Logo da prometedora introducción e en vista de que esto estanca, aquí deixo a primeira entrega da Agricultura Copular (A recollida das patacas), que levaba meses podrecendo no ordeñador, animando a Tresillo (tamén a quen se tercie) a que complete este artigo coa súa visión, xa que, igual que hai xente que xoga ó parchís comendo tripis en lugar de fichas, en cada casa hai unha recollida das patacas (e unha posta). E incítote (órdago!!!) para acabar o da matanza algún día.
O DÍA D. O primeiro paso do ritual, obrigado, é o visionado da edición semanal de “O Agro” de Anxo Quintela, que non aporta información ningunha, pero que ten unha melodía de inicio que te cagas. Logo, hai que ver a Pemán para delimitar o día da recollida. Esto serve para ir ó tarreo o día de máis calor de toda a semana, xusto ese no que dixo o superhome do tempo que habería “temperaturas suaves en toda a franxa bosteira.” Acto seguido, a muller debe tomar o pulso da actualidade do mundo rosa; nin Tomate nin mariconadas, trátase de saber que pasou coa filla do Pancracio, que quedou preñada ós quince do cuarentón co que estaba arrimada, ou co neto de Eleuteria, que disque cambiou pola drogha os chupa chús. Isto é de vital importancia para o éxito da empresa. As mulleres teñen que ter conversa nos descansos da batalla, porque axuda a liberar tensións e garante un mellor rendemento. Os homes non necesitan disto, abóndalles co ritual skohólico e con maxinar a partida de tute. Xa só queda avisar ós veciños, desenterrar a hacha de guerra con aqueles cos que non te falas polo ferrado do Outeiro. “Pero é que me roubache o trator”, “Diso xa fai tempo ho, pataca minuta,” “oi, que carallo... hai coñá?”, “home e logo!!!”, “pois veña”. Vestimenta de ocasión e avante toda cara o tarreo.
DISPOSICIÓN TÁCTICA. Norma número 1. Nunca te poñas diante do raño. Norma número 2. Papá é o jefe e leva o tractor e o arado, por moito que conduza como o cú, por moito que lle faga cuarenta fillos a cada rego. Nin yo piloto mazo mejor, viejo, que le saqué una décima por vuelta al McCoy, nin hostias en vinagre; aínda hai clases. Polo tanto, o organigrama queda do seguinte xeito: papá no tractor, mamá no sacho, algún dos fillos e os veciños máis veteranos tamén co raño (ou sacho), e o resto (véxase, fundamentalmente, moheres y niños), a apañar cos caldeiros. Fundamental: o traedor/a de bebidas, que pode ser a patrona, ou máis ben o inútil do tarreo, ese/a primo/a da cidade que veu ás patacas agarrado por unha orella, ou o típico amigo/a da familia veraneante que también quiere ser partícipe de la cultura gallega (e que nunca volve). Tamén imprescindíbel ese veciño que, polo que fose, non puido vir a tempo de traballar, pero sí de tocar o carallo: “ese rego ten un fillo... así non é... tá mal apañao... ”
O mecanismo é simple; o proxenitor pasa o arado co tractor, mentres algúns dos presentes van detrás apañando as patacas que libera. Sempre hai un que vai colgado do arado coma se pesase 300 kilos (na maioría dos casos non é así) e poidese facer un chantón criminal; laboura inútil donde las haya, sen embargo queda quinindiola, es una especie de surfero del tarreo. Cando alguén se monte do arado, non tentes negociar con él en vista dos escasos resultados; mólalle, e non vas ser capaz de sacalo. Unha vez recollidas todas as potatos que deixou o rego aberto, veñen os artistas do sacho (os Zidanes) e os obreiros do caldeiro (os Pavones). E ó carro (ou ós sacos, grandísima putada).
A SKOL. Sexa quen sexa a parenta da casa, e a pesar de meter todo na nevera... misterio!!!, alabado sea Diós, esto es cosa del Demóneo, TODO vai estar quente coma o caldo. Así que cando apreta o Lorenzo, levas oito regos e toca descanso, as túas expectativas de beber unha boa cerveciñafría vanse esvaecer ó ver o que che espera: 1) unha caldupada, 2) que ademáis é unha Skol (putos holandeses...). Mentres as mulleres lle dán ó Kas Lemon ou á clarita, os máis veteranos aúllan “Gondiós, que ben sabe esta merda”, e ti tratas de entender o conceuto de onde esta a exquisitez (si acaso o alivio), pero non hai maneira; son xente doutra pasta, prefiren o Coto Serano ó Ribera del Duero. A segunda parte é a mellor, cando os protagonistas, cos papos rubos e os ollos brillantes, se dedican máis a discutir ou vacilarse que a traballar. (“E seica o trator anda torto”, “cala a boca, que tas agarrando o sacho polo fío”.)
