18 dic 2009

TALLERES by Metodista


Dado que moitos tendes automóvil e somos bastantes ós que nos encanta o mundo do motor, déixovos aquí o link para unha investigación realizada por km77.com; por certo, e imaxinando que algúns non saberedes dela, quizais a web de probas máis obxetiva e intensiva da rede.
Dedicádelle un minuto para ficar pasmados, algúns pode que non por primeira vez, vendo un exemplo de estafa vergonzosa á que nos someten os concesionarios oficiales do automóvil.
http://www.km77.com/00/volkswagen/golf/100000km/2009/t09.asp

14 dic 2009

II NOITEBOA INFANTIL

O xoves 24 de decembro a partires das 16:00, a Asociación Fervenza de Sargadelos organiza a II Noiteboa Infantil. Animamos a peques (e non tan peques) a achegarse e disfrutar da programación, que é a seguinte:

-BENVIDA
-XOGOS POPULARES E TRADICIONAIS (carreira de sacos, púcaros con globos, carreira de ovos con bicicleta e andando, xogo das mazás e xogo do limón mollado)
-CHOCOLATADA GRATUITA.
-CONTACONTOS INFANTIL a cargo de Felipe "O Caxoto Cativo".
-SORTEO DE 5-6 KG DE CENTOLOS.

Haberá música de nadal durante toda a tarde. Animádevos e traede ós máis pequenos da casa. Haberá moitas sorpresas!!!!.
Será na Praza do Souto, polo contrario se chove, será no Pavillón de Cervo.

ORGANIZA: A.C.R. Fervenza de Sargadelos.
COLABORA: EXCMO Concello de Cervo
PATROCINA: Mesón-Restaurante "Os Arcos", Covas (Viveiro)

14 nov 2009

EL SÍNDROME SIMÓN... he aquí la clave de nuestros males (Xogador de Chica)

(Artículo de Enrique Rojas, prestixioso psiquiatra, docente na Complutense de Madriz)

EL MUNDO se ha psicologizado. Los psiquiatras nos hemos convertido en los médicos de cabecera. Recuerdo cuando yo tenía 12 o 13 años, que en el colegio me decían mis compañeros: «Tu padre es el doctor de los locos, qué terrible. ¿Cómo ha podido escoger esa especialidad?». Yo entonces no entendía nada y pensaba que los estudios que había elegido mi padre eran demasiado duros. En la actualidad, los psiquiatras hemos pasado de ser los doctores de los locos, de los nervios, de los que están mal de la cabeza, a ser los de la conducta, auténticos médicos de cabecera. En esa trayectoria se resume lo que ha ocurrido con la psiquiatría en los últimos 30 o 40 años en el mundo occidental.

Al mismo tiempo, estamos descubriendo enfermedades o trastornos psicológicos nuevos que no existían hace unos años. En tercer lugar quiero exponer el caso del síndrome de Simón, que también es relativamente reciente y que voy a tratar de definirlo de entrada y de especificarlo con detalle, de salida.

Se trata de un hombre, de 28 a 38 años aproximadamente, soltero o separado que pasa por soltero; inmaduro desde el punto de vista sentimental -solo quiere pasar un rato con las mujeres, en plural- divertirse y jugar como un donjuán que sale y entra. Pero no busca una mujer, sino que se busca sí mismo. Está obsesionado con el éxito -quiere triunfar, alcanzar una cota profesional alta y es capaz de sacrificarlo casi todo por esta subida de peldaños en su trabajo-. Y es finalmente un gran narcisista que se mira continuamente en el espejo. Se divide en cuatro modalidades de conducta.

1.-) Soltero. Para muchos la soltería es como un solar en el centro de una gran ciudad, que siempre puede venderse y que, a medida que pase el tiempo, se revaloriza. Tengo que hacer una crítica sobre este concepto: sólo quien es realmente libre es capaz de comprometerse. Perder la soltería por un amor fuerte, sólido, atrayente, sugestivo, indica vida, fuerza y capacidad de arriesgarse. Muchos de estos jóvenes parapetados detrás de ese estatus se exhiben frente a las chicas buscando mostrarse, desfilar por la pasarela de los que «están libres» y después que puje la que más fuerza tenga para llevarse el trofeo.

2.-) Inmaduro. Los sentimientos son estados de ánimo, positivos o negativos, que nos conducen a acercarnos o a alejarnos del objeto que aparece delante de nosotros. Son la vía regia de la afectividad, el camino trillado más frecuente. Voltaire era racionalista y Rousseau, sentimental. Leibniz decía que tout sentiment est la perception confuse de une verite, es decir, que todo sentimiento consiste en la percepción confusa de la verdad.

El sentimiento es la forma habitual y ordinaria de vivir los afectos. Son bloques informativos que nos orientan en la vida. Son una vía de conocimiento y un termómetro de nuestra vida privada. Son como un ordenador que evalúa y nos da la cuenta de resultados de nuestra vida y milagros, de nuestra afectividad. El principal sentimiento es el amor, que se abre en abanico, repleto de matices: amar, desear, querer, sentirse atraído, buscar, tener en la cabeza, necesitar, estar todo el día pensando en alguien… El análisis esta lleno de dificultades.

Tener madurez sentimental significa ser capaz de estar abierto a dar y recibir amor, a la posibilidad de descubrir otra persona a la que entregarle los papeles del tesoro escondido, dándose por entero a ella y elaborar un proyecto común. Enamorarse es crear una mitología privada con alguien. Hay dos notas esenciales: tener admiración y sentir una fuerte atracción. Es decirle a alguien: «No entiendo mi vida sin tí, eres parte fundamental de mi proyecto».

En el síndrome de Simón nos encontramos con una persona que puede tener una adecuada madurez profesional -ama su trabajo, lo cuida, lo cultiva-, pero que no tiene madurez afectiva: no sabe qué es el mundo sentimental, ni expresar sentimientos, ni que el amor es un trabajo de artesanía psicológica, desconoce que los sentimientos hay que trabajarlos con dedicación y esmero, porque si no se volatilizan. El inmaduro no sabe dar ni recibir amor y sobre todo no sabe cómo mantenerlo.

En estas características del paciente Simón asoma, emerge, salta y se levanta huracanado otro cuadro clínico que se desgaja de este y que remata la faena del siguiente modo: commiment panic syndrom, el síndrome del pánico a comprometerse con otra persona. Me decía un joven de 35 años que lleva saliendo dos años con una chica, de su mismo nivel sociocultural, que ella le había propuesto casarse después de esos dos años de andadura y él respondió: «He tenido ansiedad, pellizco gástrico, dificultad respiratoria, pellizco en la tripa y un gran miedo, porque yo creo que no estoy preparado y que lo que quiero es seguir por el momento así, hasta que pase el tiempo. No me veo en condiciones adecuadas para dar un paso tan serio».

Se han multiplicado los hombres que se adscriben a este terror al compromiso con otra persona. La sociedad actual ha ido fabricando cada vez más hombres inmaduros -que no mujeres-, que viven centrados en sus trabajos, en sus amigos, salir y entrar, algo de cultura y pasarlo bien. Son los tiempos que corren. La mujer sabe mucho más de los sentimientos que el hombre y quiere buscar un amor verdadero, auténtico, para siempre, pero se ha producido en los últimos tiempos lo que yo llamaría una cierta socialización de la inmadurez sentimental en el hombre, divertida y escandalosa, juguetona y dramática, banal y kafkiana. Esto es lo que hay.

3.-) Obsesionado con el éxito: La prioridad de esa persona es fundamentalmente encontrar una posición económica adecuada. Y sacrificarlo todo por ese objetivo. Hago una enmienda a la totalidad: es evidente que es importante trabajar el proyecto profesional, pero que ése sea el único elemento fundamental parece pobre, flaco, poco consistente. La parte tomada por el todo.

Hay otro factor escondido tras esta obsesión, que es el culto al cuerpo. Es algo que provoca en muchos casos una cierta fobia al tipo corporal propio e incluso a las partes faciales -a esto se le llama clínicamente dismorfofobia-. Esto lo saben bien los médicos de cirugía estética, pues buscan una intervención quirúrgica que palie esa impresión subjetiva.

4.-) Narcisista: el narciso es una planta exótica con hojas largas, estrechas y puntiagudas que crece en la cercanía de los lagos y se inclina como si se mirara en el espejo que el agua le ofrece. Plotino hablo del mito del narciso: cuidar tanto la fachada, la portada o la apariencia lleva a producir una idolatría de lo exterior.

Narcisista es el que tiene un amor y una preocupación desordenado hacia si mismo, y que vive en, por, si, sobre, tras la cima de una autoestima cada vez mas grande. El narcisista gira permanentemente sobre sí mismo, siempre preocupado por causar una buena impresión a la gente que le rodea y además reclamando elogios, admiración y reconocimiento. El patrón de conducta se vertebra en torno a la necesidad de reconocimiento por parte de la gente de su entorno.

DE ESTA secuencia descriptiva asoma el complejo de superioridad. Es un sentimiento que hace que ese sujeto se vea muy por encima de los que le rodean, hay una seguridad y una arrogancia enormes. El narcisista es vanidoso y sus afirmaciones pretenden siempre imponerse al resto. Se trata de una persona muy pagada de sí misma que necesita cada vez más elogios y todo le parece poco en ese sentido, pretenciosa, creída y petulante. Y cuando se le pregunta su opinión por alguien tiende a la descalificación inmediata y rotunda del otro. Los narcisistas suelen ser tipos hipermimados y superprotegidos. Están muy acostumbrados a recibirlo todo de palabra y de hecho, a no ser corregidos ni criticados por sus progenitores.

