21 jul 2008

CAMISETAS>>Amarillo S.

Está lista a primeira maqueta do que pode ser a idea para as camisetas deste ano. Eu seguín as indicacións de Xogador da Chica e creo que non quedou moi lonxe do que el pensaba. Non sei se queredes que acabe en interrogación, ou que a "i" leve tilde ou outra organización das letras co logo.

Por outra parte tamén me gusta a idea do Bosteira, que para quen non a coñeza, tratábase de facer algo parecido ó polo lacós pero con apeiros de labranza e un arado de logo.

Bueno, o debate está aberto e espero que non sexa tan encarnizado coma outros anos.

PD: Admito suxerencias de como mellorar este deseño.

18 jul 2008

Candidato o CD mesogheno

Elgallitorockolero un dos mais grandes interpretes de corridos de toda sudamerica, artista de renome de gran calado internacional, poseedor de varios premios dos 40 Latinos entre os cales estan mellor video musical polo tema "mis dos hogares".

O Pipita.









16 jul 2008

Sugerencia Mesoghena. By Nº8

Xogador espero que che valga esta canción para a segunda parte do cd mesogeno.

10 jul 2008

O MONTESINOS BIELORRUSO

Dios me libre que pasara isto na Bidueira!!!. Ocorreu nun partido da liga bielorrusa. Un árbitro, chamado Sergei Shmolik, afirmaba que non podía dirixilo partido, argumantado dores na espalada. O que tiña o pobre do home era unha estroselada criminal que non se tiña de pé. O colexiado foi axudado polos asistente dos respectivos equipos. Finalmente o dirixente da contenda recibiu nha calurosa ovación por parte do púbilico asistente.
Imaxinádevos que chega Óscar Montesinos ou o propio Polo Fernández, ó campo da Bidueira.....Jorginho chamaríalle as de dios, Aniceto tería os ollos debaixo da barandilla, Arturito chamaríalle como mínimo fillo de mala nai a carón do seu benquerido neto. Checho non tería palabras para describir a situación. O senra botaríalle unha das súas miradas asesinas, pero........señores........o Barqueiro invitaríao a tomarlle a arrancadera. En fin, "A Bidueira is different"

9 jul 2008

JULIO, PÍCALA!!! (xogador de chica)


Gracias chavales, dístesnos unha alegría que nin unha noite loca con Scarlett... Agora, cunha cervexa na man, e brindando á saúde de Tassotti e Al Gandhour, xa podemos ver sen apretar os dentes o corto "JULIO, PÍCALA!!!", de Manuel Martínez.

EL LÍO PADRE Y LA LÍA MADRE, por Félix de Azúa

(XOGADOR DE CHICA)

Excelente texto de Félix de Azúa, filosófo.

