Sectari@s, como vexo que cando leemos algunhas das entradas hai bastante participación nos comentarios, como foi no da musica dos 80 ou na conferencia episcopal, e a moitos dos nosos compañeiros gustalles batallar como é o caso de Tresillo ou o Xogador de chica, por poñer algun exemplo. Veuseme que podiamos facer unha mesa de debate todas as semanas expoñendo un tema para tratalo o longo da semana, cambiandoi todos os lunes, pero só un tema si vedes que xa hai máis dun proposto o primeiro será o que vaia. Poden ser unha risas cos argumentos dalguns. O ser unha mesa aberta calquera poderá expoñer comentarios e temas sendo sempre respetados, o que non o vexa así sempre ten a opción de non participar e así evitarase que non se ceben con el.
Así que o primeiro tema que propoño é ¿Qué opinades sobre do canon dixital, e se teñen razón os artistas ou só o defenden para seguir vivindo sen ter que pegar pancada?. Queda no aire.
P.D: Cando faigades un comentario acordadevos de asinalo.
8 comentarios:
O no pasado fun a unhas conferencias sobre a propiedade intelectual e os dereitos de autor. Nela houbo posicións contrapostas, por un lado a voz dos autores xunto coa das Entidades Xestoras dos Dereitos (SGAE, CEDRO, etc.) e por outra técnicos xuristas que observaban os perigos desta regulación. Eu, como protoxurista, e non por iso, estou máis preto das súas consideracións que, a modo sintético, vos vou expoñer.
A imposición dun canon aos elementos que interveñen no desenrolo deso que se chama a Sociedade da Información (equipos, soportes ou redes de comunicacións electrónicas) representa unha carga económica e fiscal inxusta e indiscriminada, que encarece a adquisición do produto ou o uso das redes e tradúcese nunha maior dificultade das persoas para acceder aos mesmos.
Como dí a plataforma "Todos Contra o Canon":
"Un canon introduce unha múltiple imposición, xa que se pagan os dereitos ao comprar ou adquirir o contido, e vólvese a pagar polo feito de almacenalo nun dispositivo, ou de movelo a través dunha rede de telecomunicacións".
Desde un punto de vista legal, podería considerarse coma unha multa preventiva. Técnicamente o canon é unha compensación por copia privada. É decir, compénsase ao autor porque quen comprou, por exemplo, o disco vaise facer unha copia para escoitar no coche. Este argumento de base é bastante feble, soe entenderse o canon na rúa como unha compensación por copia indiscriminada. É decir, compénsase ao autor pola "posible copia que se vaia a facer e distribuir" (por exemplo a través de Internet). Este canon supón que se "castiga a todo o mundo de forma preventiva por unha acción que non todo o mundo va i realizar" (e que ademais, é legal, a copia privada e legal, aínda que agora só a copia realizada desde a obra orixinal e só unha, antes tamén era copia legal a baixada de internet sempre que as fontes tiveran a obra orixinal, agora xa non; incluso se vulnera o Dereito a copia privada porque esta nova lei de propiedade intelectual permite sistemas anti copia que non che permiten exercer tal dereito).
Na miña consideración:
1) Non se pode penalizar a toda a sociedade de xeito indiscriminado. Si hai que aplicar medidas para compensar pola copia privada, non deben de aplicarse a quenes compran un CD para gardar fotos de vacacións ou fan unha copia de seguridade dos seus datos.
2) Non se pode permitir que por un mesmo concepto se esté pagando varias veces. Creo eu que non ten sentido gravar un producto ao comprarlo, ao almacenalo e ao reproducilo (cuestión que sucede ao comprar o disco orixinal (compra), ao copialo nun disco duro (almacenamento) e ao reproducilo nun MP3 (reproducción)).