Na cea-reunión (empanadas, tortillas, ensaladilla, chourizos, sardiñas, torresmos) que hai despois do tarreo -e da eterna ducha-, xa todos cheos/as coma cas/cadelas, dirímense os rumores tomatianos comentados no descanso, quen gañará a Liga, a partida de tute, e o tema favorito... OS PARENTESCOS!!!. Ahí seguirá a Skol (quente), pero xa terás Coca Cola (fría!!!), que che sentará de medo pero que servirá tamén para que os veteranos te humillen públicamente: “home, á túa edá andar aínda bebendo esas mariconadas...”
Ríndete, non podes con eles.
O DÍA D. O primeiro paso do ritual, obrigado, é o visionado da edición semanal de “O Agro” de Anxo Quintela, que non aporta información ningunha, pero que ten unha melodía de inicio que te cagas. Logo, hai que ver a Pemán para delimitar o día da recollida. Esto serve para ir ó tarreo o día de máis calor de toda a semana, xusto ese no que dixo o superhome do tempo que habería “temperaturas suaves en toda a franxa bosteira.” Acto seguido, a muller debe tomar o pulso da actualidade do mundo rosa; nin Tomate nin mariconadas, trátase de saber que pasou coa filla do Pancracio, que quedou preñada ós quince do cuarentón co que estaba arrimada, ou co neto de Eleuteria, que disque cambiou pola drogha os chupa chús. Isto é de vital importancia para o éxito da empresa. As mulleres teñen que ter conversa nos descansos da batalla, porque axuda a liberar tensións e garante un mellor rendemento. Os homes non necesitan disto, abóndalles co ritual skohólico e con maxinar a partida de tute. Xa só queda avisar ós veciños, desenterrar a hacha de guerra con aqueles cos que non te falas polo ferrado do Outeiro. “Pero é que me roubache o trator”, “Diso xa fai tempo ho, pataca minuta,” “oi, que carallo... hai coñá?”, “home e logo!!!”, “pois veña”. Vestimenta de ocasión e avante toda cara o tarreo.
DISPOSICIÓN TÁCTICA. Norma número 1. Nunca te poñas diante do raño. Norma número 2. Papá é o jefe e leva o tractor e o arado, por moito que conduza como o cú, por moito que lle faga cuarenta fillos a cada rego. Nin yo piloto mazo mejor, viejo, que le saqué una décima por vuelta al McCoy, nin hostias en vinagre; aínda hai clases. Polo tanto, o organigrama queda do seguinte xeito: papá no tractor, mamá no sacho, algún dos fillos e os veciños máis veteranos tamén co raño (ou sacho), e o resto (véxase, fundamentalmente, moheres y niños), a apañar cos caldeiros. Fundamental: o traedor/a de bebidas, que pode ser a patrona, ou máis ben o inútil do tarreo, ese/a primo/a da cidade que veu ás patacas agarrado por unha orella, ou o típico amigo/a da familia veraneante que también quiere ser partícipe de la cultura gallega (e que nunca volve). Tamén imprescindíbel ese veciño que, polo que fose, non puido vir a tempo de traballar, pero sí de tocar o carallo: “ese rego ten un fillo... así non é... tá mal apañao... ”
O mecanismo é simple; o proxenitor pasa o arado co tractor, mentres algúns dos presentes van detrás apañando as patacas que libera. Sempre hai un que vai colgado do arado coma se pesase 300 kilos (na maioría dos casos non é así) e poidese facer un chantón criminal; laboura inútil donde las haya, sen embargo queda quinindiola, es una especie de surfero del tarreo. Cando alguén se monte do arado, non tentes negociar con él en vista dos escasos resultados; mólalle, e non vas ser capaz de sacalo. Unha vez recollidas todas as potatos que deixou o rego aberto, veñen os artistas do sacho (os Zidanes) e os obreiros do caldeiro (os Pavones). E ó carro (ou ós sacos, grandísima putada).