¿Qué criterios se siguen para diagnosticar a un narcisista? Representan un patrón general de grandiosidad, necesidad de admiración, sufren falta de empatía con los demás, fantasías de éxitos ilimitados y son fátuos y engreídos. Siempre esperan recibir un trato de favor especial y si este no se da, decae su interés por esas personas.

Esta tetralogía -soltero, inmaduro, obsesivo y narcisista-, constituye una sinfonía de instrumentos desafinados, un tipo de hombre que ha construido su personalidad con unos materiales de poca solidez, pero que de lejos brilla, suena, asoma e interesa, aunque de cerca sea una modalidad nueva del hombre light, una versión de los albores del siglo XXI.

Lo psiquiatras somos perforadores de superficies, nos metemos debajo de la conducta para descubrir qué se esconde tras ella y desenmascarar a la persona para captarla en su realidad. Y en la otra cara de la moneda está la mujer soltera, sana y normal, que quiere encontrar un hombre adecuado, con el que compartir su vida, un amor para siempre, sin fecha de caducidad.
Veo cada vez más a muchas mujeres desencantadas ante este tipo de hombre, que me dicen lo siguiente: «Yo busco un tío que venga con los deberes hechos, no quiero un adolescente que tenga que educar como si fuera su madre».
Este síndrome fue descrito por un médico americano, Mark Gorney, cirujano práctico.

Todos tenemos tres caras: lo que yo pienso que soy (autoconcepto), lo que otros piensan de mi (imagen) y lo que realmente soy (la verdad sobre mi mismo).

MARABILLOSA REFLEXIÓN, CHE. EN FIN, TODOS LEVAMOS UN "BELLO" DENTRO. POBRIÑAS PRINCESAS. MIRA QUE TER QUE LIDIAR CON ESTES CAVERNÍCOLAS...

14 oct 2009

CAMBALACHE, JULIO SOSA: DEDICADO Á TROPA DO GÜRTEL (VIVA A IMPUNIDÁ) (xogador de chica)



Escrita en 1934 polo mestre Discépolo, pero máis actual imposible. LOS INMORALES NOS HAN IGUALAO!!!!!!

Que el mundo fue y será una porquería ya lo sé... ¡En el quinientos seis y en el dos mil también!). Que siempre ha habido chorros, maquiavelos y estafaos, contentos y amargaos, valores y dublé... Pero que el siglo veinte es un despliegue de maldad insolente, ya no hay quien lo niegue. Vivimos revolcaos en un merengue y en un mismo lodo todos manoseaos... ¡Hoy resulta que es lo mismo ser derecho que traidor!...
¡Ignorante, sabio o chorro, generoso o estafador!¡Todo es igual!¡Nada es mejor!
¡Lo mismo un burro que un gran profesor! No hay aplazaos ni escalafón, los inmorales
nos han igualao. Si uno vive en la impostura y otro roba en su ambición, ¡da lo mismo que sea cura,colchonero, rey de bastos, caradura o polizón!... ¡Qué falta de respeto, qué atropello a la razón! ¡Cualquiera es un señor! ¡Cualquiera es un ladrón!
Mezclao con Stavisky va Don Bosco y "La Mignón", Don Chicho y Napoleón, Carnera y San Martín... Igual que en la vidriera irrespetuosa de los cambalaches se ha mezclao la vida, y herida por un sable sin remaches ves llorar la Biblia contra un calefón...
¡Siglo veinte, cambalache problemático y febril!... El que no llora no mama y el que no afana es un gil! ¡Dale nomás! ¡Dale que va! ¡Que allá en el horno
nos vamo a encontrar! ¡No pienses más, sentate a un lao, que a nadie importa
si naciste honrao! Es lo mismo el que labura noche y día como un buey,
que el que vive de los otros, que el que mata, que el que cura o está fuera de la ley...

10 oct 2009

CANCIÓN DE AMOR POR PARTES, BERTO (xogador de chica)



Como superar un desamollllllll...
"Comedia es igual a tragedia más tiempo" (Woody Allen)

24 sept 2009

AÍNDA QUEDA MOITO TEEEEMMMMMPO, BORREGOS ESPANHOLISTAS!!! (jogador de txika)

(reproducción muy a grosso modo das cartas ameazantes entregadas aos comerciantes santiagueses pola Gali Porro Borroka, nas que esixían a desaparición nas tendas de souvenirs españolistas, nun prazo de dez días, o dez de setembro do 2009)

Olho que nos quen - tamos!!!

O COMITÉ UNIDO INDEPENDENTISTA DOTADO de ARMAS DESTRUTIVAS INDEPENDENTISTAS TOTAIS OUQUEMECAGONDIÓS (séase, C.U.I.D.A.D.I.T.O.), primo irmán do M. A. K. I., avisa que:

Estamos ata os colhós de tanta afrenta. Non aguantamos máis pasear pola Kapital do Reino e asistir impasíbeis a tanta parafernalia imperialista... caminhamos pola Rúa do Franco, e vemos as tendas de souvernirs; ROGHIGUALDAS, CAMISOLAS DE RULO, XITANOS DÁNDOLLE ÁS PALMAS... imos facer uns cócteles molotov de madrugada ao Vilar e danos unha embolia ao peito, encólhesenos o coraçao naconalista cada vez que vemos, en lugar de potas de caldo, debuxos de cuncas de sangría. E esas camisolas de UNA PERSONA QUE ME QUIERE MUCHO ESTUVO EN SANTIAGO Y SE ACORDÓ DE MI... cagoastaencristo, logo somos nós os radikais!!! son un puto atentado, e o xodido é que a xente mércaas!!!!

Que imaxe estamos a dar fóra? TOURADAS, PAELHA????!!! Non queremos ser vis - tos polos guiris coma un pobo de cavernícolas colonizadores (Madriz). Estamos ata o pikso!!! Acaso ninguén cre na democraza? Visto o visto, vendo que só nós reflexionamos, que só nós parecemos defende - la causa, imos ter que acometer unha reeducación (civilizacóm) das nosas costumes... ficade tranquilos, masa aborregada... isto é, máis menos, coma certos cunnilingus, en principio pesado e impopular, pero logo acabaredes colhendo - lhe o gosto. Para empezar, comezaremos polos pinchos e os vinhos, é dicir, os bares, emblema auténtico de Santiago; olhiño con pedir Rioja, non se vos vaia atrangantar a copa, porque andamos "al acecho"... non aceitamos (de aceite), donos do San Clemente, que repartan con cada canha (de Estrelha, por suposto) pinchos de tortilha; non permitiremos baixo ningún conceuto que se atiborre á becerrada con esa imperialista mestura de patacas, ovo e cebola. Gardádevos de comer banderilhas, porque as podedes inxerir con pauíño e todo... e coidádevos das partidinhas de mus, melhor deijádeas para a clandestinidade, non vaiades ter que jogar ao tute cunha man escaiolada (gagaga)... Que se coiden também os graciosos borrachos de madrugada, a quen entoe a Camaróm podemos meter - lhe unha flor de toxo polo cú...

Tampouco permitiremos que se televisen os partidos da Liga Espanhola... acabouse de chulis! a ver ó Negreira pinchar ao Santa Comba! E, pregámosvolo, non nos obliguedes e rebénta - las vosas caixas tontas; melhor optade por Galhoso e non ponhades os Alcántara porque as podemos tirar polo alcanta - rilhado, gagaga (que retranca dá ser gá - lego). A modo de resumo, banda de molimes que non tedes puta idea das gambetas de la life, a democraza esixe dunha serie de sacrificios, pero serán recompensados... POR UNHA IMAGEM DA GALIZA MÁIS ACORDE COA SÚA NATUREZA... LIMPA, ASEADA, DEMOCRÁTECA. APRETEMOS UN COLHOM CONTRA O OUTRO E SEJAMOS A ENVEJA DE EUROPA... PAGA A PENA.

(Por certo, ja sabemos que eran dez días de margem e non vinte ho, pero moita festa, macho. Venhen os caralhos dos estudantes e na quinta feira parece que tá un obrigado a irse de tascas. Non vos quentedes ho, que as ameazas habemo - las de cumprir un día destes. O NOSSO COMPROMISO É INQUEBRANTÁBEL!!! en canto tenhamos porros na reserva, acómeteremos de novo esta gran tarefa!!!!)

VIVA O VINHO E VIVA A REVOLUCÓM!!! GALIZA CÉLIBE, PODER COPULAR (ATA ESCABEZAR O PIPÍ)!!!

19 jul 2009

NOVA ENCUESTA>>Webmasters


Neste ano de volta á orixe preguntámonos pola esencia da romería. Que fai do Sargadelos unha festa "especial"? Que é o que se repite invariablemente ano tras ano? Será quizais as sesións vermú que non teñen nada que envidiar ás raves de Ibiza? O Lacon Day personificado na camiseta rossonera do escapado? A escaleira danzante do Bosteiras? Votade a que máis rabia vos dé, podedes escoller varias opcións, pero apurade que xa ven ahí a festa.