3) Non se debería permitir que unha sociedade privada de xestión (esto é o que máis me rebenta os güevos por que afecta sobre todo a autores con pouca proxección mediática e menos nivel de ventas) sexa a recaudadora final dun imposto (porque o canon é a efectos prácticos un gravame máis; que actúa técnicamente coma un imposto directo (tipo IVA) que é o que máis fode ao consumidor con poucos recursos... como pode ser que sexa un ente privado o que xestione e recaude tal imposto?). Ademais, os procedementos de reparto destes cartos que debería de ser público son totalmente opacos, e esta situación non debería de ser admisible nunha sociedade democrática que ten respeto polos cartos de todos.
4) Non debería de aplicarse un castigo preventivo. Non se pode cobrar un imposto a priori "por si acaso se realiza unha copia privada". A Administración Pública debería de verse, en cualquera caso, libre desta carga. Non ten sentido que un organismo público que soportamos todos (porque quen paga son as Administracións Públicas con cargo ao presuposto xeral do estado, o cal financiamos todos, os que compramos Mp3 e miña avoa que non sabe encender nin o DVD) pague cartos a unha entidade privada por realizar copias privadas, cando unha Administración non realizará nunca esas copias.
En definitiva, aquí, coma sempre, hai moita palabrería dos que están a favor e en contra, con argumentos un tanto vanais e, a realidade, creo eu, que hai que expresala tal e como é: o canon, progres hipócritas del artisteo de la "mas media", é a medida máis retrograda, capitalista e inxusta que puidestes apoiar...é ahí a vósa terrible contradicción.
P.D1 Boa aportación Nº8, haber como se debate sobre o tema. Espero que con tan longa exposición e crítica a xente pense que está todo dita. Sería interesante ler outras opinións, incluída a túa, que non estiveran tan contaminada polo "Dereito".
P.D2 (Fe de errores) Cando dixen que o canon actúa como un "imposto directo" debería haber dito que actúa como un "imposto indirecto" como o IVA. Un exemplo de imposto directo é o IRPF...pero bueno, non vos aburro máis con estas chuminadas.
Tresillo,¡CALA UN POUCO!
Me parece que o Rochostone vai sufrir un pouco con este canon!
jejejejejej!
hiper
Paréceme estupenda esta nova moda dos "luns de cultura". Parece que todo aquel que se quedase sen discernir sobre temas de certa relevancia nalgún momento ou o propuxera sen éxito para cos colegas de páxina -máis habitual esta última- terá dende agora e gracias a perspicacia do decatado, un recuncho onde lamer feridas ou calmar o deber moral, desta volta para co blogue e non particular, de dar opinión en temas que atañen de forma global.
Así que unha vez triúnfe, conseguiremos, entre provocar e cultivar a oferta de opinións, tamen a sucia necesidade de demandalo con incitante petición. Esta úlcera miña non arremete contra ti, Nº8, nin desprecia o espírito da entrada, moito menos, o tema final a tratar; recorda tan só o desinterese co que se humillaron temas de actualidade propostos, informativos e de difícil ou selectiva lectura. Por iso a un gustaríalle que non só con puntualidade de luns inaugural se desen as discusións, e non entende que "habendo máis dun proposto o primeiro será o que vaia" como nova norma a acatar. Escribir e demandar resposta debe facerse sempre que un teña a inquietude, dala tamen, se por riba contamos co luns a modo de seguro "antiaborregamento", mellor. Pero moito temo que a conciencia non cambie, e que o bloguista medio sega a entrar na páxina unha media de catro veces diarias para quentarse ó abrigo do máis visual e limpa-las partes con todo aquel artigo que non lla poña dura, e iso que en todos "se podían botar unhas risas". Isto é a realidade diaria do blogue colectivo, que a cada paso que dá, non o é. Algúns doeredes de ler isto -se o lestes-, pero que importa a min.
Do canón, estiven purulando por Internet procurando información, e cando ía escribir algo, atopei a entrada de Tresillo. Escribiuno tan ben(ademáis coincido) que non sei qué máis decir. O único se podes explica outra vez o apartado 4, porque a min non me quedou claro. Eu seguirei a baixarme todo o que poida co mínimo costo posible mentres a voz cantante que apoia o canón sega a discernir dende o seu chalet de Miami. Que se foda Ramoncín.
