16 dic 2007

QUE DURA É A VIDA DO CHINGADOR (A MIÑA NON TANTO). (xogador de chica)

ACABO DE LER ESTE ARTICULO DE SERGIO MAKAROFF E NON PUIDEN EVITAR PENSAR NOS GRANDES PAPADORES VOCACIONAIS QUE TEMOS NA NOSA SECTA, ESA XENTE QUE SE TOMA MUY EN SERIO “O SEU OFICIO”, TAL VEZ A MISIÓN QUE LLES ENCOMENDOU O SEÑOR???, E COMO AUTÉNTICOS E GRANDES PROFESIONAIS (E TRABALLADORES), DEIXANSE A ALMA NA DIFICIL BATALLA DE LA NIGHT... A ELES VAI ADICADO.

–A ti te gustan todas...

–No: sólo las guapas. He venido al mundo para eso. Pero ligar no es tan fácil. Lo intento por la mañana, por la tarde y una o dos veces por la noche (que es cuando los elixires burbujeantes se derraman rebalsando las copas). Digamos unas cien veces por mes. ¿Qué porcentaje de éxito crees que obtengo? ¡Sólo el 20%! ¿Y sabes qué? Ese 80% de fracaso me pesa en el alma. Es como un lastre plúmbeo que me obliga a ir arrastrando los pies. Dirás que 20 tías por mes son un montón de tías, que dos tercios de los días estoy ahí dale que te pego: es cierto. Pero ya verás: no es oro todo lo que reluce. La mayoría de las veces llego al huerto anímicamente agotado por la energía gastada en los intentos fallidos. Es un poco como bajar a la mina: pico, pala y ¡hala, venga!¿Cuántas de esas mujeres crees que se quedan encantadas y me dicen “Sergio, eres un amante increíble”? Si llegan a cinco me doy con un canto en los dientes. ¿Las otras quince? Ni mu. Sonrisita (¿falsa?) y adiós muy buenas. Ya ves. Suma y sigue. Tenemos cinco visitantes al huerto que quedaron impresionadas. ¿Dirías que todas ellas anuncian que volverán con una amiguita (o dos)? ¡Qué va! Desengáñate: una y gracias. Corren tiempos duros para el hortelano dedicado, vocacional, artesanal, perfumado y limpito. ¡Sólo una vez por mes! ¡Tanto esfuerzo para eso! OK, OK, admito que el ratito que estoy con esa chica y sus dos amigas es bastante agradable. Tampoco vamos a negarlo. A nadie le amarga un dulce. Pero macho, seamos realistas. El optimismo es una herramienta formidable, pero no le pidas milagros. Estamos hablando de un cúmulo de 29 días claramente deficitarios, en los que esas cumbres no se divisan ni en lontananza. ¡Veintinueve a uno! Cágate lorito. Cultivo mi huerto con humildad bíblica, concentrado en la vertiente espiritual del asunto. No pido nada a cambio. No lo pido, pero podría caer algo. ¿Cuántas de esas pavas con amiguitas resultan ser ricas herederas que proponen un matrimonio de conveniencia? Sí, ya sabes: cuenta corriente y libertad absoluta. Hasta ahora, ninguna. Nada por aquí, nada por allí.Después de 30 años ese es un trago amargo. No me lo negarás. Las traté como a reinas, volvieron con dos amigas a las que atendí gratuitamente... ¿Y, y, y? Nasti de plasti. Cero contratos. Me usan y me tiran. Como si dijeran “confórmate con ese ratito de placer”. ¡Las muy...!Mira, me contengo porque sé que el de arriba me observa y estoy cumpliendo una misión por Él encomendada. Pero a veces patearía el tablero, te lo juro. Esas desagradecidas se llevan lo mejor de mí, los más suculentos frutos de un huerto que –no nos olvidemos– es de carácter bíblico...


En fin... Si esto es la justicia divina, que baje Dios y lo vea.


Te dejo, tengo que hacer la ronda vespertina.

