RETRATOS DO PASADO

Queridisimos blogueiros,xa vedes que non son dado a escribir moitos articulos,
mais ben son de deixar algun comentario.Pero ahora que ma saleu a vena nostalxica,debe ser por que se acercan unhas fechas un pouco entrañables,pois ocurreuseme(si paiasos)escribir algunha anecdota de cando eramos mais novos.Mais que nada que a xente que lee este blogue sepa de primeira mao como as amañabamos no pobo.
Empezo recordando,sempre quedaranme moitoas cousas sen recordar e por iso que necesito da vosa axuda,cando eramos pequenos que viviamos a todos na casa de abaixo(no cuartel),todos menos Peibol,que ainda non nacera.A pandilla era do mais curiosa e variopinta xa que estabamos:os meus primos,funkyman e eu,e despois sempre aparecia o de orense,os cachapelos,o bostas,o chino,o fillo do alcalde....(como vedes son todos os alcumes polos que eramos,e algun ainda o conserva,conocidos no pobo.Todos andabamos todo o dia na calle,xogando a indios e vaqueros,o futbol(deporte que como xa veredes marcara boa parte da nosa adolescencia),carreiras nas bicis,as chapas....Como vedes nada de plaiestation nin hostias en vinagre.A imaxinacion corria a conta nosa,xa que de tele mais ben pouco tamen,e asi invetabamos as guerras,os bos contra os malos,os circuitos para as bicicletas,e calquera outro xogo para pasar o dia fora.
Acordome un dia de inverno,de aquela si facia frio,donde esta ahora o concello antes habia un campo,no que se xugaba o futbol,facianse as festas ,ect...pois tiña unha taxea(dicese asi non)por onde baixaba a auga cando chovia do hospitalillo e hiba toda para ahi,facia unha autentica piscina!E ali fumos,Roi e mais eu,primeiro foi facer un barco cunhos carabullos,para ver se flotaba e asi poder facer competicions de haber quen chegaba dun lado o outro.Salta de aqui,sopla de ali,empuxa,aparta de ahi,non toques o meu barco....caimos na taxea!Anagados ata as orellas,en pleno inverno!Non nos fumos para a casa correndo e chorando eh!,nada deso,ali seguimos empuxando os barcos,coa auga pola cintura,ata que alguen gañara.
A mai que vos pareu!,debeu decir miña tia cando nos veu ali metidos,mollados coma pitos e mortos de frio!Colleunos pola orellas e levounos para a casa quentarnos o lado da cheminea cunha manta pos dous e botandonos un sermon que nin o cura.E nos,rindonos polo baixo e mirandonos un para o outro pensando cando nos volveriamos a meter ali.Dicir que non foi unha vez soa,senon que algunha que outra vez mais foron.

Bueno,esto so e o principio,unha toma de contacto para ver como me desenvolvo narrando,o mais real posible,as nosas andainas.
Prometo mais e mellor.