Encántame esa sensación medio resacosa e divertida que tes cando levas días salindo e sabes que ainda che queda máis, se o corpo se queixa hai que darlle duro, o que non quere unha taza...
Todo empezou un xoves musero no de Copa que resultou na cata do Cutty Shark garrafoniano do Chiringo de Pablo, ou de Toni, ou da puta que os pareu ós dous, tras os problemas para atopar Barreiros debido á notoria orientación do Cazadordemedianoite, parexa á dunha galiña sin cabeza, pasando por camiños de cabras donde cristo perdeu as sandalias. Cabe destacar o aporte que fixemos ó calentamiento global desnudando ca mirada á diosa terrenal que canta na Costa Oeste, xa te chingarei na casa, voume deitar que mañá é día de carabullos: Ortigueira.
Nada vou dicir do venres no Mundo Celta, xa contou bastante o Xogador, así que retomando onde el o deixou, tras hibernar a tarde do sábado arreamos pa Hollyfoz, que con sus toristas y sus grúas ofreceunos unha noite cojonuda con proporción de 4 a 1 mulleres-homes e 40 a 1 cubalibres-fígados, tampouco vale pa contar nada do que pasou, ergo pasamos á noite do domingo, donde 3 valientes fixemos honor ós mandamentos do bló e fumos santificar as festas, moi ben a Panorama e mellor a morena que canta con eles, pero os precios de Chelo e o frío contribuiron a unha retirada táctica, para voltar o luns, como non, á sardiñada, comida gratis e piksinas cachondas, mellor?...nada. Cando morra quero donar o meu fígado a Jonnhie Walker, que como di Quique San Francisco, "Mecagondios, bien lo tienen merecido".
1 comentario:
conozco esa sensacion e poido asegurar que non e igual a resaca dun sabado a lo loco que de 4 dias sen dalo pe nin a mao, cando e un dia doche a cabeza, tes a boca pastosa, e tas un poco lento pero cando son catro o conto canbia xa non es home nin ostias benditas, e algo fora de lugar inposible de discribir.
Publicar un comentario