6 comentarios:

que_me_importa_a_min dijo...

Esta claro!Ser un macarrilla,con rastas que apestan e piercings por todo o corpo,fumado todo o puto dia,papan mais que a xenta aseada,ben vistida e sin drogarse!
As tias son tontss!Hostia!



HIPER...

Anónimo dijo...

Roubouche a moza Bob Marley, ou?

Anónimo dijo...

Mmmmmm, vexo traumas Xogador, intúo malas experiencias, ou, se acaso, carencia destas. ¿Qué é o que te leva a turrar e promover o movemento antipapatorial?
"Anti", porque...¿pénsaste acaso subliminal?, a repetición sistemática do recurso no texto, na composición, fede.
Xa fai, periodicamente, sen faltar a túa cita de intemporalidade meditada , deixas caer neste blog noso a túa ideoloxía nervosa. É descafeinada, torpe, chega azotada con maiúsculas, admiracións, diminutivos e vocablos extranxeiros; chaman pola sumisión e rexeito a todo "chorbitismo". Ollos pechados e mirada burlesca, unha mueca para o diferente dende o desigual, outra forma de chamarlle ó fascismo, que desta volta ven con melena rubia, proclamándose suave e constante, para acaparar e non deixar respirar ós que gustan do pé sen cordóns ou a carencia de aire entre o texido e o coiro propio.
Ata o carallo, o clube do potingue corporal reclama respeto e coñecemento. Sal á rúa, que te cegue o sol e camiña!!

Anónimo dijo...

Que aburrimento contestar a isto, case como comer as xudías sen sal e sen sofrito; xusto o contrario que ler o que escribes, literatura barroca donde las haya... O nervioso pareces ti, Metodista; en realidade, este é o artículo dun (ex) chingador pofesional que mira con certa ironía a súa condición, e fíxome gracia e recordoume a algún e subino e punto... Necesitas algunha outra motivación???

1. Procuro non ser anti nada.
2. Non é un ataque a ninguén nin reflicte a miña ideoloxía, procuro pensar non unicamente en vos (outro día colgo "desventuras de un pajero", sen problemas).
3. Medita incluir a palabra fascismo según para describir que, porque igual me dá por contestar coma o Rei.

Anónimo dijo...

Supoño que a túa aparente falta de ironía contestando, non sexa máis que unha forma da mesma. Estariamos fodidos se non se podese mencionar palabras como "fascismo" de forma cómica para realzar ironía contra un colega de blog. Sería aínda peor tomalo ó pé da letra, literal, e non pasar por encima coma se de outra palabra se tratase para fixarte no conxunto e ver que non foi máis que unha resposta para arrancarche unha risa. Espero. Se se está tan amariconado que non é así, pois por min, que non quede procurar omitilas.

Anónimo dijo...

Non me gusta nin son naide para prohibirlle nada a ningún de vos, e menos expresarse en liberdade. Pero, e creo que neste caso non son contradictorio, resérvome o meu dereito a discutir se a palabra que empregache era acertada, graciosa ou unha paiasada, sexa a comparación que fixeches simbólica ou literal (que xa sei que, neste caso, non o é). E o dereito de, incluso, poder dicirche, se así o creo, como "amenacei" no comentario anterior (isto tampouco é literal, por suposto), "que ahora mismo tarías más guapo calado" (xa sabes que ti tes exactamente o mesmo dereito). Non creo que unha cousa quite a outra. E máis neste contexto, cando un está cansado xa de ser malinterpretado e de recibir críticas gratis sobre un tema do que, sinceramente, está ata o carallo de tratar... Escribir no blog ten estas cousas, considero que é un prezo ou unha peaxe que hai que pagar para poder seguir disfrutando disto e divertirme por aquí. Iso sí, resérvome tamén a miña cuota de "malestar" por todo isto (moi pequena en realidade), e non creo que estea pecando de susceptible ou de falta de sentido do humor, que é ó que creo que te refires cando falas de "amariconamiento."

Abur.