AL LADO DEL CAMINO, FITO PÁEZ (xogador de chica)

Feliz ano a tod@s.
Un recordo para os ausentes.
E avante, chavales. Avante, mecagonahostia.

Yo no me meto nada.

DOUS ANOS, O QUE ME IMPORTA A MIN XA ANDA polos Webmasters

FELIZ CUMPREANOS!!!

E xa van dous. Neste 28 de decembro (día dos Santos Inocentes), o noso amadísimo, odiadísimo, pero nunca indifirente blogue, cumpre dous aniños e,...QUE ME IMPORTA A MIN!!! Seguimos aquí, unhas veces con máis intensidade, outras, tan resacosos que non atinamos nin coas teclas dos nosos ordenadores. Pero o realmente importante é estar presentes (ata nos len en L.A., México, Croacia, África, Madrid e Catalonia) e seguir expresando as nosas emocións, as nosas inquedanzas, as nosas críticas, as nosas satiras contra unha sociedade aborregada onde tal vez o primeiro rebaño sexamos nos mesmos. Pero, de novo,...QUE ME IMPORTA A MIN!!!
Foi un ano completiño, con duras polémicas, encarnizadas controversias, grandes ou pequenos análises do mundo que nos rodea (o cercano e o lonxano), celebracións diversas, con nostalxias en forma de artigo ou videos míticos, etc. e,...QUE ME IMPORTA A MIN!!!
Seguiremos...si, si, seguiremos, ao noso ritmo, unhas veces encenegados coa seriedade propia dos que miramos ao mundo con fascinación ou tristura e outras co desdén caótico da panda de bandidos que somos. Unha ventá coma esta sempre resulta, ao par que entretida, necesaria para que, de vez en cando, as neuronas teñan certa comunicación entre si, xa sexa para rir, para chorar, para amar e desprezar ou para baixar a todos os santos que reinan no ceo e, en calquera caso,...QUE ME IMPORTA A MIN!!!
Non temos proxecto ningún, nin liña editorial, somos tan libres que ata cremos na decencia de xeito que, neste 2009 o blogue discurrirá polo camiño cego da improvisación. CARPE DIEM e QUE ME IMPORTA A MIN!!!

GRACIAS A TODOS POR SEGUIR CON NOS.

EU MEDREI NOS OITENTA por Funky Man

TRESIPHAEL DESÉXAVOS... BO NADAL ESTERCOS E ESTERCAS!!!

Bromiña e temazo soul (segundo os criterios de Barrilete) para despedir o ano...

E, para que non quede todo moi meloso, "Amarga Navidad"... que viva Jose Alfredo!!!

XOGADOR DE CHICA.

QUE MAIS SE PODE DICIR

O PIPA convertiuse no matador do Real Madrid. O sucesor do "deus" arxentino cravou o seu 11 chicharro na Liga das estrelas(13 da tempada).E como so uns privilexiados nesto do fuchibol puidemos vaticinar, xa ta entre os mellores KILLERS da liga, con dous tantos mais ca o KUN(9), un mais ca Forlán e Messi e un menos ca o asturiano que se pudrira no equipo CHE de por vida(12), en resumen pa que lles quede claro os "inutiles" ta segundo tras o puto Camerunes(15).

Todo isto si miramos as estadisticas con so 14 partidos xogados. Menos ca os seus rivais antes citados. E como pon textualmente un famoso diario deportivo:
" Estos números dejan sin argumentos a los que, desde que aterrizó en el conjunto madridista hace dos temporadas, le han venido acusando de moverse bien pero no tener ese instinto depredador que caracteriza a los '9'."

O Pipa aportou o Madrid cos seus goles 12 dos 29 puntos.

E pa finiquitar vamos citar un fragmento mais doutro diario deportivo:

"Ronaldo, el último precedente

Hacía mucho tiempo que un jugador del Real Madrid no marcaba 11 goles o más en las 16 primeras jornadas. Concretamente desde la temporada 2003/2004, cuando Ronaldo llevaba a estas alturas de la Liga 13 dianas. Esto demuestra la explosión futbolística de Higuaín, que ya ha batido con creces su récord goleador desde que está España: ocho tantos en la campaña pasada."

O final o tempo danos a razon, porque sempre a tivemos oooooossssssssstttttiiiiiiaaaaa.


Pipa

STAND BY ME>>Amarillo S.

Playing For Change: Song Around the World | Stand By Me from Concord Music Group on Vimeo.

Grande a lírica galega, viva a revolucom==> Sr. Blanco

Xeometría e relixión==> Dr. en Alaska

A franquicia española do Vaticano, que ven de reelexir o seu opus portavoz nunha reñida votación, non perdeu o tempo e desplegou nos últimos días un frente de borrascas, que ven a constatar que neste tempo turbulento, eles non van ficar atrais e van aportar a súa experiencia en agit-prop.
Que creban bancos, pois ahí esta ela para falar da avaricia e iluminarnos ao respecto pasando por riba do Ecónomo de Valladolid e as turbulentas contas da séde central. Que a Lei da Memoria Histórica chegalle aos muros das igrexas, e claman as placas dos martires, pois receta un exercicio de reconciliación e olvido consistente en : terra ás cunetas e gloria os mártires canonizando en lote.
E se a repúblicana Francia pretende levar a O.N.U. a despenalización mundial da homosexualidade, lembrannos moi amablemente que de conceder dereitos os homosexúais "Unha declaración política de ese tipo crearia novas e implacables discriminaciones" segundo o arzobispo Celestino Migliore e non dubidou enengadir
que "o catecismo da igrexa é partidario de evitar toda marca de inxusta discriminación contra das persoas homosexsuais" ( tan pichi).
Nin Ruiz-Gallardón é de fiar que o listón esta moi alto,. Rouco Varela (galego coma tí) cortocircuitou as pretensións do alcalde de irlle coa ladaíña da C.O.P.E. o santo pái ( co gallo da vindeira Xornada Mundial da Xuventude que tera lugar en Madrid no 2011) que se non me queren,que se o mensaxe do amor non sáe polas ondas da cadea, que se Federiquito tal... pois nada que ficou sen audiencia como eu sen avóa.Pero para audiencias Esperanza-calcetín air-lines que colmou de concesións no espacio radioeléctrico a Los Santos, normal.
Non baixan a presión contra da asignatura de educación para a cidadanía, nin contra a ampliacón do aborto, a eutanásia nen pa Cristo, en fin, eles que saben de xeometria demostrarian a calquera ignoto de nós, que a distancia mais curta entre dous puntos non é a liña recta senón o angulo recto .

LAS OTRAS ALMAS MUERTAS, FÉLIX DE AZÚA (xogador de chica)

Un amigo que ahora vive en Bombay pasó muchos meses caminando por el sur del continente con el fin de conocer de primera mano la vida rural india, tan distinta de la urbana. Contaba luego muchas historias cautivadoras, pero la que más me chocó fue una constatación: la de que había pueblos amables y pueblos odiosos, separados por apenas una decena de kilómetros. Iguales en todo, menos en su aprecio por el prójimo.

En su peregrinaje había encontrado aldeas donde, en cuanto divisaba las primeras casas, le rodeaba una población hostil, malencarada, bravucona. Siempre acababa haciendo aparición un gurú que le gritaba agitando un garrote, aunque era perfectamente consciente de que mi amigo no entendía una sola palabra. Y acababan por expulsarle de mala manera, cuando no le robaban la mochila. Diez kilómetros más adelante, sin embargo, entraba en otro lugar donde le recibían sonrientes, los niños bailaban a su alrededor, las jovencitas curioseaban mostrando dientes blanquísimos, le ofrecían agua y se afligían si no aceptaba un cuenco de arroz.

El recio igualitarismo que soportamos los europeos hace difícil creer en una diferencia moral profunda entre vecinos. No esa falsa diferencia llamada "identidad" que es una abstracción narcisista y metafísica, sino otra más profunda que funda la verdadera diferencia entre comunidades felices y comunidades infames.

