VIVA A REVOLUCOM: ORTIGUEIRA 07. xogador de chica.

15.00. Ahí estamos na parada do tren, coas camisetas do Lacós, escoitando a Jimi Hendrix q ten Amarillo no taléfono e tratando de dirimir cómo vai ser a borrachera (iso é o único que temos claro), se a base de cervexa, viño ou cubalibrels... De repente, chega él. SLAYER.

16.30. Logo dun viaxe amenizado polas múltiples batallas do Rey de Copas, Chegamos a Ortigüera e comezamos a buscar o visio, facendo garrafóns de motxo co tremendo invento duns tubos de plástico de 2m da ferretería, que permiten beber sen ter que aguantar da trapallada. Éxito criminal. Chóvennos as fotos; periódicos, guiris, a abuela que sacou a pasear o palleirán... Obrigado mencionar o sombreiro de vaquero negro que mercou Amarillo S.; tenemos un Bunbury entre nosotros.

17.30. Inolvidable. O Rey de Copas baila con inigualable estilo e plasticidade ó son de Flook, que proban son. A felicidade débese parecer bastante a isto. Hai vídeos, hai vídeos!!!

18.00. Diante do escenario coñecemos uns arzaquiyoariquitaun que se achegan impresionados pola sinxeleza e efectividade dos tubitos. Botámonos unhas risas, son moito. Debatimos sobre as cualidades achicadoras do Rey de Copas, cagámonos mil veces na Cruzcampo ensalzando a Estrella. Logo dunha media hora chega o último deles, rezagao porque se quedou sacando unhas fotos co guitarrista de Flook. Resulta ser un grande coñecedor do folk celta. Ademáis, danos una lección de inglés en toda regla cando pronuncia Fluk e non Flok, como levabamos tres horas facendo. O motxo comeza a facer efecto e penso en introducilo no marabilloso universo de Xistra, idea que descarto no último momento.

19.00. O señor Blanco e máis eu damos unha volta polos postos do pé do escenario. Non só os hai de hippies, tamén os hai de Sanidá promovendo o sexo seguro ou de promoción dun festival cántabro ó que acudirá, qué fuerte, Susana Seivane. Facemos gracia, desenvolvémonos, piamos (quen atende son todo mulleres). Cargamos a caixa con clase e estilo. Á volta parecemos vendedores ambulantes, pois o paseo saldouse con dúas camisetas gratis (Quérote -con condón-, que poñemos ó instante, e Fala Galego), un par de profiláuticos ROMEO que nos regala a cañonísima que atende e un chaveiro coa bandeira da República. Ole.

20.00. Xa cheos coma cas, acabamos nos bares do pobo conseguindo o imposible: que uns bunenobus declarados como blues acaben por cantar a Rianxeira ou Gustavo López, lo lo lo lo lo lo. Todo é aludir ó indiscutíbel carácter de nacóm da Galiza, que nos enche de orgullo a todos, incluindo a un inglés que di ser o meu xemelgo (que feo é o cabrón) e que fala castelán coma se nacese en Torremolinos. A partir de ahí sucéndense os cánticos. Galicia é un puntiño que non se ve no mapa, pero bebendo viño conócenos o Papa. Vivir en la Coru que bonito es (nós cantamos en Cervo, por supuesto), andar de parranda y dormir de pié, y dormir de pié y dormir de pié, vivir en la Coru que bonito es. Churras churras churras, que jallu é. E Güerve a mi lao, sorra.

21.00. Recargamos pilas comprando, ante a terríbel e cruel ausencia de Velero Añejo Superior, Cacique. Acto seguido ceamos no peor bar entre tódolos da vila, que escollemos especialmente para a ocasión. Ración infame de ensaladilla e bocata de pan rancio. Delicatessen.

22.30. Xa tamos nos conciertos. Banda de Gaitas de Ortigüera. Ritmo de drinkamiento infernal no medio dos papás e mamás ortigueirenses con sus respectivos retoños. Non, non hai ningún outro grupo de borrachos noxíbeles coma nós. En todo caso, os tubitos procúrannos outra vez a simpatía do respectable. Ande yo caliente y ríase la gente. Ay, esta juventú.

