DAYS OF BAIONA. xogador de chica

ERNESTO. Co CD mesógheno soando a todo meter e con Ernesto Neira ás riendas do trolebús, arrancamos para Baiona baixo a tutela do gran Rafa Plas, coa intención de deixar o pabellón da Queimada Popular cervecense ben alto, para respiro de Steven Tresillo e a súa cajetilla. O viaxe de ida estivo interesante para comprobar o calado do CD animaliño entre as churriñas (indignadas), pero sobre todo en Ernesto, que, emocionado e coa barriga doída tralas risas, pediunos unha copia; regalámosllo ante as mostras de sabedoría mesóghena que nos deu estes días: "oes, ho... Aquela cabrona... íalle tanto a marcha que fodía con calquera excepto con tres tipos de homes: os mortos, os por nacer e os que nunca llo pediran." No viaxe de volta, quizáis con sentemento de débeda e ganas de agradar, obsequiounos con dúas horas de Grandes Éxitos de Pili Pampín, que mete nas cancións tanto texto coma Bob Dylan, pero sen que as letras digan nada, o cal produce un resultado curioso: hoy es día de fiesta, y (claro) la comisión monta una verbena, y han traído una orquesta, y un poco de vino y de jamón, porque es día del patrón (entiendes?), las chicas con los vestidos, y los hombres de etiqueta, las invitan a bailar, a ver si les tocan una teta, y luego se dejan f..... Criminal Ernesto. Un grande.

A QUEIMADA. En Baiona era día do torista e homenaxeaban ó palista ("palleiro", según o concellal de deportes da vila -non confundir con "palleirán") David Cal. O chaval miraba atónito ó concellal; "me acaba de llamar lo que me acaba de llamar???". Do seu palmarés informáranos xa Rafa Plas (campión do mundo eeeeeeeee... once veces...), pero por se acaso o tipo tivo a ben recordalo enteiro. E, oes, un fenómeno, igual gana os Xogos Olímpicos que o descenso internacional do Rego Cachón ou Xuncada, sen ter, iso sí, a extraordinaria Paloma do Trofeo Sargadelos. Polo demáis, o discurso de David, entregado, ergueu á afición: "weno, quiero daros las gracias por este premio, yo no soy de aquí, pero soy de al pié, de Cangas, y weno, estoy viendo que Bayona mola y a ver si vengo por eiquí ahora que tengo vacaciones... gracias." E ahí tocounos a nós, que demos mostras das nosas grandes dotes interpretativas e de improvisación... Un éxito, moi aplaudido polos vintecinco mil presentes segundo Rafa (mil segundo a organización, 30.000 segundo a COPE), quenes degustaron despois trinta e tres mil litros de Queimada segundo Rafa (cen segundo a organización, 40.000 segundo a COPE).

OS CHULIWEYS. Coa boa noticia do nacemento dun novo Tresillo revoluconario en miniatura, saímos por ahí na madrugada a tomar uns cubaliris. E a noite, máis que unha chea, tróuxonos fondas reflexións filosóficas (!) sobre o vello artículo de Doríforo: os chuliweys. Nacen ou fanse? Atráense? Chéiranse a distancia? Aquelo parecía un congreso naconal, serían un equipo de fútbol? Politos lacoste, garsé os ombros, docker´s ou bermuditas beige, pelassoss de Pipi Estrada ou Ricardito Bofill, gafas de pasta coma as que levaba o Fagueño a traballar na alúmina (pero marca Guchi).... e as zapatillas esas de ir á ribeira que levamos usando as xeracións cervecenses, dende Pereira e Jaime ata o Hiper, para facer ese papel de mortosvivientesmalosmalotes na Queimada!!!! Criminal. Ahí está unha das razóns, un chuliwey sabe vestir (ou, aínda que non sepa, os demáis acabamos por vestir coma eles); pero non o principal. Un chuliwey, simplemente, é moito. Que será entón o que o define? Ter simplemente un BMW M3, ou ter a suficiente arrogancia, prepotencia, chulería e tontería necesarias para dicir "bufffff, yo a esa le petaba el cacas en el BMW pero de lujo, tio, aunque la tía es de la especie mesa camilla, juas, juas, es que me parto.... y mira que pintas tiene ese, fijo que es maricón perdido, juas, juas... y vámonos de aquí que huele a caballo..." Será quizáis o autoconvencemento de pensar que cortan o bacalao, que a xente os admira, loxicamente, cual merdáns que son o resto dos humanos? o autoconvencemento de que todo dios, sen saber moi ben por que, lles debe algo? o autoconvencemento de que todo é deles e que poden facer en calquera momento o lles apeteza, aínda que leven unha chea lamentable pola cal non articulen palabra e necesiten unha autopista para virar? Será que non só se convenceron a sí mesmos senón que tamén convenceron ó resto? Nin os cubalibres atenuaban o noxo; tomeino como un síntoma de que seremos sempre unha banda de castrones toscos y molimeros, misóghenos deleznables de vaqueros, tenes y camiseta, absolutamente cerrados en nosotros mismos.