16 jul 2009

TODOS Á ROMERÍA SARGADELOS 09 "Volta á orixe"

Os días 24,25 e 26 de xullo, celébrase na paraxe de Sargadelos unha nova edición dunha das romerías máis emblemáticas da comarca, a ROMERÍA DE SARGADELOS 2009 "Volta á Orixe" na honra ó Santiago Apóstol. Non faltará a música, o bo xantar e a ledicia que esta festa conleva. Recuperemos a esencia e a orixe do Sargadelos.
Venres 24: I FESTIVAL SARGADELOS FUSIÓN cos grupos:
-Snatch (Santiago de Compostela)
-Leo I Arremecághona (Vigo).
-Mallory (Ribadeo)
-Bytheface (Viveiro)

Sábado 25: Sesión Vermú coa orquesta Acuarela e pola noite concerto do grupo A QUENLLA. Xusto despois QUEIMADA GRATIS a cargo de Xosé Vicente Mon, queimador cervense, e logo verbena coa orquesta Acuarela.

Domingo 26: sesión vermú co dúo Chingla e Salva e pola tarde xogos tradicionais e festa gastronómica.
MONTA O TEU CHIRINGOOO!!!

Organiza: A.C.R. FERVENZA DE SARGADELOS de Cervo

1 jul 2009

Carta ó Alcalde.

Estimado Alfonso Villares , Alcalde do Concello de Cervo.Non Non vou negar o aprecio que che teño como veciño e como persoa. Agora ben ,como Alcalde do Concello e en especial do meu pobo ,que é o mesmo que o teu, xa non sei que pensar, de verdade. Eu non sei si non sabes, ou si non queres. No caso de que non che deixaran ainda sería me parecería máis triste.

Ganache as eleccións, e en Cervo respirábase un eido de entusiasmo.Viña un do pobo.Un criado e mamado aquí, decían os que che votaron, e decías ti para que che votaran. Os que non o fixemos,ainda que decepcionados,tiñamos certa esperanza nese cambio.

Pero sinceramente.a palabra é decepción .Pero non calquera decepción. Unha decepción absoluta.

Cervo está fundido nun abandono que eu non recordo xamais .Empezou o Señor Insua e tu estalo continuando. Aquí non se limpa .Debistes vender a barredora porque por aquí…nin rastro.As cunetas, xa nin se ven…As aceras….é mellor ir pola carretera…A Lobeira da pena ir por ela….No Tablao Flamenco andan as tablas empudrecendo….
O parque da Lobeira xa nin se ve de tanta herba que ten…A fonte de San Roque non se sabe si a auga é potable,si non o é…..amén de que está tamén que da pena…dar un paseo polo Camiño Real é tarefa imposible, pero litealmente.…e ainda encima en pleno Conxunto Histótico Artístico,ainda sen limpar despois de 4 ou 5 meses, pagado por todos e cada un de nón deixaselle purular os cabalos dun privado, con curro e todo…Hai cousas que son difíciles de entender.

De inversións ou sevizos de empaque,xa nin falar.O parque en 10 anos.Ainda que para poñernos uns contenedores e estropear o Souto, facer unha rotonda….(non sei si te parache a analizala agora pero é pa mexar y no echar gota chico…) case é mellor non tocar nada.

Supoño que me queda algo, e non me quero meter en cuestión máis complicadas,como o elevado número de traballadores que hai,que o presuposto está sen aprobar dende o 2007,etc,etc,..e moito menos coa situación que percibo noutros pobos do Concello,xa que son eles mesmos os que deben de reivindicarse e si non o fan,é porque están contentos…..Eu reivindico donde vivo e porque o percivo. Estamos no peor momento en moitísimos anos. Pero con diferencia.

Esta carta vai dirixida a ti unicamente Alfonso Villares, porque considero que eres o único do goberno que pode mirar algo por Cervo,e non o estas facendo. Espero que nun futuro non te arrepintas ,e pases a historia cunha lamentable rotonda no teu haber.


Atentamente.Doríforo.

23 jun 2009

EL HOMBRE Y EL MO... DISTINTAS VISIONES SOBRE LAS GAMBETAS DE LA LIFE, VOLUMEN 2 (xogador de chica)

"LA REVUELTA DE LA DESIGUALDAD", artículo de Ulrich Beck, sociólogo alemán.

La revuelta de la desigualdad sacude al mundo entero: de Moscú a Helsinki, de Londres a Washington y de Berlín a Buenos Aires. En Internet encontramos páginas que invitan a quemar o a colgar a los banqueros. El centro mundial de las finanzas en Londres aconseja a las empresas que exhorten a sus trabajadores a no pasearse más en traje y corbata para evitar riesgos. Aquellos que parecían ejercer un control irrevocable sobre las finanzas mundiales son ahora percibidos y calificados despectivamente como "extraterrestres", se les considera como personas de otro planeta. Cuando se obstinan en seguir cobrando primas y obteniendo privilegios, entonces son ejecutados, por lo menos moralmente, en los debates televisivos. Y probablemente esto sólo acaba de empezar.

A partir de diversos componentes se obtiene así una explosiva mezcla política y social. No sólo aumenta la desigualdad, tanto en el marco nacional como en el global, sino que, ante todo, el rendimiento y el ingreso se han desacoplado ya por completo a los ojos de la ciudadanía. O peor aún: en el contexto del desmoronamiento de las finanzas mundiales se ha producido en las esferas más altas del poder un acoplamiento perverso entre gestión ruinosa e indemnizaciones millonarias. El pequeño secreto, que no hace más que agudizar la amargura, consiste en que este enriquecimiento codicioso se ha realizado de forma absolutamente legal, pero atenta a la vez contra todo principio de legitimidad.

La ira popular se enciende a causa de esta contradicción entre legalidad y legitimidad con la que la élite financiera ha incrementado fabulosamente su riqueza. Pero esta ira se enciende más aún, justamente, porque esta desproporción ha burlado todas las mediciones de los rendimientos y porque las leyes vigentes siguen encubriendo tan clamorosas desigualdades. Aquí también aparecen contradicciones en la apreciación. Unos dicen: necesitamos más impuestos para los que más ganan, ya que el mercado no está en condiciones de corregir sus propios excesos. Los otros consideran, según el viejo esquema, que esto no es más que una política de la envidia, y reclaman derechos que se apartan de las leyes.

La consecuencia de ello es que el grito de dolor socialista reclamando la igualdad es proferido justamente desde el centro herido de la sociedad y halla repercusión por doquier. Pero esta conciencia de la igualdad no hace ahora más que alimentar las desigualdades sociales de un modo políticamente explosivo. Las desigualdades sociales se convierten en material conflictivo que se inflama con facilidad, no sólo porque los ricos siempre son más ricos y los pobres más pobres, sino sobre todo porque se propagan normas de igualdad que están reconocidas y porque en todas partes se levantan expectativas de igualdad, aunque al final queden frustradas.

Una quinta parte de la población mundial, la que se encuentra en peor situación (posee, en su conjunto, menos que la persona más rica del mundo), carece de todo: alimentación, agua potable y un techo donde cobijarse. ¿Cuál fue la causa de que, en estos últimos 150 años, este orden global de desigualdades mundiales se mostrara a pesar de todo como legítimo y estable? ¿Cómo es posible que las sociedades del bienestar en Europa pudieran organizar costosos sistemas financieros de transferencia en su interior sobre la base de criterios de necesidad y pobreza nacionales mientras que buena parte de la población mundial vive bajo la amenaza de morir de hambre?

La respuesta es que éste es -o era- el principio de eficiencia que legitimaba las desigualdades nacionales. Quien se esfuerce será recompensado con bienestar, rezaba la promesa. A la vez, el Estado nación procuraba que las desigualdades globales se mantuvieran encubiertas y que pareciera que fueran legítimas e inalterables. Porque hasta entonces las fronteras nacionales separaban nítidamente las desigualdades políticamente relevantes de las irrelevantes. ¿Quién se preocupa por las condiciones de vida en Bangladesh o en Camboya? La legitimación de las desigualdades globales se basa así en el disimulo del Estado nación. La perspectiva nacional exime de mirar la miseria del mundo.

Las democracias ricas portan la bandera de los derechos humanos hasta el último rincón del planeta sin darse cuenta de que, de ese modo, las fortificaciones fronterizas de las naciones, que pretenden atajar los flujos migratorios, pierden su base legítima. Muchos inmigrantes se toman en serio la igualdad predicada como derecho a la libertad de movimientos, pero se encuentran con países y Estados que, justamente por la presión de las crecientes desigualdades internas, quieren poner fin a la norma de igualdad en sus fronteras blindadas.

La revuelta contra las desigualdades realmente existentes se alimenta así de estas tres fuentes: del desacoplamiento entre rendimiento y ganancia, de la contradicción entre legalidad y legitimidad, así como de las expectativas mundiales de igualdad. ¿Es ésta una situación (pre)revolucionaria? Absolutamente. Carece, sin embargo, de sujeto revolucionario, por lo menos hasta ahora. Porque las protestas proceden de los lugares más distintos. La izquierda radical acusa a los directivos de los bancos y al capitalismo. La derecha radical acusa una vez más a los inmigrantes. Ambas partes se corroboran mutuamente en que el sistema capitalista imperante ha perdido su legitimidad. En cierto sentido, son los Estados nación los que se han deslizado involuntariamente hacia el rol de sujeto revolucionario. Ahora, de repente, éstos ponen en práctica un socialismo de Estado sólo para ricos: apoyan a la gran banca con cantidades inconcebibles de millones, que desaparecen como si fueran absorbidas por un agujero negro. Al mismo tiempo, aumentan la presión sobre los pobres. Semejante estrategia es como querer apagar el fuego con fuego.

