29 nov 2008

APETÉCEVOS RECORDAR??? volumen 2 (xogador de chica)

Seguindo co xogo de Hotman...


O MUNDO DE BEAKMAN!!!! (quen carallo é o alucinao ese do Flipy? que quite o chicle da boca! Este si que era un científico!!! Non é unha pataca fritida, Lester!!)

O DOUTOR SLUMP (ARALE) (Que mítica esa introducción!!!... que grande Sopamán!!!)

MASTERS DEL UNIVERSO (qué pelasso gastaba He Man!!!)

AS TARTARUGAS MUTANTES




LA ALDEA DE ARCE/ MOFLI, EL ÚLTIMO KOALA / LOS AURONES / LOS DIMINUTOS (jojojo, criminales!!!, absterse yogurínes/as)


E PARA REMATAR, UN PAR DE CLÁSICOS... CURRO JIMÉNEZ (nostálgia dunha época na que os heroes tiñan patillas de verdá...) E... DALLAS!!!

26 nov 2008

APETÉCEVOS RECORDAR???? hotman

Todos tivemos un pasado. Todos tivemos unha infancia. E sempre está ben recordar co que aprendimos e vivimos. Ahí vai isto. Se tedes novos videos non dubidedes en facernos recordar.










24 nov 2008

A BRAVURA DE YONI MEDIOGRAMO. Hotman

Aqui vos deixo a un monologuista un tanto particular. Que explica a súa experiencia vital.....á súa maneira. Yoni Mediogramo estivo este pasado venres no Bar DKADA, en Covas. Foi imposible non rirnos, disfruten e aprendan da vida.

18 nov 2008

CUIIIIDADITO CON EL MOLIMEROS!!! LEADER DE 3ª DIVISIÓN por Manolo Lamoada



¡¡¡Pero que fuerte tío!!! Los "chuquelos" de La Coru que le dán al "balónpinrel" más allá del Dêpor son leaders de 3ª división, 1ª de la Nacón. Es para fliparlo "nêêêno"!!!
El mejor dese equipo es el tío graciosillo ese del PUFO...joder, como la toca...PRECISIÓN QUIRÚRGICA CHORBO!!! Pero, a pesar de su fátidica lesión, los chavalitos siguén tirando del carro colega...el puto Joserra meu!!! El guardiola de Agrela!!!
In fin, que el diario revolocunario galizaceibario lo deja bien clarito...CHEIRA A ASCENSO QUE TIRA PA'TRÁS!!! Norabuena chorbo-nêêênos, a celebrarlo con vuestras "jás"!!!


Nova extraída de GZdeportiva en Vieiros (http://www.vieiros.com/nova/70274/o-montaneros-quere-seguir-escalando)

O MONTAÑEROS QUERE SEGUIR ESCALANDO
Pablo García Martínez - 17:55 16/11/2008

Na súa segunda tempada en Terceira, onde vai primeiro, o equipo coruñés transmite as mesmas sensacións que nas divisións que deixaba sempre como campión.

Unha rara sensación asolaga o campo da Grela cada dous domingos, cando os xogadores do Montañeros volven enfrontarse aos mesmos rivais cos que xa xogaron o ano anterior. Trátase dunha situación á que non están afeitos os siareiros dun equipo que até o ano pasado contaba por ascensos cada unha das súas tempadas dende que recuperaran o equipo sénior no ano 2003. O equipo de Terceira División é só a cabeza dun enorme iceberg que ten con 16 conxuntos propios e outros seis adscritos ao Eins, filial do equipo coruñés. O Montañeros conta, na actualidade, con cinco equipos de rapaces que militan nas categorías máis altas ás que pode aspirar un club galego, condición que comparten só Deportivo e Celta.

Volver ser un club de canteira

Nesta tempada 2008/2009 máis da terceira parte dos xogadores cos que conta o primeiro equipo pasaron polas categorías inferiores, o que reflexa a filosofía sobre a que esta institución asenta o doce momento que está a vivir. Coa chegada á presidencia de Fausto Vázquez Seoane no ano 1994 tratou de recuperarse a esencia do Montañeros como un equipo de canteira, fundamentalmente da zona da Coruña. Con esa idea desfíxose o equipo sénior en 1995, para centrarse no tecido dunha sólida rede formada pola canteira. Unha vez que se consolidaron os equipos xuvenís, cadete e alevín nas máximas categorías creouse, no ano 2003, o Montañeros Club de Fútbol que comezou na terceira división rexional.