Imagino yo a los munícipes de Azpeitia, en cuyo ayuntamiento ultranacionalista ni siquiera lograron condenar el asesinato de un ciudadano nacionalista, como uno de esos lugares en los que la temperatura baja seis grados en cuanto cruzas el umbral. Terrible detalle el que remarcó Santiago González: no se interrumpió la partida de mus del asesinado (ver imaxe).

"La portada más explicativa de la tragedia bufa que se lleva desarrollando en Euskadi durante las últimas décadas. Un drama a medio camino entre las novelas de Leonardo Sciaccia, el cine italiano de los 6o y 70 y 'La vida de Brian'. Eso es todo."

La fotografía de Mitxi es atroz, tan atroz que quizás no diga toda la verdad. Pudo ser un homenaje.

Donde no se respeta la vida, sólo hay muertos vivientes. La buena gente de Azpeitia estará deseando huir de sus infames paisanos. Hay pueblos amables, acogedores y con sangre en las venas a pocos kilómetros. Pueblos que no celebran la muerte.

A NEGACIÓN DUN DEUS POR OBRA E GRACIA DO HUMANO por Tresillo

Crer ou non crer...esa é a cuestión. Falemos do relevante. Da nosa cultura occidental e do Cristianismo. Do Deus cristián (mesmo do monoteísmo en xeral). Rexeitemos a historia un intre e indaguemos metafisicamente, pois de xeito empírico non caben demostracións. Pois logo, partamos das súas principais premisas: a Deus atribúeselle omnipotencia (pódeo todo), omnisciencia (sábeo todo), omnipresencia (abárcao todo) e omnibenevolencia (é absolutamente bo). Ben, por outra parte, neguemos todo relativismo moral desde unha perspectiva cristiá, se queren, católica. Non cabe relativismo moral porque existe a verdade, logo, ou existe o mal ou existe o ben, unha acción ou é mala ou é boa. ¿Porque? porque Deus é a verdade, a totalidade da verdade, o puro ben moral. Admitámos que exista unha definición obxectiva do bo e o malo ou, mesmo, que Deus está por riba da moralidade, ou que a determina, de xeito que é bo o que Deus queira que sexa bo.

Pois ben, desde estas premisas, non todos os seus atributos concordan, aparecendo contradiccións que fan que se poida negar a Deus se o mesmo se sustenta ou se define nesas catro premisas. Por exemplo, afírmase que si Deus é o creador omnipotente, omnisciente e o único xuíz, entón ao crear á humanidade, incluídos ateos e pagáns, sabe como será o seu comportamento e terá que envialos ao inferno. Este Deus non pode, por tanto, ser bo desde o punto de vista de todos os humanos (do mesmo xeito que algúns afirmarán que non todos os humanos son bos desde o punto de vista de Deus). Claro, que os Cristiáns prantexan outra premisa, potente por certo, "o perdón dos pecados". Se ti actuache mal en vida, "Deus, Xesús, perdoarache". Entón as preguntas que xórden son: "que sentido ten cumprir as leis mosaicas se Deus me vai perdoar?"; "que sentido ten sacrificarme polo ben moral se Deus me vai perdoar igualmente?"; "se Xesucristo redimiu os nosos pecados co seu sacrificio ata a apocalípse, que sentido ten obrar ben? pois todos iremos ao ceo". E se non é así...un Deus puramente bo non condea, non castiga,...perdoa. E se hai perdón, sempre, en todo intre, sen conlevar ningunha pena...que sentido ten a moral?...que sentido ten a xustiza?...que mais dá transgredir ou non a "lei natural" se Deus e piadoso e permitiranos entrar igualmente no Reino dos Ceos?.

Este, o problema da existencia do mal, é un dos obstáculos prantexados polos escépticos para aceptar ese concepto de Deus. Os crentes soen alegar o «libre albedrío» dos seres humanos para explicar o mal no mundo. Agora ben, non se pode considerar compatible a omnipotencia e a omnisciencia de Deus co libre albedrío, alegando que se Deus todo o pode, intervir implicaría obstaculizar a liberdade do ser humano ou, o sabelo todo implicaría tamén que non hai nada dentro da liberdade do ser humano que no estea previamente fixado e dito...logo o destino determinado pola vontade de Deus, coñecido por Deus, elimina toda posibilidade de libre albedrío...non somos libres porque Deus determina o noso camiño (determinismo)...se é así, as nosas malas accións non son libres, non se deben á nosa vontade, porque a nosa vontade deriva do mesmo Deus que nos guía coa súa omnipotencia e nos condea ao mal e se nos condea ao mal, onde cabe a súa omnibenevolencia.

Desde outra perspectiva, a omnipotencia contraponse a característica omnibenevolente de Deus, que ao podelo todo non necesariamente fai todo, senón que deixa ao ser humano actuar dacordo coa característica libre coa que o creou nun comezo e non interfire, xa sexa por apatía ou pracer (o que de novo contradiría a benevolencia de Deus, non procurando o ben, o mellor para o home...condeandoi en vida ao infermo sen retorno ao seu Reino).

O Deus que deriva da obra humana, o Deus creado polo home...descrito, narrado, debuxado, formado, etc. pola mente creativa humana tamén ten un dos rasgos comúns da natureza do humano...a súa contradicción. Agora ben, cabe preguntarse igualmente se existe Deus...mesmo que non sexa este concreto Deus ou calquera dos que o ser humano creou coma un producto cultural. Cabe preguntarse simplemente se existe verdade ou non e se esta é relevante ou non para a nosa humanidade.

Si, a tarefa é complexa, case imposible,...para moitos, os ateos de "mínimos", inacadable pola limitación do coñecemento humano. Pero sempre caben as opcións máis radicais e sinxelas, crer que a existencia de Deus demóstrase porque o instinto puro do home confirmai ou, ser ateo porque a carga da proba e dos que simplemente cren en Deus (son os crentes os que teñen que demostrar a existencia, eu só creo no real), non sendo conscentes que mesmo no saber científico (o empirismo máis puro e duro) ou nos saberes "exactos" (as matemáticas) sempre se parte de hipóteses, que non son verdades contrastadas aínda que poidan partir de experiencias previas....e mesmo ser ateos pola causalidade máis trivial: "chico, estoy rebotao con los putos curas y el Rouco de los cojones ERGO el Dios ese non existe chorbo" (e perdoen a expresión, sobre todo os curas).

Eu asumo que Deus é unha posibilidade...neso pode consistir o agnosticismo e sen embargo eu son ateo. Son un ateo excéptico, porque asumo a certeza de que non coñecemos a verdade absoluta do universo, das súas leis, da súa ultima ratio, pero non son tan obtuso como para negar que o ser humano pode chegar a coñecer a existencia ou inexistencia das mesmas. Eu son un escéptico porque non son un nihilista e nihilistas son tanto os ateos radicais coma os crentes sectarios e dogmáticos (por moi heterodoxos que sexan). Agora ben, teñano presente, o Deus que coñecemos, o que está e preside as "sagradas escrituras" reveladas ao home é a maior obra de ciencia ficción que levamos a cabo na historia da humanidade.

Para rematar, despois deste longo e, posiblemente para vostedes, aburrido e intrascendente percorrido, considero a virtude, a razón, a moral como algo inherente á propia natureza do home...mecanismos esenciais configurados para mellor logro da súa supervivencia. Rexeito que a moral, a razón ou a virtude sexan algo convencional, porque entón serían tan arbitrarios como o propio destino que nos determina ese Deus. É dicir, o home pode non comulgar cos principios e valores racionais da moral, agora ben, a súa decisión sempre conlevará consecuencias (Guerras e Terrorismos son exemplos). Pero tamén rexeito que toda lei moral, razón ou virtude veña inspirada polo hálito dun Ser Supremo creado á nosa imaxe e semellanza pero en plan puro e perfecto. Aos crentes farialles unha pregunta: ¿se polo devir do tempo se demostrara que Deus non existe, en que repousaría a lei moral que nos inspira ou debe inspirar cara o ben? ¿que motivos teriamos para caondear a alguén por ser un déspota, un violador ou mesmo un asasino?...pénseno.