Este proceso sólo fue posible porque los decenios anteriores engendraron en muchos ámbitos de la economía una suerte de espíritu del superhombre nietzscheano. Pequeñas empresas locales eran transformadas en potencias globales por superhombres de la economía, y éstos cambiaron adecuadamente las reglas del poder en vigor. Llevaron las finanzas a la esfera de lo incalculable, que nadie, ni ellos mismos, podía entender. Pero su actuación parecía justificarse en que elevaron a cotas inauditas sus beneficios, su poder y sus ingresos.

La ideología predicaba que cualquiera podía triunfar. Esto era válido tanto para el comprador de bajos ingresos que obtenía su primera propiedad como para el malabarista que ignora los riesgos incalculables. El paraíso en la tierra consistía en que el primero podía comprar con dinero prestado y el segundo podía hacerse aún más rico, también con dinero prestado. Ésta era, y sigue siendo ahora, la fórmula de la irresponsabilidad organizada de la economía global. Ahora, en la caída libre de la crisis financiera, ambos salen perdiendo, aunque no exactamente de la misma manera. Mientras que los ricos poseen un poco menos, a los pobres apenas les alcanza para vivir. Después de haber subido, ahora el ascensor vuelve a bajar. Pero esto no amortigua la capacidad explosiva de la revuelta de la desigualdad que hoy se cuece.

Más bien al contrario. Las demandas de más igualdad, que encuentran su expresión en las actuales protestas, alcanzan la autoconciencia de Occidente en su núcleo neoliberal. En los decenios pasados se falsificó el sueño americano y sus promesas de libertad e igualdad de oportunidades por la promesa cínica de enriquecimiento privado. En realidad, este espíritu ha convertido a muchas y a muy distintas sociedades en dependientes de la droga de vivir con dinero prestado. La rutina diaria de las personas se basaba en la obtención de dinero rápido y barato, así como en la disponibilidad ilimitada de combustible fósil.

La vida misma ha perdido el control en ese anhelo permanente de obtener cada vez más y más. Ahora cabe preguntarse: ¿dónde están los movimientos sociales que esbozan una modernidad alternativa? De lo que se trata es de cosas tan concretas como de las nuevas formas de energía regenerativa, pero también de fomentar un espíritu cívico que supere las fronteras nacionales. Y de cualidades como la creatividad y la autocrítica, para que temas clave como la pobreza, el cambio climático o civilizar los mercados tengan un lugar central.

EL HOMBRE Y EL MO... DISTINTAS VISIONES SOBRE LAS GAMBETAS DE LA LIFE, VOLUMEN 1 (xogador de chica)

Análise (por decir algo) da situación política e económica mundial (e sobre todo española), por Joseph Mari Aznar, ex presidente do goberno español e profesor de Georgetown e Harvard:





Cando di que España en tempos de crise necesita "líderes muy fuertes", ¿pensaría en quen penso que pensou?

15 jun 2009

PARA QUE QUEDE CLARO: FALA O TRIBUNAL CONSTITUCIONAL SOBRE AS LINGUAS VEHICULARES E O "APARTHEID LINGÜÍSTICO" por Tresillo







SENTENCIA DO PLENO DO TRIBUNAL CONSTITUCIONAL DE 23 DE DECEMBRO DE 1994


"Hoy es una cuestión indiscutida que del carácter oficial de una lengua deriva un deber de los poderes públicos de disponer los medios precisos para que todos los ciudadanos puedan acceder a su conocimiento y un deber también de los poderes públicos de incorporar la lengua oficial como asignatura obligatoria en los planes de enseñanza[...].

El hecho de que el constituyente no incluyese ninguna referencia expresa al pretendido derecho de opción lingüística en la enseñanza indica ya que ése no es un derecho fundamental o de reconocimiento constitucional, sino que su reconocimiento en la Ley cuestionada ha sido una opción del legislador autonómico [...].

[...]considerar que existe un derecho de elección de la lengua vehicular significaría reducir ese amplio abanico de posibilidades de adaptación a una sola opción legítima, el modelo del doble sistema de enseñanza, separado por razón de la lengua, modelo que no es el más recomendable si se persiguen unos objetivos de integración social.

Pretender deducir el derecho a elegir la lengua vehicular de la enseñanza de los valores superiores de nuestro ordenamiento o de los principios y derechos constitucionales citados por el cuestionante resulta totalmente desacertado[...]

Así, si se considerase que existe un derecho a la elección de la lengua vehicular en todos los niveles de la enseñanza, el resultado que inevitablemente se provocaría sería el establecimiento de un doble sistema educativo en razón de la lengua, creando una separación que favorecería la aparición de dos Comunidades lingüísticas diferentes y tendería a separarlas, de forma que no sólo no favorecería la igualdad en los términos del art. 9.2 CE o la integración social de los diversos pueblos, culturas, tradiciones y lenguas de España, sino que más bien podría llegar a perjudicarlas. [...]


De igual manera, el desarrollo de la personalidad y la participación de todos los ciudadanos en la vida política, económica, social y cultural queda claramente favorecida si se consigue que los alumnos se doten de una capacitación lingüística suficiente en las dos lenguas oficiales a lo largo del proceso escolar, y ése es el objetivo que persigue la incorporación de la lengua vernácula como lengua vehicular[...]


El derecho a la elección de la lengua de enseñanza sólo puede ser objeto de reconocimiento al considerar el derecho a la educación en la configuración que de él hace el art. 27 CE, determinando si forma parte del contenido esencial de éste. Por otra parte, conviene hacer la distinción respecto del derecho a la libertad de uso de una lengua por parte del alumno (lo que sí entroncaria directamente con los arts. 1.1 y 10.1 CE), que no es objeto de controversia puesto que no es regulada, ni por lo tanto afectada, por los preceptos cuestionados, y la actividad de enseñanza en cuanto es objeto de ordenación y prestación y a través de la cual se satisface el derecho a la educación. La lengua de la enseñanza se inscribe dentro de la dimensión prestacional del derecho a la educación, por lo que lo que conviene establecer cuál es el alcance que cabe atribuir a la voluntad de los educandos, o de los padres en representación de éstos, en la determinación de las condiciones de obtención de la prestación [...
]

Al regular la lengua en que el docente, en cuanto agente del servicio, debe desarrollar su actividad profesional, en el ámbito de la enseñanza reglada, no se está incidiendo sobre la libertad del alumno, ni atentando a su dignidad humana, siempre y cuando lo que se pretenda con ello no sea imponerle esa lengua para su uso personal o limitarle el uso de la propia habitual si es distinta, pretensión que de ningún modo aparece reflejada en los preceptos cuestionados [...] parece meridianamente claro que el desarrollo de la personalidad del niño sólo puede verse dificultado o impedido por razones idiomáticas cuando éste no entiende la lengua empleada por el docente. A partir del momento en que ésta le es comprensible, la lengua cumple su función de comunicar y carece de aptitud para impedir el desarrollo de la personalidad del alumno. Frente a la tesis de considerar que el derecho de elección de la lengua vehicular integra la dimensión lingüística del derecho a la educación genéricamente considerado, cabe oponer que el propio Tribunal Constitucional se ha encargado de rechazarla[...]

[...] el contenido del deber constitucional de conocimiento del castellano -que este Tribunal ha precisado en la STC 82/1986- no puede generar un pretendido derecho a recibir las enseñanzas única y exclusivamente en castellano [...] no puede ponerse en duda la legitimidad constitucional de una enseñanza en la que el vehículo de comunicación sea la lengua propia de la Comunidad Autónoma y lengua cooficial en su territorio, junto al castellano[...]

El derecho de todos a la educación, no cabe olvidarlo, se ejerce en el marco de un sistema educativo en el que los poderes públicos -esto es, el Estado a través de la legislación básica y las Comunidades Autónomas en el marco de sus competencias en esta materia- determinan los curriculos de los distintos niveles, etapas, ciclos y grados de enseñanza, las enseñanzas mínimas y las concretas áreas o materias objeto de aprendizaje, organizando asimismo su desarrollo en los distintos Centros docentes; por lo que la educación constituye, en términos generales, una actividad reglada. De este modo, el derecho a la educación que la Constitución garantiza no conlleva que la actividad prestacional de los poderes públicos en esta materia pueda estar condicionada por la libre opción de los interesados de la lengua docente. Y por ello los poderes públicos -el Estado y la Comunidad Autónoma- están facultados para determinar el empleo de las dos lenguas que son cooficiales en una Comunidad Autónoma como lenguas de comunicación en la enseñanza, de conformidad con el reparto competencial en materia de educación [...].

[...] se puede afirmar que el modelo de conjunción lingüística por el cual se ha decidido el Gobierno Autonómico no vulnera ningún derecho ni libertad fundamental, si se aplican los criterios usados por el Consejo de Europa en la Carta Europea de Lenguas Regionales y Minoritarias, adoptada en Estrasburgo el 5 de noviembre de 1992, y firmada hasta hoy por catorce Estados miembros y entre ellos España, si bien pendiente de ratificación."

12 jun 2009

INVIDENCIAS DA IMPOSICIÓN DO GALEGO por Tresillo




O galego imposto...onde?