Ascenso meteórico

O comezo non puido ser mellor, e o equipo acadou o ascenso ao rematar como campión invicto do seu grupo. Este guión repetiuse ao ano seguinte, onde ademais de ganar a categoría cedendo un único empate levaron tamén o título de copa. O Montañeros comezou a chamar a atención dos seguidores do fútbol afeccionado polo seu fulgurante crecemento, froito da mestura entre xuventude e veteranía. O guión repetiuse en primeira rexional e rexional preferente, onde saborearon o agre pouso que deixan as derrotas, pero conseguiron limpalo con cadanseu ascenso como campións.

Esta foi a carta de presentación coa que o Montañeros se plantou na terceira división a pasada tempada. O equipo mantívose todo o ano preto das posicións de ascenso, chegando incluso a ter opcións nas últimas xornadas, pero as sensacións non eran boas e o incluso algúns xogadores tiveron que deixar o equipo durante a tempada. Rematar o ano na sétima posición non foi un mal resultado deportivo, pero o que máis doeu aos dirixentes do club é que se perdera o bo ambiente do vestiario.

Este ano chegou ao Montañeros Xosé Ramón González, un adestrador que xa acadara bos resultados na categoría dirixindo ao Arteixo. Con Xosé Ramón volveu á Grela o bo fútbol, volveron os resultados pero, á cima de todo, volveron os sorrisos. En menos de medio ano no equipo o adestrador de Carreira está xa totalmente integrado no club, facendo da modestia e o traballo a súa guía de ruta.

A xuventude ten cada vez máis peso nun equipo que, por idiosincrasia parece ter na terceira división unha categoría que se adapta perfectamente ás súas pretensións estruturais. Mais vista a evolución do club e o difícil que está para os modestos dar o salto ao profesionalismo teñen que ter bo tino, porque como se descoiden un pouco rematan o ano ascendendo.

agalega.info - Videos das noticias dos informativos da TVG

7 nov 2008

MI MANO EN PENA/RON DE CAÑA, JAVIER KRAHE (xogador de chica)





Dedicadas á secta en su plenitud... O segundo vídeo é pésimo, pero non me puiden resistir a subila... Yo tengo una novia que finge no tener orgasmos...

(Iso sí, á media hora saíulle a ............ polas orellas)

Que pienso en Elena y me acuerdo de Irene, que pienso en Irene, me acuerdo de Elena,
mi pene se apena, se apena mi pene. Y una mano amena, mi pene sostiene, no es mano de Irene, no es mano de Elena, es mi mano es pena, es mi mano en pena. Lo malo que tiene
es que no es tan buena como la de Irene, como la de Elena, pero me entretiene, pero me entretiene. Para eso conviene pensarse una escena donde salga Irene, donde salga Elena, en plena faena, en plena faena. Y así, vena a vena se llena mi pene de ausencia de Irene, de ausencia de Elena, y no se retiene. Me voy, que me viene.


Tengo una novia que finge que no tiene orgasmos, y, al reprimir sus espasmos, al sofocar su laringe, me pone cara de esfinge. Finge, finge, finge, que yo lo sé, yo sé que finge...
Yo sé que es una artimaña contra mi autoestima, y es que le doy mucha grima, siempre de hazaña en hazaña... por eso me mete caña, caña, caña, caña, pobre de mí. Y ron de caña.
El ron de caña, oh qué desdicha, el ron de caña sí que empaña la susodicha.
Al primer ron aún sirvo de algo, pero al segundo casi no cundo, casi no valgo.
Y al tercer ron soy un escombro, con mi autoestima por la tarima, manga por hombro.
Y le susurro a la oreja al ver su entusiasmo: estás teniendo un orgasmo, se te ha movido una ceja, tu cuerpo se desmadeja, deja, deja, deja, déjate ir no tendrás queja.
Viendo que da su artimaña nulos resultados, sus uñas en mis costados, se deja ir y me araña fingiendo un poco de saña. Caña, caña, caña, pobre de mí. Y ron de caña.
El ron de caña sí que me afecta, el ron de caña, el que me acompaña mi edad provecta.
Al primer ron aún sirvo de algo, pero al segundo casi no cundo, casi no valgo.
Y al tercer ron soy sólo un lastre, con mi autoestima por la tarima, para el arrastre.
El ron de caña me compromete, el ron de caña, que me desmaña. Y ya van siete.
Al primer ron aún sirvo de algo, pero al segundo casi no cundo, casi no valgo.
Y al tercer ron perezco un leño, con mi autoestima por la tarima ronca su sueño.