PROBABLEMENTE NON HAI DEUS>>Amarillo S.

Despois de cinco meses creo que podemos dar por zanxada a encuesta para escoller a cor dos polos. Propoño un tema algo máis interesante e de actualidade. A existencia de deus. Si, é de actualidade porque non hai moito comezou unha campaña en Londres para poñer nos autobuses da cidade o lema:"Probablemente non hai deus, así que deixa de preocuparte e disfruta da vida". A campaña está financiada anónimamente e en tan só dous días recaudou dez veces máis do previsto. Parece que os ateos se están arrexuntando e veñen con ganas de vendeta, tras tantos anos escondidos debaixo da sotana que cubre occidente (e todo o mundo), os agnósticos danse conta de que non están sós, son moitos e chegou a súa hora. (Noticia completa)
Así que ésta é a miña pregunta para quen queira contestala. Din os estudios oficiais que o 10% da xuventude é católica e practicante, a ver si os datos obtidos aquí corresponden.

PARA QUÉ HABLAR, SEÑOR CARRILLO? (xogador de chica)

¡Cuidate, España, de tu propia España!
...
Cuidate de la víctima a pesar suyo,
del verdugo a pesar suyo,
y del indiferente a pesar suyo.
CÉSAR VALLEJO

¿MEMORIA HISTÓRICA? NUNCA!!!! ME FALTE DIOS!!!!
Que país de ignorantes, de estúpidos. Só quedaba que os fillos de puta de sempre agarrasen outra vez as pistolas. Que se rompa xa, que veñan os Deuses (ou Franco resucitado) a castigarnos. É o que merecemos.

APETÉCEVOS RECORDAR??? volumen 2 (xogador de chica)

Seguindo co xogo de Hotman...


O MUNDO DE BEAKMAN!!!! (quen carallo é o alucinao ese do Flipy? que quite o chicle da boca! Este si que era un científico!!! Non é unha pataca fritida, Lester!!)

O DOUTOR SLUMP (ARALE) (Que mítica esa introducción!!!... que grande Sopamán!!!)

MASTERS DEL UNIVERSO (qué pelasso gastaba He Man!!!)

AS TARTARUGAS MUTANTES




LA ALDEA DE ARCE/ MOFLI, EL ÚLTIMO KOALA / LOS AURONES / LOS DIMINUTOS (jojojo, criminales!!!, absterse yogurínes/as)


E PARA REMATAR, UN PAR DE CLÁSICOS... CURRO JIMÉNEZ (nostálgia dunha época na que os heroes tiñan patillas de verdá...) E... DALLAS!!!

APETÉCEVOS RECORDAR???? hotman

Todos tivemos un pasado. Todos tivemos unha infancia. E sempre está ben recordar co que aprendimos e vivimos. Ahí vai isto. Se tedes novos videos non dubidedes en facernos recordar.

A BRAVURA DE YONI MEDIOGRAMO. Hotman

Aqui vos deixo a un monologuista un tanto particular. Que explica a súa experiencia vital.....á súa maneira. Yoni Mediogramo estivo este pasado venres no Bar DKADA, en Covas. Foi imposible non rirnos, disfruten e aprendan da vida.

CUIIIIDADITO CON EL MOLIMEROS!!! LEADER DE 3ª DIVISIÓN por Manolo Lamoada

¡¡¡Pero que fuerte tío!!! Los "chuquelos" de La Coru que le dán al "balónpinrel" más allá del Dêpor son leaders de 3ª división, 1ª de la Nacón. Es para fliparlo "nêêêno"!!!
El mejor dese equipo es el tío graciosillo ese del PUFO...joder, como la toca...PRECISIÓN QUIRÚRGICA CHORBO!!! Pero, a pesar de su fátidica lesión, los chavalitos siguén tirando del carro colega...el puto Joserra meu!!! El guardiola de Agrela!!!
In fin, que el diario revolocunario galizaceibario lo deja bien clarito...CHEIRA A ASCENSO QUE TIRA PA'TRÁS!!! Norabuena chorbo-nêêênos, a celebrarlo con vuestras "jás"!!!

Nova extraída de GZdeportiva en Vieiros (http://www.vieiros.com/nova/70274/o-montaneros-quere-seguir-escalando)

O MONTAÑEROS QUERE SEGUIR ESCALANDO
Pablo García Martínez - 17:55 16/11/2008

Na súa segunda tempada en Terceira, onde vai primeiro, o equipo coruñés transmite as mesmas sensacións que nas divisións que deixaba sempre como campión.

Unha rara sensación asolaga o campo da Grela cada dous domingos, cando os xogadores do Montañeros volven enfrontarse aos mesmos rivais cos que xa xogaron o ano anterior. Trátase dunha situación á que non están afeitos os siareiros dun equipo que até o ano pasado contaba por ascensos cada unha das súas tempadas dende que recuperaran o equipo sénior no ano 2003. O equipo de Terceira División é só a cabeza dun enorme iceberg que ten con 16 conxuntos propios e outros seis adscritos ao Eins, filial do equipo coruñés. O Montañeros conta, na actualidade, con cinco equipos de rapaces que militan nas categorías máis altas ás que pode aspirar un club galego, condición que comparten só Deportivo e Celta.

Volver ser un club de canteira

Nesta tempada 2008/2009 máis da terceira parte dos xogadores cos que conta o primeiro equipo pasaron polas categorías inferiores, o que reflexa a filosofía sobre a que esta institución asenta o doce momento que está a vivir. Coa chegada á presidencia de Fausto Vázquez Seoane no ano 1994 tratou de recuperarse a esencia do Montañeros como un equipo de canteira, fundamentalmente da zona da Coruña. Con esa idea desfíxose o equipo sénior en 1995, para centrarse no tecido dunha sólida rede formada pola canteira. Unha vez que se consolidaron os equipos xuvenís, cadete e alevín nas máximas categorías creouse, no ano 2003, o Montañeros Club de Fútbol que comezou na terceira división rexional.

Ascenso meteórico

O comezo non puido ser mellor, e o equipo acadou o ascenso ao rematar como campión invicto do seu grupo. Este guión repetiuse ao ano seguinte, onde ademais de ganar a categoría cedendo un único empate levaron tamén o título de copa. O Montañeros comezou a chamar a atención dos seguidores do fútbol afeccionado polo seu fulgurante crecemento, froito da mestura entre xuventude e veteranía. O guión repetiuse en primeira rexional e rexional preferente, onde saborearon o agre pouso que deixan as derrotas, pero conseguiron limpalo con cadanseu ascenso como campións.

Esta foi a carta de presentación coa que o Montañeros se plantou na terceira división a pasada tempada. O equipo mantívose todo o ano preto das posicións de ascenso, chegando incluso a ter opcións nas últimas xornadas, pero as sensacións non eran boas e o incluso algúns xogadores tiveron que deixar o equipo durante a tempada. Rematar o ano na sétima posición non foi un mal resultado deportivo, pero o que máis doeu aos dirixentes do club é que se perdera o bo ambiente do vestiario.

Este ano chegou ao Montañeros Xosé Ramón González, un adestrador que xa acadara bos resultados na categoría dirixindo ao Arteixo. Con Xosé Ramón volveu á Grela o bo fútbol, volveron os resultados pero, á cima de todo, volveron os sorrisos. En menos de medio ano no equipo o adestrador de Carreira está xa totalmente integrado no club, facendo da modestia e o traballo a súa guía de ruta.

A xuventude ten cada vez máis peso nun equipo que, por idiosincrasia parece ter na terceira división unha categoría que se adapta perfectamente ás súas pretensións estruturais. Mais vista a evolución do club e o difícil que está para os modestos dar o salto ao profesionalismo teñen que ter bo tino, porque como se descoiden un pouco rematan o ano ascendendo.