Nos colexios concertados de la Coru, Vigo, el Ferrol, Santiago y Orense, nas universidades "públicas!!!", nas teses, investigacións e publicacións que xorden das mesmas, nos xornais de tirada autonómica, no 90 % das revistas comercializadas en Galicia, nos Xulgados e Tribunais desta Comunidade, nas canles de TV xeneralistas (coa TDT 23 canles en galego e 2 en castelán...uhmmm!!ou era ao revés?), nos actos administrativos da Guardia Civil e da Policia Nacional (empaquétanme en galego oyes!!!), na delegación do Goberno, en Capitanía Marítima (que llo vaian contar aos funcionarios de Burela), nos diversos contratos que acepto de forma escrita ou "oral" ao longo da vida (MAPFRE, BSCH, BBVA, Barras, Zara, etc. sometéronse á dictadura monolingüe galega),...buffffffffffff!!!

Queridos Galiciabilinguarios, ninguén vos pode negar a invidencia. Durante estes derradeiros catro anos era irrespirable "vivir" en castelán rodeados e oprimidos pola lingua vernácula dunha pila de castróns e paifocos ou, pola contra, que ben a ser o mesmo, de sectarios galizaceibarios. Fixate ti, que foi tan grande a opresión que as empresas sometéronse e esa caixa parva que lles ensina a falar, pensar e demáis cultura profunda de "Física o Química" (Luns, Antena 3...a hora pregúntalle ao teu educado fillo), obrigaron a Iñaki, Matías e Olga Viza a facer un Telexornal. A "liberdade de empresa", expresión e ata respiración coartada por esos mindundis...que non farían cos vosos fillos? Joder, que Rouco cando viña a Galicia falaba galego home!!!!

Menos mal, queridos amigos, que xa chegou Feijoooooo. Lástima que por agora non teña un puto peso (os rojos e galizaceibarios deixaron un furado de miles de millóns de millóns...penso que foi co que pagou Florenpower a Cristiano Remoaldo) e non poda dividir aos rapaces por su "origen y condición" de galego-falantes e castelán-falantes...pero non desanimedes todo chegará. Iñaki e Matías xa están máis tranquilos e non terán que forzar as "oes" e as "es" abertas e pechadas. Os profes dos Salesianos, Jesuítas, Sagrado Corazón de Jesús e a fermosa Virgen do Carmen xa poden expresarse en "Cristiano", vamos, como "Dios Manda" e Feijo deixa elexir...en liberdade (que antes os pobres alumnos tiñan que escoitar a misa case en portugués).

Por certo, un saúdo ao ESCAPADO, pronto (ou cedo?) falarei co Presi da RAG para que abra un apartado para o teu galego e así, cando escribas, só teñas faltas en castelán, porque o galego cada quen ten que escribilo como lle salga do carallo, que para eso e teu, que hostias...moito temos que aprender da RAE que lles deixa aos andaluces escribir "Grasias señó por su presensia"...(me ghustan tus arghumentos..."el caldo,...ghallegho, el de toda la vida, no como el caldo estarlús y el ghallina blanca).

9 jun 2009

8 jun 2009

DA GRANDA Ó CEO. BIOGRAFÍA DE CHEGOUOHOME

É o tempo dos Galáuticos: volve Florentino da man de Kaká e o Cervo retorna a Primeira Rexional abandeirado por Kallon. Por iso, neste artigo trataremos de repasar a intensa vida futbolística do Kiko de Figuerido. Pensamos que merece a pena porque súa peregrinaxe ata a gloria non foi sinxela coma a doutros canteiráns da súa quinta, como Defensa Central Lorchador, Toque Toque Zurdita, ou sobre todo Cuerpo Perfecto, que tiveron a sorte de debutar no primeiro equipo aínda cos dentes de leite. O camiño de MC9 foi distinto; houbo de gañarse o título de "O Home" xogando por Cazás (jojojo) e disputándolle a titularidade e o cariño da Granda ao titánico VillaGol, pitillo mediante.

Cadetes. Kallon empezou a súa longa andadura deportiva nos cadetes do Cervo baixo a tutela de Edrosa, quen cedo se quedou prendado do seu físico de besta brava e poderosa zurda. Aos 14 anos o seu potencial era innegable, e xa facía cousas verdadeiramente imposibles para un rapaz da súa idade, como botar catro horas xogando á baralla no Bar de Carmen, ou ir ó Carlos os sábados achicar Sambucas coma un babullo. A súa cifra goleadora non foi escandalosa, pero tivo tempo de marcar un gol contra o Lourenzá que, como non, adicou ó míster, dando brincos de tolo e berrando, dende o fondo da alma, "Pa ti, oiches?!!!!! Pa ti!!!!!"

Xuvenís. Un personaxe fundamental na andadura e melloría de Chegouohome foi o seu compañeiro durante os xuvenís de primeiro ano Finito. Este polivalente futbolista, curtido no mundo do full contact, ensinoulle ao noso heroe os segredos de tan limpio deporte, nos míticos rebumbios na lama dos adestramentos, protexendo o balón co cú, detráis da portería. As hostias dadas e recibidas valéronlle para poder enfrontarse logo ós máis veteranos e sanguinarios centrais da provincia de Lugo con notable éxito, deixándoos na máis absoluta das evidencias, ou, nas súas propias palabras, "¿quen é Nacho?". Conta a lenda que, despois dun auténtico duelo de baluartes con Fino, Kallon entrou ó final da pachanga na porta do vestuario coa botina rota pola suela. Para xogar alí, non valía calquera.

Esa temporada, a de xuvenís de primeiro ano, Charlie foi o míster dos cervenses, e por suposto aprendeu moitas cousas do técnico madrileño. A presionar como leones, era a consigna para MC9, que a convertiría nunha máxima fundamental no seu xogo, convertíuse nun dianteiro ladilla por vocación. Outro dos recursos que adquiriu nesta etapa foi a facilidade para expulsar a algún xogador do campo (unhas veces o contrario, outras veces el mesmo). Vete por el 4 que tiene una tarjeta y está caliente. Dile algo. E dicíallo. Logo, a cousa nunca se sabía como acababa.

Os anos de gloria da Granda e o encontro co seu mentor, VillaGol. Kallon acabou por recalar na Candelaria, e os anos en Rúa, pese a parecer un paso atráis, foron do máximo proveito. Alí atopou a VillaGol, figura clave que, entre chicharro e pitillo, mostroulle as gambetas de la life e como marcarlle sempre ao Cervo, co cú, co pipí, ou coa cabeza. Foi a época do seu despegue; Pichichi do equipo, duelos inolvidables co Bosteira, dianteira mortal de necesidad con Villa e o seu nome volve a sonar con forza, ehm... no Almacén.

O Caso Figo. Ficha polo eterno rival. O esplendor da Chá. A estrela do Candelaria fichou polo San Román pese ás múltiples ameazas de morte que rondaron a súa persoa. Os cantos de serea de Rafa Plas, as expectativas de ascenso e, por suposto, a posibilidade de compartir vestuario co Bosteira puideron máis que os mensaxes no contestador, e puido aprender da man do técnico do Sanrro os segredos do contragolpe, ou, noutras palabras, castiñeiro. Con Plas a relación de amor e odio chega aínda aos tempos de hoxe (bueno, se ques volver ao San Román, proba a pintarte de oscuro e igual xogas). Foron boas temporadas, pese a que a aposta galáctica de Valle non sempre saíu ben (lembremos ao Bosteira, parecemos Ronaldos). Pero as carreiras e borracheras có Teso, os goles coa casaca vermella foron imborrables, e Pitero xa anda atrás del para xogar os torneos de verán... aínda así, o ascenso foi imposible, e cando chegou a oferta multimillonaria de Santi, Kallon non se puido resistir.

O culmen da súa carreira: o Cervo. Xogar na Bidueira ante, ejem... 125 espectadores. Finalmente, vestiuse de branquiazul para encender á Bidueira e poñerse ás ordes de O Pelao (El Pequeño Buda), outro dos adestradores que marcaron a carreira do dianteiro figueridense. Admirador da súa potencia e elegancia (séntate Ramiro, que os calzoncillos de seda xa os pillou Cayón), a súa eficacia para sacar o mellor de Chegouohome baseouse na técnica da terapia de choque, é dicir, en alternar titularidade con banquillo e alagos (Este chaval sempre fai o seu traballo) con machadas (¿Cayón titular? O Cayón este heime de encargar eu de que non volva a xogar nin ao tute, que fai renuncios). Foron momentos duros; os sábados pola noite, o Oasis xa non era o que algún día. Finalmente, o Killer deu mostras do seu bo facer en dous partidos claves, Pastoriza e Lourenzá, marcando no primeiro o gol da tranquilidade. Campión de Liga e a súa Primeira Gaviota. Ahí es nada. Pero, ejem, problemas federativos. Otro añito en el infierno.

Este ano sí, parafraseando a Oleguer, Ulises chegou a Ítaca, e conseguiu o ansiado ascenso a Primeira Rexional. Os camiños do Señor son inescrutables, e non sabemos como lle irá ó noso amigo agora que se enfrontará a xogadores da talla de Johnny, Lourido ou Zizou. Pero o extenso camiño andado asegúranos que o fará con garantías. Parta neeeeeeeeeeeeeeno!!!!

4 jun 2009

A QUENLLA, O 25 DE XULLO EN SARGADELOS... E DESDE XA NOS TEMAAAAAZOS!!!

Xa está aí a romería de Sargadelos!!!! Nos Temaaaaazos iremos subindo pouco a pouco cancións dos grupos que este ano tocarán na Romería. Esta semana comezamos co grupo tradicional A Quenlla, uns históricos da música galega, como demostra o feito de que os seus líderes Mini e Mero recibiran este ano o Pedrón de Ouro que premia á defensa da cultura de Galicia. Para que vaiades abrindo boca, aí tedes Rumboia, Ter ou ser, Bando do Alcalde, Avec moito love e María Balteira.