GALICIA BILINGÜE...ESCOITA ATENTAMENTE!!! por Tresillo



E PUNTO...QUE GRANDE É JOSE MARIL COÑO!!!

EXERCICIOS RETÓRICOS do Obama Branco da Cruz




Foi un decreto na constitución da nosa transición o que declarou o destino dunha nación[...]foi un salaio de comunistas, socialistas, liberais, democristiáns, nacionalistas e conservadores[...]mentres creaban o camiño da liberdade[...]foi unha canción cantada por emigrantes mentres viaxaban cara destinos lonxanos...pioneiros que empuxaron os seus destinos cara Latinoamérica e Centroeuropa loitando contra un terreo ibérico imposible de pasar[...]foi o chamamento dos traballadores que se organizaban, mulleres que loitaban polo seu dereito a votar, foi un presidente que escolleu a lúa coma nova fronteira...un Rei que nos mostrou o camiño cara a punta da montaña e desde aí mostrounos a terra prometida[...]si se pode ter oportunidades e prosperidade[...]si se pode curar esta nación[...]reparar este mundo[...]sabemos que a batalla que está por vir será longa pero debemos recordar que non importan os obstáculos que teñamos por diante. Nada pode poñerse no camiño do poder que teñen millóns de voces esixindo cambio[...]dixeron que non podiamos facelo os cínicos que cren que é imposible de acadar. Pedíronos que viramos a realidade tal cal é...advertíronos non dar á xente desta nación esperanzas falsas...pero na IMPROBABLE HISTORIA chamada ESPAÑA non hai nada falso en ter ESPERANZA[1][...]as esperanzas da nena pequena que vai a escola pública de Cervo son iguais que os soños do neno que aprende da vida nas rúas de Carabanchel...imos recordar algo que está pasando en España, que non estamos tan divididos como suxire a nosa política...que somos xente unida!...somos unha nación [de nacións, rexións e corazóns] unida e xuntos comezaremos o seguinte gran capítulo da historia de España con tres palabras que soarán do Atlántico ao Mediterráneo, do Cantábrico ao Estreito soleado...SI SE PODE...SI SE PODE...SI SE PODE...!!!



Desgraciadamente non todos os discursos, por brillantes que sexan, son traspoñibles a todo o mundo. ¿Pero quen pode negar a universalidade destas verbas?. Si, como di esa “esperanza” feita persoa: só os cínicos, eses senvergoñas que, na defensa e práctica das súas sectarias, dogmáticas e interesadas teorías, nos queren enquistar de forma obscena e descarada.
Con este discurso un pode ser cualificado de facha, de progre,...mesmo de secesionista [na improbable historia chamada España, ou América, como di o citado esperanzador e novo “Emperador”...como “manipulo” eu neste texto]...esa é a súa grandeza.
Porque a contradición e o conflito son propios da nosa condición humana...pero, ¿acaso a democracia non é realmente iso? ¿a vida non é iso?. Sen embargo, contradición e conflito non teñen porque ser intolerancia, non teñen porque ser sectarismo, non teñen porque ser imposición...moito menos violencia. Contradición e conflito, tese e antítese son o único método de comprensión da complexa natureza do humano (da complexa razón que nos distingue) que, por máis que un desprece o relativismo e, a diferenza do empírico, nunca acada unha verdade absoluta, un rigor indiscutible.
Curemos feridas (si, si, entenden ben...non é unha indirecta) e miremos o porvir. Optimistas naïf, iracundos pesimistas coma min, soñadores, pragmáticos,...deixemos de crer no destino e construámolo. Hai algo peor que non facer nada, deixarse levar. O colectivo nace desde o individuo e non ao revés. Sexamos pois “socios” comprometidos coa nosa sociedade. Erremos, aprendamos dos nosos erros, volvamos a errar e no camiño, acertaremos, aínda que só sexa unha vez. Amemos. Sintámonos amados e logo traizoados. Volvamos a amar. Odiemos. Desprecemos en silencio e a berros. Amemos de novo. Pero, sobre todo, obremos con principios xustos, na procura dun xusto fin. Creamos na xustiza, máis alá do Poder Xudicial...a xustiza do humano, máis alá do presunto divino. Non esperemos unha “luz reveladora”. Salgamos da “cova” e poñamos rumbo á luz da humanidade; sempre haberá unha árbore que nos de fresca sombra. Porque a fin de contas e, por máis que lles doa, só nos temos a nos mesmos.
Saben...eu, no fondo, tamén confío en que si se pode e, asegúrolles que me costa dicilo sendo como son e pensando como penso. Eu levo unha presa de area en cada peto en forma de esperanza...haber se algún día, cando menos, reviste un novo “fogar” e non un “muro”.




