.jpg)
De cantas imaxes se me quedaron retidas na memoria, nin me acordo...o negro licor café escurece a fráxil materia gris. Pero algo foi real (tan real que aínda o teño no estómago)...esa sensación de vivir un par de días de fraternidade nunha cidade tan maravillosa como Compostela. E é que pasear pola Quintana dos Mortos coa levedade na visión e na conversa ao carón de dous amigos, ao marxe das palabras vertixinosas que leva e trae o soplido da Estrella, déixache esa sensación tópica de que merece a pena vivir só sexa por disfrutar deste tipo de experiencias tan comúns, tan mundanais.
Non sei Sr. Blanco e Xogador da Chica se voltaremos a facer outra igual, pero esta foi moi xenerosa, a vósa xenerosidade. As mangadas poden ser poéticas e esta dígovos eu que me encheu o corazón de inspiración. En fin...tiña que dicilo.
5 comentarios:
Claro que si, HiperCarri... Que non haxa que esperar tanto pa que volvas... Hai poucas cousas mellores que unha borrachera tranquila e sostenida, regada de risas cos colegas... e como diría Daddy DJ... E MAÑÁ (ou calquera día) OUTRA!!!
Estou de acordo Tresillo, VIVA O BOTELHON, agora si, dame descanso para a seguinte xq Juan acabou ata o carallo de que chamara por el. Vaia viaxe de volta, o máis parecido o inferno.
Grandisimos ese 2 días x Compostela, filosofadas crimanales e estrella en banda, que máis se pode pedir?
Jod....que bien os lo pasais!!! que envidia!!
Faltaba eu!!!!!!
Que envexa Tresi, aínda te corres con estas cousas.
A ver se na próxima sacades un hoco das vosas apretadas axendas de bohemios sensibles á pedra e facedes unha visita, ¡que non todos vivimos do aire!.
Saúdos.
Publicar un comentario