25 may 2009

SI...QUERO. Hotman

Como moitos de vós saberedes ,este sábado día 30 de maio, hai boda. E dende este blogue, queremos darlle a noraboa ó noso amigo Iago Casas.....si si.....ese rapaz espigado, prematuro home de negocios, que de pequeno era o "Screetch" da pandilla. O primeiro da nosa xeración do 83 en pasar polo altar.
Á verdade é que cando me enterei da nova, pois quedeime totalmente abraiado, pero ó mesmo tempo dixen......bah é Iago, deste home podemos esperar calquera cousa. Pero esto non é todo, xa que tamén vai ser papá. Incrible, pero certo. E ahí si que me quedei pasmado. Noraboa amigo!!
Un rapaz que un día calquera saiu pola ventá da súa casa a voar cuns paxariños, un rapaz que era o campeón do mundo en faltas de ortografía, un rapaz que ós seus 8 anos de vida xa tiña un proxecto de negocios na súa mente, un rapaz capaz de ligar nos armarios da biblioteca do Colexio, capaz de marcarlle un gol ó todopoderoso Viveiro C.F. e na xogada seguinte facer unha cafrada tipo Spasic, capaz de vender un talonario enteiro de rifas para excursión de fin de curso en 2 horas, capaz de romper o fémur a unha altura de 60 cm do chan co seu grito de guerra...GERÓNIMOOOOO!!!!. Un rapaz que foi tomar unha hamburegesa ó McDonalds de París (que romántico filliño)..... e que cando nós estabamos botando as pachangas na praia do torno, el estaba servindo cafés e cervezas no Almacén. Cando nós nos estabamos pimplando en calquera festa universitaria, el abría un negocio, co cal aínda segue actualmente (especialista en paté de cabracho....aínda que eu non o como).
En fin noso amigo.......parabéns, e que che vaia todo ben coa tua prometida e tamén con ese penalti que marcache por toda a escadra. Unha aperta e vémonos o sábado no altar!!
PD: NOn te esquezas de dicir.......Si Quero

"The amablingua" transcrito por Tresillo


The amablingua. Daniel López Muñoz/Irimia


Xa viña sendo time de que el new presidente descubrise the magic solution to the cosa de la lengua no Galician Country.

The solution é o chamado "castrapo enriquecido", al que también chaman "eurocastrapo", "triglosia feijooooana", amablingua, "galcasinglisch" ou, na Galicia Sur, simprelemente "feixoada".

Basically consiste en ser amables. You are moi amable, in such a way que no ofendas a nobody arround. Because the cosa es no imponer, e se ti escolles one language -only one, ollo!- ti andas imponiéndote que nin a milk! So, first asunto: amabilidade, gentleness e, especially, never, never, never, mesmo nunca, fales only in the regional idioma.


The second cosa vén sendo a closing down das galescolas, que finally serán substituídas by "trilingüelas" (not "bi", but "tri"), to properly enseñar the new lengua.

This is, efectivamente, the solution to the cuadratura of the circle: combinar a "soberanía lingüística" dos pais, with the deber of promoting e facer normal o galego, sin ofender a la lengua de Rosa Díaz, and also co obxectivo de trilingüizar aos nenos and little girls.

So, a nai escolle, e choose o que que choose, sempre ficará happy, ya que a súa escolla is included in the eurocastrapo. In fact, this feixoada is the "tres in one", very inclusive and amabilisimo.

At the same time, the Xunta resolverá o "problem" educativo, sen que such a thing lle supoña un quebranto presupuestario. Efectivamente, as a matter of fact, o novo language non ten a very precise normas, and predomina a única and conocida only norma do "tanto ten, ti vai disimulando", que se complementa coa de "never rained que non escampara". Así, the teachers training is going to ser very barrato, barrato, cal carpet of magrebí.And, by the way, if non caíches na conta, este artículo is the first one written in th new idioma. Buena luck and remember o que di the song: non te warrees, be happy, tra, la, la, la, la, la, la, la...

22 may 2009

E FUNME DE BOTELHOM por Tresillo


De cantas imaxes se me quedaron retidas na memoria, nin me acordo...o negro licor café escurece a fráxil materia gris. Pero algo foi real (tan real que aínda o teño no estómago)...esa sensación de vivir un par de días de fraternidade nunha cidade tan maravillosa como Compostela. E é que pasear pola Quintana dos Mortos coa levedade na visión e na conversa ao carón de dous amigos, ao marxe das palabras vertixinosas que leva e trae o soplido da Estrella, déixache esa sensación tópica de que merece a pena vivir só sexa por disfrutar deste tipo de experiencias tan comúns, tan mundanais.

Non sei Sr. Blanco e Xogador da Chica se voltaremos a facer outra igual, pero esta foi moi xenerosa, a vósa xenerosidade. As mangadas poden ser poéticas e esta dígovos eu que me encheu o corazón de inspiración. En fin...tiña que dicilo.

18 may 2009

Si...porque Mario Benedetti...por Tresillo




¿QUE LES QUEDA A LOS JÓVENES?

¿Qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de paciencia y asco?
¿sólo grafitti? ¿rock? ¿escepticismo?
también les queda no decir amén
no dejar que les maten el amor
recuperar el habla y la utopía
ser jóvenes sin prisa y con memoria
situarse en una historia que es la suya
no convertirse en viejos prematuros

¿qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de rutina y ruina?
¿cocaína? ¿cerveza? ¿barras bravas?
les queda respirar / abrir los ojos
descubrir las raíces del horror
inventar paz así sea a ponchazos
entenderse con la naturaleza
y con la lluvia y los relámpagos
y con el sentimiento y con la muerte
esa loca de atar y desatar

¿qué les queda por probar a los jóvenes
en este mundo de consumo y humo?
¿vértigo? ¿asaltos? ¿discotecas?
también les queda discutir con dios
tanto si existe como si no existe
tender manos que ayudan / abrir puertas
entre el corazón propio y el ajeno /
sobre todo les queda hacer futuro
a pesar de los ruines de pasado
y los sabios granujas del presente.


Recordo unha fraternal cea entre amigos. Unha noite afable entre conversas cheas de ironía, fina e grosa, viño e mellores viandas. Entre tanto cruce dialéctico de repente xurdíu un monólogo de alguén que posue a extraordinaria capacidade de mimetizar todas e cada unha das peculiaridades da personalidade dos propios e dos extraños. As súas víctimas neste caso foron o que lles está a escribir e o prezado Xogador de Chica. E é que aos dous entre eructos, oprobios, lascivas miradas ás caderas contoneantes da "Muller en la Ventana" de Dalí feita carne e os correspondentes bramidos dunhas bestas pardas en celo, de vez en cando tamén nos dá por falar de o Pacto Social de Rousseau, o Turandot ou a Tosca de Puccini, o soul de Calamaro ou, mesmo os Poemas del Alma de Benedetti. Non é de extrañar que o noso amigo se burlara das nosas aparentes ou non tan aparentes pedantes discusións, cada quen ten o seu (uns co fútbol, outros co tunning ou os bugas en xeral e outros coas rubias de pelo en peito). Sen dúbida foi un exercicio (por certo desternillante) deses que che permiten verte nese valleinclanesco espello para mellor coñocemento dun.
A cuestión foi que, ao marxe dos xestos, a frase que máis repitíu era (imitando ao menda): "
Si...porque Mario Benedetti...". Creo que o chaval non tiña nin puta idea de quen era o tal Benedetti pero quedáralle o nome do mesmo na súa inmensa memoria como reflexo do noso gusto por un concreto autor que nomeabamos bastantes veces.
Pouco despois, no meu blogue persoal, peguei uns poemazos do autor e mostreillos ao mesmo que con entusiasmo se mofaba sanamente das nosas "tertulias literarias". O certo é que penso que quedou impactado pola súa beleza feita simplicidade e por esa linguaxe sútil dunha vida feita de experiencia e pel. Aínda hoxe penso que tén ese poema ou parte titulado "Viceversa" na súa cabeceira do Messenger (algo, neste postmoderno mundo, que trata de sintetizar o teu pensamento ou sentimento ou, por outra parte, se utiliza de cebo para chingar) que dí así
: "Tengo miedo de verte//necesidad de verte//esperanza de verte//desazones de verte.//Tengo ganas de hallarte//preocupación de hallarte//certidumbre de hallarte pobres dudas de hallarte.//Tengo urgencia de oírte//alegría de oírte//buena suerte de oírte//y temores de oírte.//o sea, resumiendo//estoy jodido//y radiante//quizá más lo primero//que lo segundo//y también//viceversa." . Grande este poema como xa dixen, que vale para identificarte con tan fermosa trascripción de emocións contradictorias ou, tamén, para quedar como tipo sensíbel que quere penetrar "emocionalmente" a interlocutora internáutica.

Morreu Benedetti, pero aquí deixa o seu nome para a posteridade, o seu inmenso patrimonio literario feito herdanza universal. Con el van as súas grandes historias de amor e exilio e con el tamén van estas pequenas historias dos seus humildes seguidores que se adhiren á súa obra coa forza irrefrenable das súas brillantes verbas.
Nos hai moito que homenaxeamos a Benedetti sen querer...creo que ningún dos contertulios se esquecerá nunca desta historia e moito menos do autor citado. Hoxe Benedetti xa forma parte dese panteón de grandes escritores universais e a nosa pequena historia forma parte da nosa memoria e da nosa vida como xóvenes que seguramente nos identificamos tanto co poema que dá pé a este artigo.
En fin, von voyage
Benedetti...