Rapida lección de economía===> Sr. Blanco

Ximénez "The Saint".Un hombre decente y españó!!! (Jordi se tiña que chamar o tal follonero).Al paredón con los sectarios y las ordas marxistas!!!

Ánimo Fede...tu amigo..."El Tresillo".

O mundo esta cheo de soñadores. Will.i.am.

MI MANO EN PENA/RON DE CAÑA, JAVIER KRAHE (xogador de chica)

Dedicadas á secta en su plenitud... O segundo vídeo é pésimo, pero non me puiden resistir a subila... Yo tengo una novia que finge no tener orgasmos...

(Iso sí, á media hora saíulle a ............ polas orellas)

Que pienso en Elena y me acuerdo de Irene, que pienso en Irene, me acuerdo de Elena,
mi pene se apena, se apena mi pene. Y una mano amena, mi pene sostiene, no es mano de Irene, no es mano de Elena, es mi mano es pena, es mi mano en pena. Lo malo que tiene
es que no es tan buena como la de Irene, como la de Elena, pero me entretiene, pero me entretiene. Para eso conviene pensarse una escena donde salga Irene, donde salga Elena, en plena faena, en plena faena. Y así, vena a vena se llena mi pene de ausencia de Irene, de ausencia de Elena, y no se retiene. Me voy, que me viene.


Tengo una novia que finge que no tiene orgasmos, y, al reprimir sus espasmos, al sofocar su laringe, me pone cara de esfinge. Finge, finge, finge, que yo lo sé, yo sé que finge...
Yo sé que es una artimaña contra mi autoestima, y es que le doy mucha grima, siempre de hazaña en hazaña... por eso me mete caña, caña, caña, caña, pobre de mí. Y ron de caña.
El ron de caña, oh qué desdicha, el ron de caña sí que empaña la susodicha.
Al primer ron aún sirvo de algo, pero al segundo casi no cundo, casi no valgo.
Y al tercer ron soy un escombro, con mi autoestima por la tarima, manga por hombro.
Y le susurro a la oreja al ver su entusiasmo: estás teniendo un orgasmo, se te ha movido una ceja, tu cuerpo se desmadeja, deja, deja, deja, déjate ir no tendrás queja.
Viendo que da su artimaña nulos resultados, sus uñas en mis costados, se deja ir y me araña fingiendo un poco de saña. Caña, caña, caña, pobre de mí. Y ron de caña.
El ron de caña sí que me afecta, el ron de caña, el que me acompaña mi edad provecta.
Al primer ron aún sirvo de algo, pero al segundo casi no cundo, casi no valgo.
Y al tercer ron soy sólo un lastre, con mi autoestima por la tarima, para el arrastre.
El ron de caña me compromete, el ron de caña, que me desmaña. Y ya van siete.
Al primer ron aún sirvo de algo, pero al segundo casi no cundo, casi no valgo.
Y al tercer ron perezco un leño, con mi autoestima por la tarima ronca su sueño.

GALICIA BILINGÜE...ESCOITA ATENTAMENTE!!! por Tresillo

E PUNTO...QUE GRANDE É JOSE MARIL COÑO!!!

EXERCICIOS RETÓRICOS do Obama Branco da Cruz

“Foi un decreto na constitución da nosa transición o que declarou o destino dunha nación[...]foi un salaio de comunistas, socialistas, liberais, democristiáns, nacionalistas e conservadores[...]mentres creaban o camiño da liberdade[...]foi unha canción cantada por emigrantes mentres viaxaban cara destinos lonxanos...pioneiros que empuxaron os seus destinos cara Latinoamérica e Centroeuropa loitando contra un terreo ibérico imposible de pasar[...]foi o chamamento dos traballadores que se organizaban, mulleres que loitaban polo seu dereito a votar, foi un presidente que escolleu a lúa coma nova fronteira...un Rei que nos mostrou o camiño cara a punta da montaña e desde aí mostrounos a terra prometida[...]si se pode ter oportunidades e prosperidade[...]si se pode curar esta nación[...]reparar este mundo[...]sabemos que a batalla que está por vir será longa pero debemos recordar que non importan os obstáculos que teñamos por diante. Nada pode poñerse no camiño do poder que teñen millóns de voces esixindo cambio[...]dixeron que non podiamos facelo os cínicos que cren que é imposible de acadar. Pedíronos que viramos a realidade tal cal é...advertíronos non dar á xente desta nación esperanzas falsas...pero na IMPROBABLE HISTORIA chamada ESPAÑA non hai nada falso en ter ESPERANZA[1][...]as esperanzas da nena pequena que vai a escola pública de Cervo son iguais que os soños do neno que aprende da vida nas rúas de Carabanchel...imos recordar algo que está pasando en España, que non estamos tan divididos como suxire a nosa política...que somos xente unida!...somos unha nación [de nacións, rexións e corazóns] unida e xuntos comezaremos o seguinte gran capítulo da historia de España con tres palabras que soarán do Atlántico ao Mediterráneo, do Cantábrico ao Estreito soleado...SI SE PODE...SI SE PODE...SI SE PODE...!!! “

Desgraciadamente non todos os discursos, por brillantes que sexan, son traspoñibles a todo o mundo. ¿Pero quen pode negar a universalidade destas verbas?. Si, como di esa “esperanza” feita persoa: só os cínicos, eses senvergoñas que, na defensa e práctica das súas sectarias, dogmáticas e interesadas teorías, nos queren enquistar de forma obscena e descarada.
Con este discurso un pode ser cualificado de facha, de progre,...mesmo de secesionista [na improbable historia chamada España, ou América, como di o citado esperanzador e novo “Emperador”...como “manipulo” eu neste texto]...esa é a súa grandeza.
Porque a contradición e o conflito son propios da nosa condición humana...pero, ¿acaso a democracia non é realmente iso? ¿a vida non é iso?. Sen embargo, contradición e conflito non teñen porque ser intolerancia, non teñen porque ser sectarismo, non teñen porque ser imposición...moito menos violencia. Contradición e conflito, tese e antítese son o único método de comprensión da complexa natureza do humano (da complexa razón que nos distingue) que, por máis que un desprece o relativismo e, a diferenza do empírico, nunca acada unha verdade absoluta, un rigor indiscutible.
Curemos feridas (si, si, entenden ben...non é unha indirecta) e miremos o porvir. Optimistas naïf, iracundos pesimistas coma min, soñadores, pragmáticos,...deixemos de crer no destino e construámolo. Hai algo peor que non facer nada, deixarse levar. O colectivo nace desde o individuo e non ao revés. Sexamos pois “socios” comprometidos coa nosa sociedade. Erremos, aprendamos dos nosos erros, volvamos a errar e no camiño, acertaremos, aínda que só sexa unha vez. Amemos. Sintámonos amados e logo traizoados. Volvamos a amar. Odiemos. Desprecemos en silencio e a berros. Amemos de novo. Pero, sobre todo, obremos con principios xustos, na procura dun xusto fin. Creamos na xustiza, máis alá do Poder Xudicial...a xustiza do humano, máis alá do presunto divino. Non esperemos unha “luz reveladora”. Salgamos da “cova” e poñamos rumbo á luz da humanidade; sempre haberá unha árbore que nos de fresca sombra. Porque a fin de contas e, por máis que lles doa, só nos temos a nos mesmos.
Saben...eu, no fondo, tamén confío en que si se pode e, asegúrolles que me costa dicilo sendo como son e pensando como penso. Eu levo unha presa de area en cada peto en forma de esperanza...haber se algún día, cando menos, reviste un novo “fogar” e non un “muro”.

[1] Nin de lonxe me refiro a Esperanza Aguirre...esa si que é a paradigmática desesperanza deste país...por máis que lle foda, "Hespaña" non é súa.

CAESAR VIDAL, POR QUÉ DEJÉ DE SER DE IZQUIERDAS. SIETE PODEROSAS RAZONES... Y AY SI ME CALIENTO... (xogador de chica).