A SKOL. Sexa quen sexa a parenta da casa, e a pesar de meter todo na nevera... misterio!!!, alabado sea Diós, esto es cosa del Demóneo, TODO vai estar quente coma o caldo. Así que cando apreta o Lorenzo, levas oito regos e toca descanso, as túas expectativas de beber unha boa cerveciñafría vanse esvaecer ó ver o que che espera: 1) unha caldupada, 2) que ademáis é unha Skol (putos holandeses...). Mentres as mulleres lle dán ó Kas Lemon ou á clarita, os máis veteranos aúllan “Gondiós, que ben sabe esta merda”, e ti tratas de entender o conceuto de onde esta a exquisitez (si acaso o alivio), pero non hai maneira; son xente doutra pasta, prefiren o Coto Serano ó Ribera del Duero. A segunda parte é a mellor, cando os protagonistas, cos papos rubos e os ollos brillantes, se dedican máis a discutir ou vacilarse que a traballar. (“E seica o trator anda torto”, “cala a boca, que tas agarrando o sacho polo fío”.)
Na cea-reunión (empanadas, tortillas, ensaladilla, chourizos, sardiñas, torresmos) que hai despois do tarreo -e da eterna ducha-, xa todos cheos/as coma cas/cadelas, dirímense os rumores tomatianos comentados no descanso, quen gañará a Liga, a partida de tute, e o tema favorito... OS PARENTESCOS!!!. Ahí seguirá a Skol (quente), pero xa terás Coca Cola (fría!!!), que che sentará de medo pero que servirá tamén para que os veteranos te humillen públicamente: “home, á túa edá andar aínda bebendo esas mariconadas...”
Ríndete, non podes con eles.
7 comentarios:
a skol e sueca (a traduccion da palabreja e SAUDE).polo resto saichete da taboa,teslle que dar unhas leccions o bostas
Si, señor, que boa descripción Xogador de chica...que recordos (deixoos estar!mellor así e librarse desas tareas que tanto me tocaron facer de máis novo). Cantos días de verán sin ir a piscina ou a praia por ditos menesteres. O tempo é caralludo, nin un puto día de sol na Mariña, excepto o día que tes que ir as patacas ou a herba seca; parece que deus está ahía arriba a rirse dun.
Por certo, como anecdota, que tras moitos intentos e de meterme con meu pai (máis ben que desa vez se encontraba con problemas cervicais e non podía) conseguín ir eu no tractor, e a verdade é que non é tan doado o de ir recto: fanse máis fillos nun rego que intentos fallidos a posta se fan na vida real.
Comentar dende logo que falta nesa mesa-bar-de campo o mítico viño dulce Sanson. E como non, o que máis presta é chegar a noite a casa, roxo coma un cangrexo e máis negro que Makumba da terra, e pegarse esa ducha relaxante e sonar o nariz sacando deles máis petróleo que terra queda no tarreo (a modo de explicación e para que se fagan a idea aqueles afortunados que conseguiron escaquearse ainda de ir as patacas, poden comparar esta sensación coa do día seguinte pola mañá despois de estar toda a noite no campo da festa toleando en Sargadelos).
Como remate, agradecer a nosos pais e avós estas labores, xa que gracias a eles podemos comer patacas todo o ano nos nosos pisos de estudiantes sen gastar un peso; porque as patacas son coma as mulleres: can´do son vellas comense porque saben ben e son as que hai, pero cando se proban as novas¡iso xa é outro cantar!, tiras as vellas a basura e comes nas novas ata reventar sen cansarte delas ja,ja,ja.
MOI BO ARTIGO XOGADOR DE CHICA.¡¡¡INCRIBEL!!!
Un saúdo sectario.
Hai Xogadooooooorrr!(como diria o Barqueiro),ben sei que ti tas ata o cu de ir as patacas,ben sei,notase neses dias de verano no que ves con ese peaso moreno despois da recolleita.Como dirian por ahi,a ultima vez que as apañache o Barsa era campeon da copa de su mahesta!
En fin que as patacas saben mellor si as pillan outros!
O HIPER
Non vou contestar a especulacións faltas de fundamento. A miña pericia pataqueira é incuestionable. Así que, se queres provocar, duelo de forcados ou nada.
Viva o Rui Pataca
Viva o Rui Pataca
Gran artigo, como ben dixeches en cada casa faise diferente, na miña botamos poucos regos e non hai tractor, recordo algún verán que me tocou recollelas todas a min, facía dous regos cada mañá e debín tardar 20 días en recollelas todas. Xa sabes que o traballo e eu reñimos bastante.
Por certo, faltouche a gran frase por excelencia nas recollidas:
"AS PATACAS QUE AS COLLA QUEN AS BOTOU, EL SABERÁ ONDE AS DEIXOU"
Publicar un comentario