Prezado Metodista, en primeiro lugar aclararche o punto número 4. O sistema do cobro do canon non é directo. Recordo que o explicaran na conferencia que citei. A técnica é de carácter estimatorio, é dicir, hai unha serie de criterios (non me preguntes cales, seguramente sexan máis ou menos arbitrarios) que miden a reproducción e copia de obras intelectuais (libros, discos, etc..). Por exemplo, a SGAE utilizará unha serie de criterios para estimar cantas copias "privadas" se realizaron do disco "Bulería" de Bisbal e, entorno a ese dato, xiraralle ao estado o custo. Porque a xestión do canón realizai a SGAE (é dicir, o reparto dos cartos entre os autores), pero o precio do canon trasladase directamente do fabricante (ou comerciante, agora non estou seguro) ao estado...e este trasladalle o recaudado a sociedade xestora privada. A cuestión é que a administración, a única con poder coactivo para impoñer (desde o principio de legalidade) impostos, tasas e precios especiais, crea unha nova figura un tanto escura que repercute (como o IVA) no consumidor pero en vez de ser trasladada ás arcas públicas pásaselle a un ente privado.
Pero queda unha dúbida no aire, que é ao que me refería, por exemplo, implántase un canon para as biblitecas públicas (imaxínate como está a cousa), o cal tamén ten que pagar o estado, pero a diferencia é que a administración neste caso sacará os fondos do propio presuposto xeral (sexa estatal, autonómico ou local...ata a gran biblioteca de Cervo terá que pagalo, cual bar polo uso da música, toma servicio público). De xeito que, vaias ou non vaias á biblioteca, collas ou non collas un ou mil libros, cos teus impostos estas pagando ese canon que se lle aplica ao uso público da biblioteca, sexa consulta, sexa préstamo. Esto é o que máis lle reventa a un. (Espero que esto che aclare máis as cousas, senon xa cho explicarei en primeira persoa).
Respecto do segundo, síntome aludido certamente. Tentei en numerosas abrir debates sobre cuestións certamente complexas ou, mellor dito, un tanto áridas para a maioría. O éxito das mesmas brilla pola súa ausencia (o último da Conferencia Episcopal así o mostra). Sen embargo, na miña conciencia non hai ningún tipo de desdén para cos blogueiros que non entran a debatir. Entendoi perfectamente. Seguramente, incluso, sería un fenómeno a analizar tamén nun artigo, desde unha perspectiva totalmente abstracta, pero analizando porque o imperio do visual, fronte ao da verba (nesto Amarillo S. o desaparecido tería moito que dicir). Ben, ao que ia, que non pasa nada, que o blogue é aberto e, pese a que recibo moitas "críticas" (en tono irónico e humorístico) polo "pelmazo" que son, creo cumprir unha función tan digna como o que colga fotos. Cando menos gardo a esperanza de que a xente reflexione pero, sobre todo, teño un espazo en branco que cubrir coas miñas opinións, reflexións, explicacións e intentos de comprensión do mundo.
A miña duda existencial é ¿a que carallo ben o do canon en aparatos tecnolóxicos de reproducción?¿non me están a cobrar xa por utilizar legalmente mensualmente na miña linea adsl de telefónica 70 euros, que xa non me parece pouco?¿ou é que inclúe outros servicios dito contrato pero fainos ocultar que realmente non é para descargar música,archivos,fotos,etc?¿ponnos o caramelo na boca e o seu principal uso é o dito pero comelo considerase ilegal?
Que se aclaren, e se realmente o que queren é jodernos os cuartos, que o fagan directamente e que non nos tomen por tontos o mesmo tempo de cobralos. Que fagan coma hacienda e que te digan que os tes que pagar e punto.
