unha pixina tratou de facerse cun hoco nun monte de pipís, defendendo a dignidade feminina. Tivemos unha parella de heartbreakers que nos demostraron que os chulos non están sólo en Madriz, e que, coa súa sapiencia, pugnaron por que tivesemos un mellor rendemento chingador. Asomaron polo blog artesáns de primeira, que nos ensinaron a coser como só os mestres saben; e que nos obrigaron a ler, deixando caer as súas teorías senón sempre acertadas, sempre divertidas e interesantes. Non faltou a polémica, estando o blog como estaba cheo de grandes encizañadores. Por haber, houbo quen nos explicou con receitas o por qué do seu cuerpo serrano. Tamén atopamos unha parella en technicolor, unha especie de Tip e Coll na que un tratou de poñer cordura ó asunto, e o outro dilapidou todos eses esforzos. Outra das parellas insignes do blog, admiradores a partes iguais dos culebróns venezolanos e dos dobraxes da Galega, crearon un monstruo; os seus posibles resultados dan medo.
Hai uns días Dori (Perfect Body) e Tresillo colgaban un poema no que Rudyard Kipling dicía algo así como que "éxito e fracaso son os mesmos impostores." Penso neste blog e digo..............quemeimportaaaminonepotivo. Eu non sei se montar esta trapallada foi un grande éxito ou un rotundo fracaso. Só sei que me gusta, e que me gusta moito. NORABOA A TODOS, E MOITAS GRACIAS.
Tullidos/as!!!!! Estamos de aniversario! Parece mentira que levemos xa un ano tocando o carallo... Co gallo do acontecemento e, tras 293 entradas cos seus correspondentes comentarios, 189 fotos no Pixel, nonseicantas encuestas e moitas cañas no bar, cremos coñecernos e coñecervos o suficiente como para aventurarnos a predecir as vosas vidas neste ano que entra.
.jpg)