00.30. Isto xa é outra cousa. A molimeirada toma a praza. Os escoceses, que non sabemos como se chaman, dan caña. Hay empuxóns, abrazos, presentacións, aturuxos, chuchos, berros galizaceibarios. Bebemos. Piamos. Comezamos por unha holandesa criminalísima que vive en Santiago. Falamos da capital revoluconaria. Está cañona. Brindamos. Ten un fillo. Glups. Amarillo comprou unha bandeira da revolucóm que poñerá unha vez alomenos a metade dos asistentes ao festival. Subímonos uns enriba outros, con dos cojones, sen importarnos o lamentábel tordeamiento do pilar. Aplaudimos. Vamos, chavaleeeeeeees. Un cacho máis tarde, coñecemos a unhas riojanas que nos dan de beber da bota (perdición!!!). Magníficos anfitriones, dámoslles a probar do tubito. Achégome a unha delas. Píolle.

01.30. Sigo a piarlle, mentres Amarillo e Mr. White gradan o campo. Rise. Ríome. Bebemos. Facémonos fotos. Ponme coma un burro. Unha desas piquiniñas con algo. Píolle. Rise. Ríome. Dime que nos temos que quedar ata domingo. Fua, fuaaaaaaaa. Isto marcha.

02.00. Aparece en escena un francés que parece unha estrela de cine. Vennos falar. Non se lle entende un carallo, cousa que a riojana corrobora. Vaise (pero sen irse de todo). A tía dime que o tipo está tremendísimo. Noto que a conversación perde interese (para ela). En van intento reactivala. Lercha. Lurpia. Cabrón.

03.30. Seguimos multiplicándonos, sen perder de vista ás riojanas e probando da bota, pero los mejores años de nuestra vida xa pasaron por culpa do montón de xurro do francés, que vuelve a la carga (muerte al invasor!!!!!!!!!). Éntrame a nostalxia, que finaliza no preciso instante de visualizar unha morena que mete miedo.

05.00. Acaban os concertos e toman a rúa os gaiteiros espontáneos, moitos dos cales son piksis. Exercitamos o arte do baile revoluconario, cun marabilloso e extenso repertorio de picados (no caso de algún, patadas ao aire). Un pouco máis tarde, Mr. White e máis eu, odres de excepción, imos por unha hamburguesa, desbotando comer os míticos bocatas de criollos rebentóns con sustancia, feitos polas mans de quen acaba de botar unha mexada. Toqueón criminal e insoportable para os merdáns: Amarillo S. vai de pasarrúas cos tipos dos bongós.

06.30 Chegamos á estación de tren. Que facedes aquí esperando se Sandino non traballa esta zona, etc. etc. Toqueón.

08.00. Aparece Amarillo. Disque papou unha eslovaca cañona (creerémosllo???, he, he), pero ven de Crying Freeman cual tras derrota musera, porque non puido rematar a fechoría. Os intentos do flaco ("Tienda?") foron respondidos con negativas pola demónea ("Fiesta"). A tristeza dura pouco, porque aparece en breves instantes un clon yonki do pai do Sr. Blanco, co mesmo corte de pelo e as mesmas gafas, pero flaquísimo, con barba de Barrabás, camiseta militar e pantalóns de campana que lle quedan cortos (!!!!!!). Aproveita e divírtete, tío, dille Amarillo. O tipo sonríe, balbucea non sei qué e chócalle a man. Acórdate ben do que che digo, maña é outro día... E pó que che queda... Como resposta demoledora ó vacile, o yonki volve a sorrir e saca un curioso instrumento que parece inofensivo pero que acabará sacando el sonido del infierno. Que mal toca o cabrón.

09.25. Entramos no tren. Amarillo S. comeza a ristra de chistes mesóghenos ante a admiración e desprecio do público (a partes iguais). E vamos tirando. Ata o ano que ven.