De por que a esquerda coarta a liberdade, como nos demostra a historia, que é unha soa, grande e libre (de interpretacións que non sexan a nosa, por suposto) . E de por que ZP goberna con Mein Kampf na mesilla de noite. "En primer lugar, rompí con la izquierda porque amo la libertad. El amor por la libertad forma parte de mi carácter por diversas razones. Entre ellas se encuentran la pertenencia a una minoría religiosa que ha sufrido durante siglos la persecución y la intolerancia; la pasión por escribir o el deseo de analizar sin cortapisas el mundo que me rodea. Para todas y cada una de esas facetas esenciales de mi vida necesito la libertad y lo cierto es que los grandes proyectos totalitarios de la Historia han sido socialistas... Durante los años veinte, los estados más intervencionistas eran la URSS de Stalin y la Italia fascista de Mussolini y nunca me resultó sorprendente que Hayeck señalara que el nacionalsocialismo alemán, lejos de ser derechista, era tan sólo otro modelo socialista que se parecía enormemente al soviético." Si la gente supiera historia, se percataría de hasta qué punto las políticas socialistas y socialdemócratas de la posguerra son tributarias del fascismo italiano, y hasta qué punto no pocos de los supuestos proyectos progres de ZP fueron antecedidos por medidas legales impulsadas por el propio Hitler. En todos y cada uno de los casos, la izquierda pretende tutelar y dirigir la vida de los demás desde el nacimiento —¡y antes!— hasta la tumba. Sin duda, la perspectiva resulta atrayente para muchos. Para mí, se dibuja escalofriante."

De por que a esquerda, ese inferno, coarta os dereitos do individuo. En segundo lugar, abandoné la izquierda porque creo en el individuo. Personalmente, estoy convencido de que el sujeto de derechos es el ser humano como individuo y no la raza, el sexo o las circunstancias médicas. A decir verdad, la Historia muestra que los derechos individuales son los mimbres de la libertad y que cuando se cercenan —como en el caso de la izquierda— la libertad se ve amenazada si es que no desaparece.

De por que a esquerda é pura e dura inxustiza (é o capitalismo o garante da xustiza, séase, "ó César o que é do César"). En tercer lugar, abandoné la izquierda porque creo en la justicia. Me consta —yo fui uno de los infelices— que, históricamente, la izquierda ha captado a no pocos de sus fieles predicando la justicia. Al hacerlo, no ha pasado de representar el papel de falso profeta. Pocas ideologías hay más injustas que las de izquierda. De entrada, la justicia, por definición, debe dar a cada uno lo suyo y además debe comportarse con todos de manera igual e imparcial, es decir, debe actuar de manera diametralmente opuesta a como pretende la izquierda. Y es que la izquierda siempre ha creído en una justicia que trate a los seres humanos de manera desigual apelando a artificios como la justicia de clase o la discriminación positiva... Por si esto —que ya de por sí es muy grave— fuera poco, la izquierda tampoco da a cada uno lo suyo. Por el contrario, despoja —el término es del propio Marx— a unos para dárselo a otros. Las imágenes que surgen al decir esto son las de campesinos que reciben las tierras de los latifundistas o las de inquilinos que se quedan con los pisos de los propietarios. Semejantes realidades resultarían ya discutibles siquiera porque no se termina de ver la justicia de que se prive del fruto de su trabajo —unos pisos o unas tierras— a un ciudadano para dárselo a otros, pero es que, para colmo, la izquierda tampoco ha actuado tan generosamente nunca.

De por que a esquerda é fea coma o demo, e aínda diría máis, tonta. E os puñeteros titiriteros da farándula, unha asquerosa "mafia roja." Os xenios universais do arte, que se saiba, son de dereitas ou, como moito, de centro. En quinto lugar, abandoné la izquierda porque creo en la inteligencia y en la belleza. A pesar de que la propaganda de la izquierda insiste en lo contrario, la izquierda ha demostrado una pasmosa incapacidad para crear algo bello y, a la vez, inteligente a lo largo de su dilatada Historia. Cuando ha sido inteligente, no ha solido pasar de la categoría de agitación y propaganda y la belleza, por regla general, ha brillado por su ausencia… a menos que consideremos bella una composición tan cursi e idiota como ésa de «el sable del coronel. Cierra la muralla». Todo eso por no hablar del dinero de nuestros impuestos gastado a raudales en gente de la farándula de la más dudosa calidad artística. El hecho de que Miguel Ángel, Cervantes, Beethoven o Shakespeare salieran adelante —y crearan obras geniales— sin pertenecer a la izquierda ni cobrar subvenciones debería llevarnos a reflexionar. El hecho de que la izquierda, a pesar del dinero de los demás que ha gastado en ello y a pesar de sus supuesta superioridad moral, no haya tenido un Bach, un Goethe o un Velázquez sino, como mucho, algunos compañeros de viaje, da para pensar, y mucho.

Opresores, putos opresores. En sexto lugar, abandoné la izquierda porque carece de mensaje que vaya más allá de la opresión de los demás. Por más que se esfuerce en presentarse como un frente de progreso, la verdad es que la Historia ha derrotado en toda línea a la izquierda. Dejó de manifiesto con la caída del Muro de Berlín y la disolución de la URSS que el socialismo real había sido una pesadilla más que un sueño y los jirones que aún persisten de ese sistema —Cuba, Corea del Norte, etc.— constituyen muestras patéticas de tiranías cruentas y agónicas.

Razóns persoais (por se xa eran poucas) para abandoar esa lacra, a esquerda. ¿Eres cristiano e de esquerdas? A Ratzinger Z vas... A estas razones de carácter general para abandonar la izquierda, desearía añadir una séptima de carácter más personal. Abandoné la izquierda y resultó decisivo en mi caso, porque soy cristiano. Es cierto que durante años pensé —y estaba profundamente equivocado— que los valores de la izquierda eran algo así como una visión laica de los valores propugnados por el cristianismo. Pensaba yo —y erraba gravemente— que las palabras justicia, libertad o dignidad tenían el mismo significado. La realidad es que no se corresponden ni por aproximación. De la misma manera que el Jesús del Código Da Vinci sólo tiene en común con el de los Evangelios la colocación de las letras del nombre. Conceptos como los de justicia, libertad, dignidad o vida son diametralmente opuestos en la formulación de la Biblia y en la de la izquierda. Basta, sin embargo, ver cómo los denominados cristianos de izquierdas acaban siendo mucho más de izquierdas que cristianos o cuáles son las posiciones de la izquierda sobre la vida o la familia para percatarse de que entre ambas cosmovisiones se despliega un abismo tan insalvable como el que separaba a los réprobos del Hades de los bienaventurados del seno de Abraham en el Evangelio. Una persona que, de verdad y de corazón, ame las enseñanzas de Jesús no encaja con una visión del mundo que pretende controlar al ser humano desde antes de nacer —para facilitar su eliminación— hasta su muerte —para despenalizar su eliminación— ni tampoco con discursos que pretenden encerrar a los creyentes en sus lugares de culto o que pasan por alto la naturaleza humana o la mera realidad a la hora de pensar en las tareas de gobierno.

PALABRA DE DIOS
(TE ALABAMOS, SEÑOR)

S.L. Matadeiro Charo.

Quen se apunta á matanza na "Casa Charo"?Pregamos traian guantes,motoserra,capachos e voluntarios para ir lavar as tripas,q non son poucas.Tod@s xunt@s por unha cea de 400 quilos.Feliz San Martiño.
P.D.:Coco,tocouche o de lavar as tripas.

Xa era hora de actualizar...