CURRÍCULUM



El cuento es muy sencillo
usted nace
contempla atribulado
el rojo azul del cielo
el pájaro que emigra
el torpe escarabajo
que su zapato aplastará
valiente

usted sufre
reclama por comida
y por costumbre
por obligación
llora limpio de culpas
extenuado
hasta que el sueño lo descalifica

usted ama
se transfigura y ama
por una eternidad tan provisoria
que hasta el orgullo se le vuelve tierno
y el corazón profético
se convierte en escombros

usted aprende
y usa lo aprendido
para volverse lentamente sabio
para saber que al fin el mundo es esto
en su mejor momento una nostalgia
en su peor momento un desamparo
y siempre siempre
un lío

entonces
usted muere.





12 may 2009

RECORDOS DE ANTONIO VEGA (xogador de chica)

Na memoria de Antonio Vega (1957-2009), grandísimo músico, grandísimo artista.

Recordo cando merquei con 17 anos o seu disco El sitio de mi recreo, creo que foi a primeira cousa, ou unha das primeiras cousas, que comprei cando cheguei a Santiago. Animáranme seguramente as recomendacións que lera nalgunha revista e o seu prezo porque, para que negalo, estaba case regalado (el nunca tivo, seguramente, o recoñecemento que merecía e que teñen outros músicos, quizáis non sabía -ou non lle interesaba- publicitarse). Cando un ten esa idade, a súa paciencia cos discos (e con case todo na vida) é limitada, ou mellor, nula, e logo de escoitar algunhas cancións das que non entendía nin papa (Se dejaba llevar ou Una décima de segundo), entráronme ganas de tirar con todo. Máis aínda cando escoitei a versión do bolero Ansiedad, porque, supostamente, un adolescente que se precie debía despreciar e repudiar todo aquelo que lles gusta (ou representa) aos seus pais. Menos mal que apareceron Esperando nada, Lucha de gigantes e sobre todo, El sitio de mi recreo, o tema que daba título á colección. Para un chaval tan impaciente e nervioso coma mín, escoitar unha canción tan plena, tan sinxela, tan grande, foi algo distinto. A partir de aí, neses días, fun poñendo o disco case obsesivamente e, pouco a pouco, buscando, preocupándome, aprendín tamén a apreciar a grandeza daquelas outras cancións que ó principio non me agradaban, simplemente porque quen escoitaba non estaba á altura, porque non as entendía. Seguramente, El sitio de mi recreo foi un dos catro ou cinco discos que consolidaron a miña veneración pola música, un arte sen o que non entendería a miña vida, algo que me axuda e dá satisfaccións tódolos días.

Hoxe quixera abrazar e darlle as gracias a Antonio Vega por isto, por tantas enormes cancións, e polas incontables noites nas que durmín amantado por El sitio de mi recreo; as dúbidas e o insomnio quedaban sempre a un lado, deixándolle paso á voz de Antonio, deixándolle paso á calma.

9 may 2009

O LEO i ARREMECÁGHONA, RIGOROSA CRÍTICA DEL CONSIERTO (xaquín luque)

En apenas dúas horas que durou a presentación do "Todos Metidos nun Bote Tour 2009" no Malas Pécoras de Santiago, o cantautor punk Leo i Arremecághona cometeu os seguintes delitos:

1. Xuntou, cual se fose un Pessoa do rock galego, catro personaxes distintos (da familia, iso sí), co único nexo da ironía como vehículo de expresión.

2. Desgranou a política (e a persoa) de Corina Porro levándoa polo camiño da amargura e da ranchera ("Ponme la mano aquí, Macorina, ponme la mano aquí"). A cousa iba ben levada pero o home acabou por quentarse, e optou polo producto nacional para rematar a canción cun estribillo irresistible: "Como baila Corina, cómo se menea."

3. Posteriormente, violou "Te recuerdo Amanda" de Víctor Jara, que pasou de ser unha oda aos obreiros caídos do Chile dictatorial, a "Te recuerdo Borja", un axuste de contas con tódolos chulis que, sen dar palo al agua, levan a churri no M3 que lles regalou papá (los ricos también lloran).
4. Analizou a importante cuestión das infraestructuras galaicas, facendo fincapé na era Cacharro Pardo ("atrapado nunha rotonda estou, e só hai dirección Madrid").

5. Autoversionouse, pasando unha preciosa (por sucia) balada de amor polo filtro de El Sueño de Morfeo ("Y si fuera para toda la vida, y si fuera para toda la vida...").

6. Realizou unha perfecta canción pop sen dicir nada, como era a súa intención, para respectar a tradición do xénero. O estribillo, cómo non, a hostia de pegadizo peeeeero matizado: "lalalalala, lalalalalala, lalalalalala..."

7. Cantou un reaggetón (ño!).

8. E finalmente enarbolou, partindo da base dos Clash, a emotiva bandeira do bilingüismo armónico que tanto gustaba a Fraga e tanto gusta a Rosa Díez. Should I stay or should I go, séase, Meniña ti hasme de disir si quieres que te ande atrás del rabo. Viva Galicia cunilingüe, que dicía o outro!!!

Non sei se alguén dá máis...

Uns minutos antes do concerto lía eu que Pollella vai deixar o pabellón alto a Eurovisión... En fin, chavales, botando peito pa fóra (que non se diga que hai crisis): se queredes cultura, vídevos a Sargadelos.
Ai, que me olvidaba. Se queredes ver un bon par de cazolos, sempre vos quedará a Primeira.

27 abr 2009

I MARATÓN DE TUTE "Fervenza de Sargadelos"

O Sábado día 9 celebrarase o I MARATÓN DE TUTE "Fervenza de Sargadelos", organizado pola A.C.R. Fervenza de Sargadelos de Cervo. No caso de que houbera un elevado número de parellas, tamén se xogaría na xornada do día 10 de maio.
Será no Caseto de Copa e na Pousada O Almacén, na localidade de Cervo. O maratón comezará o sábado 9 ás 11 da mañá ata as 14:00, e de 16:00 ata rematar.
A inscrición será de 20 € parella, con data límite para apuntarse o xoves 7 de maio. O sorteo dos grupos será o venres 8 de maio ás 20:00 no Caseto de copa.
PREMIOS:
1º clasificado..........40% da racaudación
2º clasificado..........20 % da racaudación
3º clasificado..........10 % da recaudación
PARA A PUNTARSE CHAMAR O TFNO (653324047) OU NO CASETO DE COPA.

25 abr 2009

LOS FABULOSOS CUBATAS, CRIMIANALES (xogador de chica)


Como nos temíamos Barrilete Cósmico e máis a pasada noite no Muíño, LOS FABULOSOS CUBATAS DE FOCKINK BROTHERS (tocan o venres 1 no pub) prometen.


Trátase dun dúo cabareteiro (Pepe Larios e MG Hermida) que se define así: "Deudores de la inolvidable "Orchestra Valdeorras", admiradores de "Los 3 Sudamari" contaminados por los mismísimos Petersellers, reinventores del Kutre Luxe; Los fabulosos cubatas forman parte de la AUTARQUIA MUSICAL del siglo XXI. Su único objetivo es atrapar el retrato más desenfocado que pudiera obtenerse del panorama musicovocal, ya sea aldeano-globalizador, planetario-fusionante o cosmopolita-sicótico. De manera que: póngale "azúcar", "raíces" o P. Jotismo tecnológico-avanzado; la solución es siempre la misma, ríanse que si no...
... Se les acartona la cara"

Dou fe. Aí vos deixo o link dunha das súas cancións para abrir boca, unha versión quizáis composta na mesmísima Luma: ACHILIPUT. http://fabulososcubatas.com/canciones/FCFB_ACHILIPUT.mp3


Son carne de Mésogheno. Hai que ir velos!

24 abr 2009

Un xogo de interpretación "mecagonopacodavirguen" por Tresillo

O tema de moda (manda carallo) é o, ata agora descoñecido, "Paco, Paco, Paco..." dos coghones...mellor dito, de Encarnita Polo. En fin, eu non sei se vos pasou o mesmo, pero a primeira vez que a escoitei pregunteime se a lingua na que se expresaba era rumano, xaponés ou, mesmo, esperanto. É dicir, non tiña nin puta idea do que cantaba e só entendía o pesadísimo "paco, paco, paco"...joder con Paco.
Ao que ía...propoñovos un xogo, descifrar o que a letra dí, sen acudir á solución ata poñer a vosa interpretación nos comentarios...haber quen ten güevos a descifrala...senón vos apetece, que sei que vai ser así, polo menos escoitadea, despois de que vos ofreceran mil politonos con ela outra vez, polo menos poñeredesvos cachondos coa Beyoncè dándolle á cacha (ás femias chegavos con imaxinarvos a Paco que para eso sodes máis listas e imaxinativas e nos tan primates).
O vídeo...
A solución...

O CASO DO ELEFANTE>>Amarillo S.