[1] Nin de lonxe me refiro a Esperanza Aguirre...esa si que é a paradigmática desesperanza deste país...por máis que lle foda, "Hespaña" non é súa.

5 nov 2008

CAESAR VIDAL, POR QUÉ DEJÉ DE SER DE IZQUIERDAS. SIETE PODEROSAS RAZONES... Y AY SI ME CALIENTO... (xogador de chica).

De por que a esquerda coarta a liberdade, como nos demostra a historia, que é unha soa, grande e libre (de interpretacións que non sexan a nosa, por suposto) . E de por que ZP goberna con Mein Kampf na mesilla de noite. "En primer lugar, rompí con la izquierda porque amo la libertad. El amor por la libertad forma parte de mi carácter por diversas razones. Entre ellas se encuentran la pertenencia a una minoría religiosa que ha sufrido durante siglos la persecución y la intolerancia; la pasión por escribir o el deseo de analizar sin cortapisas el mundo que me rodea. Para todas y cada una de esas facetas esenciales de mi vida necesito la libertad y lo cierto es que los grandes proyectos totalitarios de la Historia han sido socialistas... Durante los años veinte, los estados más intervencionistas eran la URSS de Stalin y la Italia fascista de Mussolini y nunca me resultó sorprendente que Hayeck señalara que el nacionalsocialismo alemán, lejos de ser derechista, era tan sólo otro modelo socialista que se parecía enormemente al soviético." Si la gente supiera historia, se percataría de hasta qué punto las políticas socialistas y socialdemócratas de la posguerra son tributarias del fascismo italiano, y hasta qué punto no pocos de los supuestos proyectos progres de ZP fueron antecedidos por medidas legales impulsadas por el propio Hitler. En todos y cada uno de los casos, la izquierda pretende tutelar y dirigir la vida de los demás desde el nacimiento —¡y antes!— hasta la tumba. Sin duda, la perspectiva resulta atrayente para muchos. Para mí, se dibuja escalofriante."

De por que a esquerda, ese inferno, coarta os dereitos do individuo. En segundo lugar, abandoné la izquierda porque creo en el individuo. Personalmente, estoy convencido de que el sujeto de derechos es el ser humano como individuo y no la raza, el sexo o las circunstancias médicas. A decir verdad, la Historia muestra que los derechos individuales son los mimbres de la libertad y que cuando se cercenan —como en el caso de la izquierda— la libertad se ve amenazada si es que no desaparece.

De por que a esquerda é pura e dura inxustiza (é o capitalismo o garante da xustiza, séase, "ó César o que é do César"). En tercer lugar, abandoné la izquierda porque creo en la justicia. Me consta —yo fui uno de los infelices— que, históricamente, la izquierda ha captado a no pocos de sus fieles predicando la justicia. Al hacerlo, no ha pasado de representar el papel de falso profeta. Pocas ideologías hay más injustas que las de izquierda. De entrada, la justicia, por definición, debe dar a cada uno lo suyo y además debe comportarse con todos de manera igual e imparcial, es decir, debe actuar de manera diametralmente opuesta a como pretende la izquierda. Y es que la izquierda siempre ha creído en una justicia que trate a los seres humanos de manera desigual apelando a artificios como la justicia de clase o la discriminación positiva... Por si esto —que ya de por sí es muy grave— fuera poco, la izquierda tampoco da a cada uno lo suyo. Por el contrario, despoja —el término es del propio Marx— a unos para dárselo a otros. Las imágenes que surgen al decir esto son las de campesinos que reciben las tierras de los latifundistas o las de inquilinos que se quedan con los pisos de los propietarios. Semejantes realidades resultarían ya discutibles siquiera porque no se termina de ver la justicia de que se prive del fruto de su trabajo —unos pisos o unas tierras— a un ciudadano para dárselo a otros, pero es que, para colmo, la izquierda tampoco ha actuado tan generosamente nunca.