Veña blogueiros/as...toca rir un par de minutos...:


El sexo es un coñazo

Hoy en día, todo el mundo dice que se lo pasa de puta madre en la cama.
Yo no lo dudo. Lo que no me trago es que sea haciendo el amor.
Porque, francamente... el sexo es un coñazo.
Lo que pasa es que esta sobrevalorado.
Vamos a ver:
¿Cuánto dura el orgasmo masculino?
Pues, el orgasmo-orgasmo, propiamente dicho, dura...
yo que sé, lo que tarda uno en tomarse un chupito.
¿Y para eso tanto trabajo?
Quedar, ducharse, ... convencerla.
¡Joder! Al menos para lo del chupito no tienes que convencer al camarero.

- Venga, tonto, pónmelo, si no te va a pasar nada...
Pero hay muchas más cosas que me cabrean del sexo.
En primer lugar, el sexo es sexista.
Porque hay que ver lo mal vista que está la eyaculación precoz.
Y, sin embargo, una tía que llega al orgasmo en cinco minutos, ¡se la
rifan!
Coño, ¡esto es una injusticia! Es como si en las olimpiadas,
a la tía que gana los cien metros le dan una medalla, y al tío... lo
llevan al sexólogo.

El sexo está bien al principio... por la novedad,
pero en cuanto empiezas a practicarlo en pareja la cosa se jode.
Por ejemplo, intentar tener un orgasmo simultáneo es imposible.
Es como pretender ponerse de acuerdo para eructar al mismo tiempo.
Eso no hay quien lo controle.
¿Ustedes han visto parejas que eructen a la vez?
¿Se imaginan? Él, eructando de repente, y ella:
- Eres un egoísta, no me has esperado
Acabaríamos todos fingiendo los eructos.
Además, si eres tío, el sexo es como la mafia: nunca puedes decir que no.

Siempre tienes que tener ganas.
Un ejemplo:
yo estoy en una exposición de arte figurativo etrusco -una cosa muy
común-
y llega Naomi Campbell y me dice que quiere hacer el amor conmigo
-algo también muy común-
Bueno, pues si le digo que no me apetece, al día siguiente media España
piensa que soy gay.
En fin, que al final haces un esfuerzo y acabas acostándote con ella...
pero por el qué dirán.
¡No hay derecho, joder! Es como si vas a un restaurante, no te apetece
solomillo y el maître va por ahí diciendo que
eres vegetariano. Aunque hay maîtres que hacen cosas peores:
te hacen sentir como si te estuvieran haciendo el amor.
Se pegan toda la comida vigilándote para ver cómo te lo pasas.
Y luego te preguntan:
- ¿Le ha gustado al señor?
Que te dan ganas de decirle:
- Sí, ¿Y usted ha disfrutado, o me lo he comido demasiado rápido?
Pero lo que ya me parece una vergüenza es esa gentuza que se gana la vida
con el sexo: los sexólogos.
El sexólogo es un tío que va de experto porque tiene un diploma en la
pared firmado por el rector de la Universidad.
¡Pues vaya! Lo que tenía que tener es una declaración jurada de su mujer.

Porque, ¿qué pasa? ¿Qué el rector se ha acostado con él?
¿Y como sé yo que a mi chica le va a gustar lo mismo que al rector?
Además, todos los sexólogos te dicen lo mismo:
'Al sexo hay que echarle imaginación'

¡Coño, con lo incómodo que es eso! Antes, todo lo más, había dos posturas:

me apetece o no me apetece. Pero ahora...
¿ustedes han leído el Kamasutra?
Para echar un polvo tienes que ser Nadia Comaneci.
Que si 'la carretilla'..., que si 'el molinete'...,
que si 'la variante de la medusa'... ¿la variante de la medusa?
¡Joder! ¡Si yo no sé ni hacer la medusa!
Otra cosa que te dicen mucho es que 'en el sexo todo está permitido si los dos están de acuerdo'
Ya, pero si somos tres y uno no quiere, ¿Qué? ¿Aplicamos la mayoria y que se joda?
Pero lo peor de esto de las innovaciones es que te conduce a perversiones muy estúpidas.
Por ejemplo, insultarse mientras se hace el amor.
Tú estás allí intentando hacer la medusa, controlando la eyaculación... y ella:

- ¡Cerdo, bestia, animal...!Y claro, al final te calientas y le dices:
- ¡¿Y tú... lo mal que aparcas?!
En fin, está claro que el sexo es un coñazo. Porque...además, si es de género tonto.
Si el sexo fuera tan bueno como dicen, el PP ya lo habría privatizado.



Un biko da PR...

APRENDER A COMER MARISCO, Hotman

Aqui vos deixo este vídeo, onde podedes ver o arte de comer marisco, e pa máis carallo na "festa do marisco" do Barqueiro. Disfrutade.

NOVA SECCIÓN (xogador de chica)

"Sin duda, en el seno de la izquierda existen personas de buena fe que están convencidas de que se hallan en el mejor lugar para ayudar al prójimo... Es posible que tarden en salir de esa equivocación años y sólo Dios sabe el daño que habrán podido causar a los que desean ayudar durante ese tiempo. Pero a esas personas que, de corazón, desean ayudar a los demás —y no buscarse un pesebre a costa del sudor de los demás— se les podría decir lo mismo que el autor del Apocalipsis gritaba a la gente decente que aún se hallaba en las garras de Babilonia la grande, la prostituta, roja y borracha con la sangre de los santos y de los inocentes: «salid de ella, pueblo mío, para que no seáis partícipes de sus pecados ni recibáis parte de sus plagas» (Apocalipsis 18, 4). " CAESAR VIDAL, no prólogo

“El comportamiento de la izquierda a lo largo de la historia tiene demasiadas cosas de las que avergonzarse... Me dices que califican tu postura de `facha´. Pero tú tranquilo." JOSÉ MARÍA AZNAR, Cartas a un joven español

QUERIDO BLOGUEIRO/A:

¿Aínda cres nas valdanadas esas da xustiza social?

Para que nos entendamos, segues sen ter puta idea das gambetas de la life???
Non te preocupes, porque... desde o altar da sabedoría que os coloca por riba do ben e do mal... Tus periodistas favoritos te cuentan por qué fueron radicales en su juventud y por qué abandonaron la izquierda que hoy combaten!!!

próximamente, en Quemeimportaamin... as nosas lecturas semanais de...
POR QUÉ DEJÉ DE SER DE IZQUIERDAS
(porque, como quitarse do tabaco ou da heroína, tamén se pode un quitar da esquerda...)

Quen se acorda de ..............

A todos aqueles que estivestes naquel gran concerto en Xinzo dos nosos amigos de Le Punk, que sepades que sacan disco novo e a nova cancion non ten mala pinta e parece que hasta con esas trompetas e pegadiza e todo. Así que o primeiro sencillo chamase Quien se acuerda de mi, ou quen se acorda daquel concerto, seguramente que moi poucos.
P.D: Tuveron moita suerte en non traer as bailarinas do video aquela noite, ainda que non sei onde as ían meter, naquel escenario onde collían tres e mal e eles eran sete, pero seguramente que algun de nos farialles sitio.

PARA VÓS hotman

PD: sinto non ter fotos de todos /as. Pa próxima

temazo e pedazo video

Pipita

NEOCONSERVADURISMO OU NEOLIBERALISMO, CAMIÑO SEN RETORNO? Capítulo I por Tresillo

Neste primeiro capítulo tentarei, dalgún xeito, de forma moi somera, aproximar aos lectores as bases ideolóxicas da corrente Neoconservadora americana ou, mellor dito, norteamericana. Certamente as dúas correntes que describo posiblemente non sexan as únicas pero si as máis esenciais e determinantes...se ben obvio a influencia do aspecto relixioso por ser máis aparente que trascendente...considerándoa unha "utilitarista" cortina de fume.

A "Escola de Chicago" funda unha corrente de pensamento, inicialmente económico que se orixina, como non podía ser doutro xeito, na Universidade de Chicago e que tivo, e ten, grande influencia na política económica mundial.