Hai días que ler o periódico pode ser máis divertido que xogar ó futbolín co Capitán Garfio. Hoxe é un deses días. Atención á
noticia que me atopei en ElPaís.com. Ó parecer na cidade polaca de Poznan hai un zoo, nese zoo hai un elefante e ese elefante é gay. Ía poñer "homosexual", pero creo que aquí estamos a falar dun "paquidermosexual" ou "paquisexual", que sona mellor. Resulta que Niño (curioso nome lle puxeron ó elefante) pasa olímpicamente das hembras e incluso demostra un carácter agresivo e... misóxino? (ElPaís dixit)  ante as súas compañeiras. El prefire o calor dos que teñen dúas trompas. Ata aquí nada realmente extraordinario, porque vale, hai un elefante que perde aceite, que curioso, que gracioso, pero non é nada do outro mundo, hai tempo que se documentaron casos de conductas homosexuais entre animais, aínda que eu nunca oíra dun elefante (jeje, non paro de imaxinarmo con camiseta de redecilla e pantalóns de coiro). A polémica ven, como non, da man dun político conservador da cidade, Michal Grzes, que declarou "No hemos pagado para mantener aquí a un elefante gay." Alega que o elefante é un lastre xa que a súa condición lle impide procrear. Michal quere elefantitos. Os elefantes son caros de manter, algo que sabemos gracias ós Simpson e a Michal non lle cunde que non fecunde. Quere vendelo a un zoo máis progre, supoño que ó de Berlin ou Amsterdam. Menos mal que non lle deu por decir que é unha enfermidade e que hay que sacrificalo.

Como era de esperar a comunidade gay de Poznan puxo o grito no ceo na defensa do pobre animal. Según eles non se pode infravalorar ó paquidermo pola súa sexualidade e están a montar unha protesta como só a comunidade gay sabe facer, un festival con música, baile, teatro e pintura en defensa da liberdade sexual que vai durar
oito días coas súas noites. Empeza o 8 de maio por se queredes ir.
Michal cheirou a que se lle viña encima, nestes días de politicamente-correctismo donde os rojos e os masóns gobernan a moral do mundo occidental e tardou menos en retractarse que en rezar un padrenuestro.
"Era broma" declarou. Xa postos a retractarse puido alegar que o elefante supoñía un gran gasto para o zoo e que non era viable mantelo se non conseguía procrear, pero que se faría un esforzo en aras da liberdade. É un político, non lle da para máis. Tamén pode ser que coa polémica Niño se fixera famoso e gays de todo o mundo esteñan facendo cola para velo mentres os administradores do zoo prenden puros con billetes de 500. Case me declino máis por esta opción.

Así acaba esta historia, con un político triste e arrepentido, con unha comunidade gay feliz e festeira e con un zoo cheo de xente. Pero que pensará o elefante? Igual prefería cambiar de aires, ir a un zoo máis tolerante e facerse amigo dunhas xirafas lesbianas. Ou igual está contento sendo o centro de atención da súa cidade. Eu creo que o que realmente quere é que o devolvan á sabana africana, donde facía o que lle daba a gana sen que o xuzgara naide e que deixen de dar tanto polo cú os políticos e os amigos do relativismo e o politicamente correcto.

15 abr 2009

A DEGRADACION DUN POBO

O bon que ten este blog e que podes escribir o que che saia das narices,pois ben, hasta as narices estou,falo por min pero seguro que hai mais xente,da degradacion do pobo de Cervo por parte das autoridades que agora gobernan.Vou ser breve,son varios exemplos:

-A fonte de San Roque,ainda non se sabe se e potable ou non.Como a xente seguro que non o sabia,anos atras,xa non falo de dias e meses,fixeronse analise da auga e non era potable.Hasta ahora,e xa vai bastante tempo,ainda non sabemos se podemos beber dela.NON PASA NADA!

-Nas Quintas,temos un recolector do alcantarillao do pobo,ben,pois despois das ultimas riadas encontrase roto,polo que as augas fecais e demais verten sen control no rio,habendo un olor insoportable.NON PASA NADA!

-No Camiño Real,agora mismo por chamarlle algo,outrora paseo que pdias facer dende Cervo ata Sargadelos,e que era a envidia de moitos turistas,pois encontrase nunha situacion de abandono total.Hai un mes ou asi andiveron talando un monte o borde do paseo,ocupando o camiño coas maquinas,deixando un trozo totalmaente intransitable.E ainda segue asi,unha lamoada.Se queredes ir velo,ta na baixada o Muiño de Pernan.Ademais de arboles tirados que cruzan o camiño no que te tes que agachar nalgun tramo.NON PASA NADA!


-De Sargadelos xa non falo,que pena me da.Que lle podemos ofrecer o turismo!

-Como residente de Cervo,non recordo a ultima vez que pasou a maquina da limpeza polas calles do pobo.A merda cheganos ata os tobillos!NON PASA NADA!

-Que podemos esperar,cando no tellado do mismo concello,ten unha parte levantada despois do ultimo temporal!NON PASA NADA


Seguro que poderia poñer mais exemplos,pero con estes son suficientes para amosarvos o fantastico labor dos gabernantes de Cervo.
Esto solo e de Cervo,imaxinade como estaran o resto de municipio,exceptuando San Cibrao claro esta.
E menos mal que e do pobo que se chega ser foraneo!Bueno algun fixoo mellor e non era nativo.

9 abr 2009

A XOGAR POLAS ALDEAS!!!!!!!!!! (xogador de chica)


Xa se sabe que, en tempos de crise, a intelixencia agudízase...

Aínda que, bueno, tampouco estou en condicións de aseguralo!


Pero divirtámonos, hostia, que a vida son dous días... Chega o reality que fará realidade (valga a redundancia) tódalas túas segredas ambicións...


Por que, ¿quen non quixo pisarlle a cabeza ó veciño da oficina?

¿Quen non soñou con poñer os pés enriba da mesa e, faria en boca, mandar a ese calado, eficiente e aburrido compañeiro de sección a xogar polas aldeas?

¿Quen é o pimpín, aaaaai inúuuuuuutil, que segue a pensar que o traballo é un dereito?


En fin, ¿tes traballo? Considérate afortunado, porque igual te botan, pero sempre che quedarán os teus quince minutos de gloria...


Aquí está SOMEONE'S GOTTA GO (Alguén Ten Que Arrear), lede e tratade de pecha-la boca... esto es mucho chico!!! http://www.elpais.com/articulo/gente/morbo/despidos/directo/llega/tele/elpepugen/20090409elpepuage_2/Tes



AI, AMÉRICA, LA TIERRA DE LAS OPORTUNIDADES...

31 mar 2009

A JUGAR AL MUS SE HA DICHO!!!! (xogador de chica)

Fervenza de Sargadelos, coa colaboración do Caseto de Copa, organiza o seu primeiro CAMPIONATO DE MUS. Será o sábado 11 de abril no dito bar a partir das 17 horas. A inscrición son 15 euros por parella e tedes ata o xoves 9 (inclusive) para apuntarvos, podendo facelo no Caseto ou chamando ao 653324047. O premio será do 50% da recaudación para o gañador e 20% para o subcampión. Iso sí, o que non se paga con diñeiro é fardar de que es o mellor xogador de mus da volta...

ANIMÁDEVOS A PARTICIPAR! E OS QUE NON SABEDES, TEDES UNHA SEMANA PARA APRENDER! MUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUS!!!

28 mar 2009

FLIGHT OF THE CONCHORDS>>Amarillo S.




Aquí bos deixo dous grandes momentos desta magnífica serie-musical. Se vos gustou podedes ver todos os capítulos pinchando aquí.

24 mar 2009

FERVE A REDE (Webmasters)


O QUE ME IMPORTA A MIN quere animarvos á creación literaria (por favor, que vos estamos escoitando rir, menos cachondeo). Sabemos que todos levades un Cervantes ou un Cunqueiro dentro, non nos enganades, mirade todo o que se leva escrito aquí, neste blogue, ata agora con maior ou menor sorte, con maior ou menor número de faltas de ortografía e disparates gramaticais. Pero a diferencia fundamental é que todos somos uns "porcos" (señora Aído, desculpe, "e porcas") ou, en termos máis eufemísticos, uns depravados/as animais/las que nos revolcamos na nosa propia lascivia...uns cochos/as en busca de...rimas e máis que "leyendas".
Para explotar esta nosa "vena" artística, un ano máis, animámosvos/vas a partipar no certame de relatos "FERVE A REDE" no portal galaico revoluconario "VIEIROS".

Os relatos teñen que ser eróticos, moi eróticos, pornográficos, moi pornográficos, depravados, moi depravados, mesmo autobiográficos (polo tanto esaxerados ou de ciencia ficción).

As bases son as seguintes:

1. Para participar hai que estar rexistrado en Vieiros.
2. Os textos poderán enviarse dende o martes 10 de marzo até o venres 24 de abril. O gañador ou gañadora anunciarase o 4 de maio.

3. Cada usuario poderá enviar até tres microrrelatos diferentes.

4. Os textos terán unha estensión máxima de 690 caracteres, incluídos os espazos en branco.

5. O gañador será decidido por un xurado creado para este concurso.

6. O xurado escollerá un gañador, que se fará co premio principal: unha viaxe a Bruxas (Bélxica) para dúas persoas.
7. Entre todos os participantes no concurso sortearase unha estadía dunha fin de semana en Amarante (Portugal).


A web é a seguinte: www.vieiros.com/ferve_a_rede_09

En fin, sede todo o creativos/vas que sepades...para identificarvos estaría ben que vos rexistrarades co alcume ou seudónimo do blogue...incluído ti, prezado "anónimo".