De por que a esquerda é fea coma o demo, e aínda diría máis, tonta. E os puñeteros titiriteros da farándula, unha asquerosa "mafia roja." Os xenios universais do arte, que se saiba, son de dereitas ou, como moito, de centro. En quinto lugar, abandoné la izquierda porque creo en la inteligencia y en la belleza. A pesar de que la propaganda de la izquierda insiste en lo contrario, la izquierda ha demostrado una pasmosa incapacidad para crear algo bello y, a la vez, inteligente a lo largo de su dilatada Historia. Cuando ha sido inteligente, no ha solido pasar de la categoría de agitación y propaganda y la belleza, por regla general, ha brillado por su ausencia… a menos que consideremos bella una composición tan cursi e idiota como ésa de «el sable del coronel. Cierra la muralla». Todo eso por no hablar del dinero de nuestros impuestos gastado a raudales en gente de la farándula de la más dudosa calidad artística. El hecho de que Miguel Ángel, Cervantes, Beethoven o Shakespeare salieran adelante —y crearan obras geniales— sin pertenecer a la izquierda ni cobrar subvenciones debería llevarnos a reflexionar. El hecho de que la izquierda, a pesar del dinero de los demás que ha gastado en ello y a pesar de sus supuesta superioridad moral, no haya tenido un Bach, un Goethe o un Velázquez sino, como mucho, algunos compañeros de viaje, da para pensar, y mucho.

Opresores, putos opresores. En sexto lugar, abandoné la izquierda porque carece de mensaje que vaya más allá de la opresión de los demás. Por más que se esfuerce en presentarse como un frente de progreso, la verdad es que la Historia ha derrotado en toda línea a la izquierda. Dejó de manifiesto con la caída del Muro de Berlín y la disolución de la URSS que el socialismo real había sido una pesadilla más que un sueño y los jirones que aún persisten de ese sistema —Cuba, Corea del Norte, etc.— constituyen muestras patéticas de tiranías cruentas y agónicas.

Razóns persoais (por se xa eran poucas) para abandoar esa lacra, a esquerda. ¿Eres cristiano e de esquerdas? A Ratzinger Z vas... A estas razones de carácter general para abandonar la izquierda, desearía añadir una séptima de carácter más personal. Abandoné la izquierda y resultó decisivo en mi caso, porque soy cristiano. Es cierto que durante años pensé —y estaba profundamente equivocado— que los valores de la izquierda eran algo así como una visión laica de los valores propugnados por el cristianismo. Pensaba yo —y erraba gravemente— que las palabras justicia, libertad o dignidad tenían el mismo significado. La realidad es que no se corresponden ni por aproximación. De la misma manera que el Jesús del Código Da Vinci sólo tiene en común con el de los Evangelios la colocación de las letras del nombre. Conceptos como los de justicia, libertad, dignidad o vida son diametralmente opuestos en la formulación de la Biblia y en la de la izquierda. Basta, sin embargo, ver cómo los denominados cristianos de izquierdas acaban siendo mucho más de izquierdas que cristianos o cuáles son las posiciones de la izquierda sobre la vida o la familia para percatarse de que entre ambas cosmovisiones se despliega un abismo tan insalvable como el que separaba a los réprobos del Hades de los bienaventurados del seno de Abraham en el Evangelio. Una persona que, de verdad y de corazón, ame las enseñanzas de Jesús no encaja con una visión del mundo que pretende controlar al ser humano desde antes de nacer —para facilitar su eliminación— hasta su muerte —para despenalizar su eliminación— ni tampoco con discursos que pretenden encerrar a los creyentes en sus lugares de culto o que pasan por alto la naturaleza humana o la mera realidad a la hora de pensar en las tareas de gobierno.

PALABRA DE DIOS
(TE ALABAMOS, SEÑOR)

3 nov 2008

S.L. Matadeiro Charo.


Quen se apunta á matanza na "Casa Charo"?Pregamos traian guantes,motoserra,capachos e voluntarios para ir lavar as tripas,q non son poucas.Tod@s xunt@s por unha cea de 400 quilos.Feliz San Martiño.
P.D.:Coco,tocouche o de lavar as tripas.