No campo económico a citada corrente asociase a un pensamento ortodoxo. O prantexamento máis coñecido é tal vez o de Milton Friedman: "reducción da intervención do Estado e, fundamentalmente, desregulación da actividade económica". É decir un Adam Smith en plan talibán, por decilo dalgún xeito, que funda coñecida Teoría Monetarista. A proposición fundamental era e é, eliminar toda intervención estatal na economía mundial e, para materializar esta idea, evitar toda lei ou regulación que tente ordenar o sistema financieiro tanto nacional como internacional.

Ben, esto que podería ser unha síntese un tanto reduccionista sobre o que supuxo e supón as teorías da Escola de Chicago no ámbito económico, voltan de novo a estar en primeira liña da realidade económica mundial, fundamentalmente no ámbito financieiro que onde máis inciden os seus plantexamentos.

Ao aveiro destas teorías, xurde un influínte politólogo, tamén estadounidense pero de orixe xaponés chamado Francis Fukuyama. Fukuyama é coñecido pola súa obra "O fin da Historia e o último home", no que defende que a Historia humana como loita entre ideoloxías rematou e que nestes intres, tras a caída do Comunismo, comezou un novo mundo basado na política e economía neoliberal (asociando a teoría anteriormente descrita). Inspirado en Hegel e nalgún dos seus esexetas da S. XX, como Alexandre Kojéve, afirma que o motor da historia, o "desexo de recoñecemento", paralizouse na actualidade polo fracaso do marxismo o que demostraría que a única opción viable é o liberalismo democráctico, que se constitúe así no chamado pensamento único: as ideoloxías xa non son necesarías porque xa foron substituídas pola Economía. Aínda que poida parecer paradóxico e tamén contradictorio, para este autor os Estados Unidos sería así a única realización posible do soño marxista dunha sociedade sen clases. Sen embargo, non está sostendo radicalmente que non vai suceder nada na Historia, senón que a historia virá determinda pola ciencia e esta aínda non atopou os seus límites. Na actualidade sería a época da bioloxía e os descubrimentos que se fagan actualmente nesta ciencia determinarán o futuro.

Outra base da súa ideoloxía e o seu pensamento moral que quedaría prantexado do seguinte xeito: forte crencia na cultura, na ciencia e na ilustración como base moral capaz de desplazar á relixión e que, a través dos dereitos humanos universais puidera chegar a uns deberes humanos igualmente universais. Certamente, neste ámbito, non ten unha doutrina moi desenrolada quedándose simplemente na superficie dun terreo moito máis profundo e que, de ningún xeito, calou nunha sociedade norteamericana de profundas conviccións cristianas, fundamentalmente protestantes.

O fracaso do seu pensamento veuse abocado pola realidade como dalgún xeito xa insinuei. Pese a ser o impulsor do chamado "Proxecto para o Novo Século Americano", exposto durante a presidencia de Clinton, e ser considerado como un dos núncleos do pensamento dos neoconservadores, especialmente en política exterior (pois foi un dos firmantes fundacionais xunto con Cheney, Wolfowitz, Rumsfeld, entre outros), hoxe, logo do fracaso da Guerra de Irak e os erros cometidos tras o 11-S coa impulsión dunha política unilateral, examina algunhas posibles fórmulas para que esta nova política neoliberal non sexa un fracaso. Sen embargo, ninguén pode esquecer que este tipo foi un dos firmantes dunha carta ao presidente demócrata Clinton a favor dunha segunda guerra en Irak no 1998...o que sucedeu despois, todos o coñecemos.

No próximo capítulo expoñerei a realidade práctica deste pensamento neocon, a súa significación no Mundo, enEuropa e en España.

ZEITGEIST>>Amarillo S.

Fai tempo que caeu nas miñas mans este video con aires de teoría conspiracional que creo podería arroxar unha luz a todo o que estamos a vivir estos días. Lonxe de creer todo o que di ó pé da letra, é interesante observar a historia dende outro punto de vista.
O video que aquí vos deixo é a terceira parte dun documental chamado "Zeitgeist" que vos recomendo que vexades.

Análise da realidade socio-económica e política do mundo II

Atopámonos posiblemente nun momento crucial para o futuro do actual sistema económico, e desde logo, iso aféctanos a todos (teñamos máis ou menos tempo libre).

Casualmente, vin as noticias de cuatro do xoves noite, nas que Gabilondo facía outra serie de reflexións que enlazan perfectamente co artigo publicado por Tresillo. Reflexións de novo moi atinadas desde o meu punto de vista. Por se vos interesa, aquí vos deixo un link no que podedes ver un fragmento dese informativo:
www.cuatro.com/videos/?xref=20080917ctoultnot_6.Ves&view=ver

Esa mesma maña o goberno estadounidense tivera que saír ó rescate de AIG, a aseguradora contratada polas maiores empresas dese país. Deste xeito, AIG xogaba o papel de rede de seguridade ante o desplome de ditas empresas, sendo polo tanto unha peza clave. Así, o derrubamento da propia aseguradora é un síntoma claro da gravidade da situación. Na nación paradigma do liberalismo económico o sistema non funciona, nin tan sequera coa revitalización da economía perseguida coa guerra de Irak. E como dicía Gabilondo, o afundimento deses xigantes empresariais ambiciosos e ineptos estanos arrastrando a todos, gobernos e cidadáns de todo o mundo.

Pero, loxicamente, ¿como vai funcionar un sistema baseado no crecemento ilimitado? ¿Como vai ser posible dito crecemento ilimitado, se dependemos absolutamente de recursos limitados (non renovables e escasos)? Debe ser unha cuestión de fe. A estas alturas, seguir confiando no crecemento económico ilimitado parece absurdo, moito máis cando é preciso compatibilizalo co constante crecemento da poboación mundial. A clave a medio prazo estará nas fontes de enerxía, xa que as actuais se están quedando completamente obsoletas, pero ese sería outro debate.

Como ben dicía algún dos analistas, privatízanse as ganancias das empresas, pero socialízanse as débedas. Resulta evidente que a situación actual é insostible. Tanto que algúns expertos e defensores do liberalismo económico declararon que era preciso facer un paréntese na economía de libre mercado.

A min o tema paréceme interesantísimo, así que me gustaría coñecer a vosa opinión ó respecto. ¿Que repercusións vai ter a actual crise económica? ¿Imos presenciar nos vindeiros anos ou décadas unha profunda transformación ou mesmo a decadencia do sistema económico liberalista?

Por Faragullas.

PD: Inicialmente ía facer simplemente un comentario ó artigo de Tresillo, pero púxenme a escribir e....

PARA A REFLEXIÓN: perfecta análise da realidade socio-económica e política do mundo por Iñaki Gabilondo

"Buenas noches. El gran globo finaciero se ha pinchado, el capitalismo salvaje, el gran superpoder triunfante ha explotado. Un poder autónomo, sin control democrático alguno, que amasó inmensas fortunas, que especuló sin freno y con riesgos insensatos y que ahora pide socorro al dinero público para salvarse.

Ya ven, el liberalismo se hace comunista. Su ambición loca está destrozando nuestros ahorros, está disparando nuestras hipotecas y está pulverizando nuestros puestos de trabajo pero...pero ninguna representación de esas grandes corporaciones, ni de las instituciones que los agrupan se creen en la obligación de dar explicación pública alguna. De hecho, no sufren el más minimo reproche social, ni siquiera son frecuentes los comentarios periodísticos críticos o exigentes para con ellos.

Todo se detiene en un plano anterior, en el plano político nacional. Cada país dispone, como si fuesen chivos espiatorios, de sus gobiernos y ahí, en los pecados de nuestros gobernantes acaba todo. Denunciamos sus errores de previsión y ni se nos ocurre juzgar los colosales errores de cálculo de los gigantes mundiales de las finanzas que provocan nuestra ruína.

Cada día es más claro y es desalentador que la democracia es sólo la apariencia del poder, con poquísimos márgenes de maniobra, un rompeolas para que en él rebienten las iras y las frustraciones ciudadanas.