Como opinión persoal quero dicir que realmente o de ter acceso mediante internet a todo tipo de información nos fai o individuo ser máis ricos culturalmente. Cando era pequeno acordome que para escoitar música ou ler calquer tipo de libro o tiña que comprar ou moverme e buscalo en certos lugares públicos coa súa pérdida de tempo, polo cal por vagancia ou diñeiro dispoñía de moita menos información, cando agora escoito ou quero ler algo o teño a golpe de teclado sen moverme co que aumentei o meu arquivo musical ou de cine por exemplo, e por tanto dispoño de máis riqueza cultural. Se nos queren negar iso para poder uns poucos ser máis ricos co mínimo esforzo, non tou dacordo.
P.D.: Joder!!Todo se pega, co que me costou ler os vosos artigos e que a miña intención era vacilarvos por iso, e vou e fago o mesmo, serei parvo je,je,je. Un saúdo dende a zona galaico-potuguesa.
A miña opinión é que esto do canon dixital naceu dunha proposta da sociedade de autores para loitar contra a pirateria, e sendo totalmente respaldada polo goberno de ZP, o cal ten a favor a todo este colectivo.
Eu poido entender que che cobren por baixar unha canción ou por descargar unha película, o que non poido chegar a entender é que che cobren un canon aparte por comprares un portátil, porque leva integrado un disco duro, ou un Mp3 ou Mp4 que esta moito de moda agora, por unhos DVD´s ou CD´s para facer as túas copias personales. Para iso que nos faigan coma en Inglaterra que nos registren a IP e o que baixe ilegal, que somos unha inmensa maiora, o sancionen cun incremento da factura, si o volven a pillar aumentanlle durante certo tempo a factura, e si o volven pillar sacanlle o servicio ADSL, que creo que non deberia ser legal, xa que todo o mundo ten dereito a información e se cho facilitan creo que non estas cometendo un crimen.
En resumen esto é un conto máis de Victor Manuel, Ramoncín & friends para gañar unhos cuartos de máis sen ter que dar golpe desde o meu punto de vista.
A iniciativa dos debates está moi ben e animo á xente a participar, aínda que, logo das varias intentonas que se levaron a cabo sen éxito, non podo ser demasiado optimista. Ánimo a todos/as, sen medo.
Falouse moito do xusto ou inxusto do canon, incluso da súa cabida legal. E coincido coa maioría das opinións; a de Tresillo aclaroume bastantes cousas, ignorante do dereito como son. Pero do que poucos falastedes, a veces só o mencionastedes de pasada, é o problema que subxace ó dichoso canon. A industria musical está en crise. Isto é curioso, pois prodúcese xusto agora que máis e máis variada música se escoita. Pero non se mercan discos, o que nos sinala que hai un problema entre os consumidores e a oferta, é dicir, as discográficas. Os discos están moi caros, din os oíntes, e teñen razón. Un CD non pode custar vinte euros, simplemente, en tanto en canto é música e, por tanto, cultura, a cal debe ser accesible para todos; non un producto de luxo, senón un producto de consumo cotián. A cuestión é que as discográficas néganse a baixar o prezo; din que senón, o disco non é rentable debido ós custos de promoción que deben afrontar. Argumentan que a piratería está a acabar coa música (da maneira en que a coñecemos) porque non hai demanda de productos, que se conseguen gratis ilegalmente. Ése é o gran problema. E no medio, están os artistas, que din, e tamén con certa razón, non se pode negar, que cando o pirateo adquire proporcións masivas “estamos condeando a un tipo a non cobrar polo seu traballo.” Un problema complexo, polo tanto.