Entre las muchas expresiones que se pierden cada día, una ya casi desaparecida es aquella tan bonita de: "Eres tonto de remate". Se ha esfumado porque ya nadie es tonto (sólo tiene un talento redimensionado) y porque nadie sabe lo que es un remate fuera del terreno de juego. Un remate puede ser muchas cosas, pero en el caso que nos ocupa es el adorno final de una obra ("una veleta remata la casa") o bien el precio final de una subasta ("se remató en diez euros"), de modo que el tonto de remate es la cúspide de todos los tontos o el que mayor precio alcanza en una puja.
Se pierden expresiones, la lengua cambia, flotamos en un veloz río de palabras porque las lenguas no las habla el territorio, sino las personas, y éstas son mortales. En el mes de junio han tenido lugar algunos asuntos de interés, pero lo que más ha conmovido a los plumíferos como yo ha sido el intento de la ministra Bibiana Aído de imponer el término "miembra". Su departamento trabaja con una materia tan explosiva, la Igualdad, que parece condenada a no influir más que en los crucigramas. Las reacciones han sido interesantes. Una mayoría ha dicho que la miembra es tonta de remate, pero la han defendido ciertas feministas que exigen su derecho a imponer un lenguaje sexualizado, en sustitución del sexualizado por los hombres. El argumento de fondo, sin embargo, es muy instructivo sobre la ideología neoburguesa, a saber, que la política debe realizar deseos.
Siendo así que los deseos son un asunto íntimo, para imponerlos políticamente es menester convertirlos en exigencia jurídica universal. Uno puede desear cambiar de sexo (físicamente o en palabras), pero la acción propiamente política consistirá en exigir que sea el estado quien patrocine el cambio de sexo, de manera que todos los ciudadanos paguen la realización del deseo. Sólo así los deseos se convierten en realidad: todos necesitamos transexuales y miembras desde el momento en que los financiamos.
Contaba el escritor Michael Greenberg que cierto día su mujer invitó a comer a una amiga del trabajo llamada Georgina. No había cumplido los treinta, era pelirroja, despierta y militante, pero a pesar de múltiples operaciones quirúrgicas y químicas no había podido suprimir por completo sus evidentes hechuras masculinas. Greenberg, intrigado, se lanzó a interrogarla con gran disgusto de su mujer. Sin embargo, el sentido riguroso de la transformación ("destruir una de las leyes más implacables de la naturaleza", decía Greenberg) sólo aparecía entre las exigencias de Georgina en su forma lingüística: "Se trata, dijo, de suprimir los pronombres" ya que la diferencia masculino/femenino es sólo un fantasma impuesto social y económicamente. "Esa es la verdadera libertad, añadió: yo soy lo que digo que soy, y no aquello que era al nacer".
Esta ideología de la omnipotencia del deseo, conduce a paradojas notables. La vieja definición de "catalán" que proponía el presidente Pujol en épocas realistas era: "Es catalán aquel que vive y trabaja en Cataluña". La nueva burguesía ha impuesto otra definición más apropiada al deseo: "Es catalán quien quiere ser catalán". Como Georgina, basta con desear algo para que el estado deba subvencionarlo.
Cuando el deseo suplanta a la necesidad, la ideología se convierte en un bunker psicótico: mis deseos deben ser reconocidos universalmente como derechos y por lo tanto yo debo ser subvencionado. No hay otro relato. En fin, hay otro, pero es demasiado realista para la nueva burguesía: el empeño por realizar sueños (privados) anula la lucha verdadera, la cual sólo puede buscar la satisfacción de necesidades (sociales). En el actual modelo conservador, los sueños están por encima de las necesidades. Así, por ejemplo, se afirma que el catalán "es la lengua natural de Cataluña", como si la naturalidad (ese sueño) fuera una virtud, frente al más realista "el catalán es aquello que hablan los catalanes", definición que daría lugar a un lío padre (y madre) entre los deseantes, porque los catalanes quieren hablar y de hecho hablan una notable variedad de lenguas. Demasiado realismo. Soñar en un pueblo monolítico evita el esfuerzo de resolver las necesidades de una población diversa.
La economía del deseo propone un retorcido argumento político: como no podemos imponer el cambio de sexo, financiaremos los (escasos) cambios de sexo y cambiaremos el sexo de (todas) las palabras, para lo cual primero deberán sexualizarse. Quien se oponga al cambio de sexo (físico o léxico) va en contra de mis deseos, de manera que es un enemigo del estado, el cual me subvenciona. Lo real, las necesidades de los ciudadanos, desaparece de la política sustituido por los deseos de la élite administrativa.
Lo que desdichadamente oculta el juego de imponer el vocablo "miembras" es la inoperancia de una lucha por la igualdad concebida desde el deseo y no desde la realidad y la necesidad. Pone de manifiesto la nula voluntad de enfrentarse con las causas reales de la desigualdad. Es la actitud conservadora de toda la vida que se arrodilla ante el poder real, pero vende publicidad onírica contra el poder. Quienes se enriquecen gracias a la desigualdad deben de estar felices con su miembra.

3 jul 2008

CD MESÓGHENO, VOLUME 2. xogador de chica


Volve o verán e con el as escapadas á Trapallada, as chuzas sen planning ningún no Muíño, ou as grandes tardes na pía xunto a El Guapo. E tamén é tempo de que volva o sensible e exquisito...

CD MESÓGHENO!!!!!!!!!!!!

Animo á xente da secta a consumar nos próximos días a faena, a ver se vos animades a meter algunha idea vía comentario. Ahí vos deixo nos Temaaazos unhas cantas delicatessen que poderían estar incluídas no disco.

LE METÍ UNA MANO (Pabellón Psiquiátrico)
PERO TE QUIERO (Fernando Álvarez)
MAMI, ¿QUIÉN ES MI PAPI? (Juan Valdés)
LA MATARÉ (Loquillo & Trogloditas)
EL BACALAO (Julio Iglesias... alias Papá)
ABUSADORA (Wilfrido Vargas)

2 jul 2008

¿QUEN FINXE MELLOR, A MULLER OU O HOME? (xogador de chica)



A resposta a esta pregunta (retórica) está neste experimento do clon de Doríforo en el Hormiguero. Nenos e nenas proban un iogur, e teñen que asegurar que está riquísimo para un presunto anuncio de televisión... Pero alguén lles botou un puñado de sal no postre... Perras, levádelo na sangre.