¿Y la soberanía popular? Pues un "Nintendo", un juguete que se regala a los niños para que se entretengan. Y muy por encima impune e inmune se mueve el verdadero poder, irresponsablemente"

Humildemente transcrito e suscrito por Tresillo.

SARAH BARRACUDA====> Dr. en Alaska

Ese era o nome polo que coñeciamos a Sarah Pallin no instituto, ainda que co tempo mellorou no seu aspecto e case que consige ser miss Alaska (quedou segunda), non por eso deixou de ser "barracuda". Agora ten 44 anos e vai de ticket con McCain despois de ter conseguido ser gobernadora do estado e antes alcaldesa de Wasilia city.
Moito antes de saltar a prensa internacional xa deu que falar, por presionar o comisario da seguranza pública a expulsar o ex-cuñado da Pallin xa que se divorciara da súa irman, Membro da Asociación Nacional do Rifle, anti-abortista.. ou seña o que se dice un pouco "facha.
Casou cun esquimó que ten por afición as carreiras de trineos con cáns as que son moi afeccionados os de aqui,con el tivo 5 fillos e tan só no derradeiro colleu tres dias de baixa maternal dado que o picaro tiña a sindrome de Down. Ela é unha muller capaz de todo ... agas de dar o peito e coidar os fillos, pois asemella non ter tempo para eles ( os negocios agardan e as mucamas coidan deles) .
Todos estan empalmados con ela,e un pode entendelo, pero esta muller-barracuda é un perigo, miráde a foto na que é recibida por unha das fillas no aeroporto, esas gafas que non lle permiten achegarse a filla sen o perigo de saltarlle un ollo co canto aguzado, esa mirada de Sarah que menos a pícara ve todo , a actitude da nena ,que non agarra a nai se non que lle sosten a embestida (desenfreada como vai estes dias de tanto mitin); e o peiteado,ese moño que pode agachar ata un mísil.
"Non vai ser desta sariña", deciamoslle cando o das misses, e agora, coido que tampouco, e mais nos valerá que por ela ampliaba o eixo do mal ate o vaticano ciega como vai.

Que día o de este ano. By Nº8

Cindy MacCain & Laura Bush==>Dr. en Alaska

Primeira colaboración no chamamento que este foro aberto e respetuoso fixo a compartir as vosas impresións. Gracias e dende a páxina animamos a que sigades a facelo.

Foto tomada no Xcel Center da cidade de Saint Paul- Minnesota o primeiro de setembro dentro dos actos da Convención Republicana.


A primeira impresión cando en directo e na FOX, apareceu da cálida man de Laura, era que a muller do aspirante a presidencia dos EE.UU. pasaría o nadal con nos dentro do anúncio das " burbullas de Freixenet ". Todo brillo e oropel, reflectindo cantas luzes habia ¡ que eran moitas de dios!,

Cindy Lou Hensley, que asi e como se chama, deitouse na noite do 31 de agosto ca firme decision de EPATAR que se di agora,e marcar tendencia entre as filas dos neo-cons, e a bo fe que o consegiu. Calidamente Laura tomaa polo cobado permitindolle locir o seu reloxo Channel ceramica de 3.000 elorios,ainda que o seu tamaño desmedido e co puño-volto ,como para non apreciarse o peluco. O vestido de Oscar, Oscar de La Renta para os pouco iniciados, segundo Vanity Fair custou 2.000€ , tan so 2.000€ por unha preciosidade que lle quedaba feten ,realzaballe a figura e co toque do colo ao estilo "MORTICIA ADDAMS " e mandaba un adianto do que nos agarda para a proxima tempada outono-inverno do outro lado... De perlas quedaballe o colar de 1, 2, 3, 4, 5 ? voltas valoradas en 16.000€ . E ainda que puxenlle o turbo ao macro non cheguei a ver mais que un puto punto que ao parecer eran unhas alfaias de 186.000€ .Total maismenos 200.000€, sen contar perruqueria, manicura, pedicura, sauna, masaxe, complementos..agggg
Cindy de 54 anos paseou afablemente con Todd , que ven sendo o home comparsa da tal Sarah PALIN, moi feliz de compartir escenario con el xa que "Estou encantada porque non terei que preocuparme polo tipo de roupa que vai levar Todd, e mais non temos que comentar que vestidos imos elexir con antelacion". Ela e asi, filla de un artillero que xerou fortuna ca cervexa, e que ten ate un MASTER , pero o que mellor a retrata son dous datos: 1º cando traballaba nunha ONG sustraia aquelas pastis que tanto lle sabian, ummm dos lotes para diversos damnificados, e 2º a sua fortuna estimada e de 70 millons de dólares.

Se non fora que , sabemos quenes son e ao que andaban, non me diredes que, cun fondo menos neutro, non podería ser imaxe dalgun boudoire, O grande boudoire planetario.

LO QUE PRECISAS ES AMOLLL...DEDICATED TO PR AND CHEGOUOHOME

Non podemos asistir impasibeis ante este idilio case secular interrumpido pola sociedade...non podemos aceptar outro "..amor en los tiempos del colera". Ante isto, ante a inxustiza de ver como teñen que levar o seu amolll con mensaxes cifrados que só eles entenden...queremos que esta parella, separada por un mundo que non os entende nin os quere entender, reflexione...O FUTURO É VOSO!!!

Con todo o noso agarimo...a vosa vida en canción

NO ME CONOCES (a parte final da canción, case os derradeiros segundos é unha perfecta síntese do que o corazón de Chegouohome sinte a cada intre levantando 80 kg. de press de banca)



GAVILÁN O PALOMA (estes foron os comezos, como nos gusta o cine, facemos unha elipse...perfecta descripción narrativo documental con reflexións filosóficas sobre o que é o amolll...a primeira parte fala do fodido que é picar "aprendiz de seductor, tonto, ingenuo pobre charlatan" son conclusións dun home despeitado (non as teñas en conta amiga enamorada)...por suposto, Chegouohome neste caso sinte esto levantando 30 kg. por mancuerna facendo triceps en banco sueco)

UN GRAN DEMÓCRATA, LIBERAL E CRISTIANO (esto si que é sentido do humor) por Tresillo

SI A MINISTRA AÍDO LEVANTARA A...EJEM, TIVESE CABEZA (III)

¿QUEN HOXE EN DÍA TERÍA VALOR PARA FACER ESTE SKETCH? EN FIN...VIVA O POLITICAMENTE CORRECTO!!!

O viño non é auga. by Nº8

Primeiro foi o arbitro que traia unha mangada que non se tiña en pe e agora este saltador de altura ruso que non se lambe, o deporte xa non é o que era.

TUNEEEEEEEEEEERO > hotman & xogador de chica

Así se lle dá á cachá. Lévao na sangre.

SI A MINISTRA AÍDO LEVANTASE A... EJEM, TIVESE CABEZA (II) > xogador de chica

VERDADES COMA PUÑOS QUERIDA BONITA CON PATACAS (máis o primeiro que o segundo e viceversa)

A reirse toca. By Nº 8

Gracias o mar por darnos o ...... Calamar-o. By Nº8.

Xa que a música amansa as fieras, quero adicarlle este vídeo a toda a xente que nas últimas semanas estiveron connosco no blog, e máis os que estiveron pasando uns días de vacacións por aquí. Non son de Calamaro moito pero este tema pareceme un dos mellores que ten o rapaz. E encima o estrebillo e como o himno da selección de fútbol, (ou sease o himno nacional), LOLOLOLOLOLOLOLOLOLOLOLOLOLO ;).

SI A MINISTRA BIBIANA AÍDO LEVANTARA A...EHEMMM!!!...TIVERA CABEZA

En fin...xa sabedes...eran os 80...a min...

temaaaaaaaaazos > xogador de chica

Veño cargado cun montón de amollllllllllllllllllllllllllllll e boas vibracións, chavales!!!! Esta semana, nos Temaaazos, EXALTACIÓN DA AMISTÁ!!!! Y viva la vida y el vino y las mujeres, MECAGONCRISTO!!!!