¿É a piratería o gran problema? ¿É o feito estructural que provoca a crise da industria musical? En absoluto. A piratería é un feito coxuntural. Un desencadenante, non unha causa. A industria entrou en crise dende hai moito tempo, cando as discográficas tomaron o camiño de en medio para maximizar beneficios, olvidándose de que o que están a promocionar é cultura e non palillos para os dentes. Cambiaron o soporte analóxico do vinilo (excelente son e un envoltorio magnífico no que algunhas portadas eran obras de arte que xustificaban por sí soas un desembolso), pola basura do CD, dixital e máis cómodo, pero que, simplemente (e isto sábeo calquera que guste de verdade da música), non soa igual, e dentro non inclúe senón un desplegable lamentable, nada chamativo. É dicir, un soporte máis simple, máis barato, que reduce os custos pero que non provocou a reducción do prezo. Aínda por riba, nos momentos nos que a xente merca menos música, as empresas póñense ó abrigo prescindindo dos artistas que venden menos, negando a pluralidade e facturando os discos segundo a lóxica da producción en serie: todos igualiños, cortadiños polo mesmo patrón. É dicir, as discográficas contribuíron ó desprestixio da música, reducindo a variedade e calidade da oferta, no fondo e na forma. Se un disco estívese á venda ben empaquetado por 6 euros, ¿a xente non o mercaría en vez de piratealo? Podemos preguntarnos isto. O que é indiscutible e lóxico é que, se os discos son unha merda tanto en calidade como en soporte, e os prezos elevadísimos, a xente piratee e polos cartos que compra un disco, baixe tres e de paso poda tomar unhas cañas cos colegas. Cabe salientar que a merda de caixiña de plástico que contén o CD, esa cousa tan insignificante, supón 3 ou 4 euros do custo total do producto. Unha bestada. En suma, as discográficas teñen, nin máis nin menos, o que se buscaron ó longo destes anos, pasando de ser meras intermediarias entre público/artistas, e gañar diñeiro a través diso (que é o que deben facer), a tratar de “cortar o bacalao” no “negocio”.
Nesta tesitura, ¿qué pasa cos artistas? “Non son ninguén sen o meu público”, eso din. Público comprador e que non piratea, debemos engadir agora. Nesta coxuntura, os músicos deberían entender que a xente non baixa música por nada (ou alomenos non toda); que os prezos dos discos son abusivos. Sen embargo, ó apoiar este canon, cárganse por completo a complexidade do problema, e as solucións posibles; simplemente, sinalan ós culpables de todo, ós delincuentes, “ós malos”, que somos nós. É dicir, os prezos dos discos son normaliños de todo, e as discográficas están no seu dereito de someter á música ó capitalismo salvaxe. Quen jodedes todo sodes vos, piratas do carallo... ¡O raro é que despois se queixan de que por cada CD embólsanse unha miseria! ¡Segundo din, viven dos concertos! Os músicos perderon unha oportunidade moi interesante para ganar algo de protagonismo en todo este fregado, e, ademáis, un pouco de liberdade artística. Puideron, igual que se xuntan para cobrar, terse plantado, ir ós despachos de Virgin ou Sony e dicir, “mirade, ou baixades os prezos dos discos –e podedes-, ou todo isto se vai á merda. E se non vos adaptades ó que hai, eu non penso facer nada máis para vós.” Artistas con un nivel decente de ventas non terían problema ningún, non ían notar por cambiar de discográfica un descenso das súas ventas. Un caso paradigmático é o de Radiohead. Incluso podían autoeditarse, como fixeron moitos que non eran ídolos de masas, precisamente, pero que lle botaron huevos para tratar de dar a súa música a conocer sen respaldo (e tamén sen ataduras). Pero non. Baixaron o pantalón. Segundo parece, quenes nos temos que apretar o cinto somos nós, e non as empresas. A importancia do canon é esta; ante o difícil futuro da industria da música, os artistas podían elixir o camiño a seguir. E escolleron. Parecen dicirnos: “Se as discográficas non se preocupan pola música, nós tampouco; o que queremos é cobrar.” O que acaban de conseguir, se prospera todo isto, é a perpetuación do problema. Pan para hoxe e fame para mañá; un futuro negro para os que empezan a cambio de catro perras. Toma el dinero y corre, que diría Woody Allen. Noraboa ós beneficiados, se isto sae adiante. Que Cristo, na súa infinita paciencia e sabedoría, vos escoite. E de paso, que vos compre os discos.
Publicar un comentario