5 sept 2007

¿Por que son atea?

O outro día atopeime un razonamento tan xenial dun ateo, que decindín roubarllo, aquí van os trozos máis interesantes...(sinto que vaian en castelán...pero é que están copiados tal cual...)

"Algunos teístas muy intolerantes dicen que Satanás nos engaña haciéndonos creer que Dios no existe, o que en realidad sabemos inconscientemente que Dios existe y experimentamos una "negación" psicológica para no reconocer esta verdad que nos obligaría a cambiar nuestras vidas. Esto es una tontería. En verdad, uno de los argumentos más interesantes en contra de la existencia de Dios es la cantidad de ateos que hay en el mundo (algunos dicen un 10%, otros un 1%; de todas maneras somos millones), y el hecho de que haya tantos dioses y versiones de Dios. Si un Dios existiese, razonamos, su presencia sería clara e inconfundible. Con todo su poder, con su mera gloria y esplendor, no dejaría lugar a dudas sobre su apariencia y propósitos, y mucho menos sobre su existencia.
Otros teístas dicen que negar la existencia de Dios es negar todo lo que es sagrado, todo lo que es bueno, lo sublime, lo que nos trasciende, lo que nos hace ser humanos. O sea, que somos pobres diablos desalmados e inmorales (o amorales). Esto es una tontería, como pueden decir muchos que tienen amigos ateos. Somos tan morales o tan inmorales como el promedio, y cuando hacemos una buena acción la hacemos porque es buena, no porque nos gane un lugar en el cielo; cuando dejamos de hacer algo malo, no lo hacemos porque nos dé culpa que Dios nos mire, sino porque es malo; y si cometemos una falta, no nos ponemos de rodillas a pedir perdón a las nubes, o a un sacerdote, sino que pasamos directo a reparar la falta y pedimos perdón a quien le corresponde, al afectado. Cuando uno no cree en Dios, a pesar de la presión social que muchas veces tiene que soportar, es generalmente porque no puede, y no desea forzarse a poder, o fingir que puede. En estas condiciones, uno no tiene que demostrarle nada a nadie. Repito, el ateo no tiene que demostrarle nada a nadie. Nadie va por ahí predicando que los duendes existen y que los que no creen en duendes deben demostrar su inexistencia; mientras no haya pruebas de que los duendes existen, no creer en ellos es de puro sentido común. En todo tipo de discusión sobre cosas hipotéticas y no obvias, el que debe aportar pruebas es el que afirma, no el que niega.
La existencia de Dios es difícil (yo diría imposible) de probar. Dios es una hipótesis increíblemente complicada. Dios no puede percibirse con nuestros sentidos normales salvo cuando realiza un milagro, y entonces no podemos saber si en realidad fue un milagro. Es más sencillo (más económico, se dice en términos científicos) suspender la creencia en Dios, ya que es tan difícil de probar y aparentemente tan difícil de entender. Por lo tanto, los ateos estamos del lado bueno del argumento: como ya dije antes, no necesitamos probar nada. Esa carga descansa sobre el creyente.
No creo en Dios por la misma razón por la que no creo en otras cosas que la gente común no cree, como Papá Noel o la generación espontánea. Papá Noel no existe; no puede existir en nuestro universo, por ciertas razones. Quiero preguntarle al creyente de qué manera es diferente Dios que Papá Noel. Después de haber logrado de alguna forma refutar los argumentos naturales y filosóficos, todavía se puede decir que uno "siente" a Dios "en su corazón", siente que no puede dejar de existir. Pero cuando uno era un chico, sentía a Papá Noel en el corazón, tarde, en la noche de Navidad... y eso no significa que haya sido verdad. Simplemente era un anhelo, un ideal infantil. Pero el mundo es mucho más duro que eso."

Deixando de lado as vosas crenzas...que vos parece?? non é brillante??

PR

16 comentarios:

Anónimo dijo...

Gústame máis o que dicía Borges (voumas dar de Tresillo, je, je). Cando lle preguntaban por que lia a Biblia sendo ateo, dicía que "porque a teoloxía é a máxima creación da literatura fantástica, a perfección do xénero, chegou onde non conseguiron chegar Poe ou Kafka; a imaxinar un ser perfecto, omnipotente e todopoderoso."

Anónimo dijo...

En fin, perdoa Pequena Retadora, pero compartindo o feito de ser ateo coma ti, considero que o artigo adoece de brillantez, tanto desde a perspectiva formal como material. Para non enrollarme moito, acude demasiado a estereotipos ou cliches (no material) e á retorica (no formal). Pero deixémolo ahí...os motivos de porque a xente cree nun deus ou en varios (no fondo os Católicos creen en tres: o pai, o fillo e o espírito santo; e adoran un panteón de semideuses: os santos) é algo absolutamente racional, pois sen razón non hai crenza (os monos teñen con moito conductas supersticiosas, pero non chegan a conformar unha relixión). Agora ben, que os seres humanos non sexamos capaces de desprendernos das cadeas das crenzas non é para nada coxuntural, e absolutamente lóxico nun mundo de incertidume, violencia e dor coma o noso (recoñezo que esto é un tanto reduccionista). Se sumamos que a relixión segue e seguirá sendo un dos instrumentos de poder e dominación moral, política e económica máis útiles ou prácticos, poderase entender perfectamente o porque a non superación da relixión ou da teoloxía.
En calquera caso, ser ateo non é só unha actitude, tamén é un xeito de vivir e afrontar tal vida...escribeo así ese poeta do que che falei:

"entrégoche esta angustia salgada
derramada entre as fendas
da olleirosa e xélida calma
da vida que de novo non é
nin pretende ser
nada máis que a vida mesma
a que ti amas como ama o que non ve
e cree
desgarrado coas mans entrecruzadas
mirando o infindo do cósmico altar
esperando
a resposta que non chega
na que realmente non creo
a ilustre e desesperada vida do ateo
ao que só lle queda o consolo
de afogar
nun sentir de mariñeiro errado
de chorar por dentro
e perdelo sentido do eterno"

Anónimo dijo...

Bueno, eu o que non entendo e que carallo ten que ver un porsonaxe inbentado polos centros comrciais pa gañar mais pasta en nadal, cun que creou o ser humano pa buscarlle una solucion a todalas cousas que daquela epoca non tiñan explicacion, pa axudarlles a curar enfermrdades, posto que daquela non tiñan medios suficientes, e pa mil y una trapalladas mais.
Outo detalle e que o 99% dos que se fan chamar ateos non teñen nin puta idea de que significa selo, porque eu xa vin a algun becerro decir nun programa de TV, palabras testuais: "y te juro ante dios que soi ateo, porque no me creo nada", pero que dios ostia, se me tas contando que non cres en ningun. E aparte deso conozco un feixe deles que se cagan nel tantas beces como palabrs din, outo error, como te cagas nalgo que segun o teu parecer non existe, e como cajase no dinflos, e que carallo e o dinflos?, pois iso.
Bueno deixoi asi. Asta os collos de excribir.
Un saudo sectario e que bos den polas cachas coas faltas.

que_me_importa_a_min dijo...

XOGADOR DE CHICA: bonita cita...e moi acertada penso eu!!!

TRESILLO: Non creo que este mundo precise unha crenza como instrumento de dominación moral, económica,...na miña opinión se somos seres racionais, estamos perfectamente preparados para afrontar a vida, sen ter que escondernos tralos velos dos "deuses protectores", dos "seres superiores",...neles so se agocha o primitivo medo á morte, a incertidume do sentido da vida, o porqué da existencia...
Se o que ti dis fora certo, non existirían os ateos...E SI QUE EXISTIMOS...
Eu, cos meus básicos coñecementos, non sufriría menos neste mundo no que vivo, escudándome na existencia dun ser supremo...ó revés, sendo coma son eu de atravesada, sufriría máis o ver que non me axuda a sobrevivir nesta vida chea de tropezos...¿qué tipo de Dios é ese que deixa que exista tanta violencia, tanto sufrimento, tanta fame...?¿Quérenos tan pouco para tratarnos tan mal?
A relixión está moi enclavada na nosa cultura, porque forma parte dela, e só por eso é difícil de erradicar...xa adquiriu demasiado poder, e queda ahí como algo que xogou o seu papel (cada vez máis pequeno por fortuna) dende sempre. Aínda así, o progreso (aínda que sexa a pasos mínimos)fai que cada vez perda máis adeptos, e convírtese máis nunha costume que nunha verdadeira crenza...

Estou convencida (deixádeme ter unha utopía...) que chegará un día, onde ninguén precise escudarse en ningún tipo de deidade, onde todos afronten a vida tal e como é: simple e finita.

UN BIKO

PR

Pd:é máis fácil escudarse en fantasías que agochen os nosos medos, que afrontalos...

Anónimo dijo...

PD: Que conste que eu non son una persoa crellente nas relixions estabecidas por ninguna igexa, comunida, asociacion ou a virgen. Creo nas miñas movidas e teño da bondo.

que_me_importa_a_min dijo...

REY DE COPAS: si que é verdá que hai moita xente que non ten nin puta idea do que é ser ateo,...pero é que no mundo hai moito ignorante...eso xa é por todos sabido...

Un biko

Pd: non te kedes coa comparación con Papá Noel, que xa sei que é absurda...

que_me_importa_a_min dijo...

Son PR...por certo, vou deixar de poñer bikos, que ninguén os pon...e creo que endulzan demasiado o blog dos meshógenos...XD

Anónimo dijo...

Miña "bellisima" Pequena Retadora creo que non entendiches nada do que che dixen...recoméndoche ler o Anticristo de Nietzsche para comprender un pouco máis a miña visión (que non é miña, vamos de colleita propia, senon que a comparto, aunque non en todos os seus extremos). Tamén me parecería oportuno indagar máis nese poema que che puxen para entender o sentido do que eu che manifesto.
En calquera caso, eu non dixen que o mundo precise dun instrumento de dominación moral, política, social, cultural e económica, digo que a relixión foino e sigueo a ser...o paradigma clásico é a propria Igrexa Católica, pero hoxe temos un novo exemplo claro e manifesto no Islamismo Radical (mesmo no moderado que dá cobertura ideolóxica e estructural a teocracias). Incluso os neoconservadores, coma Bush fillo, utilizan a "palabra de Deus" para invocar ou evocar a certeza das súas decisións...si, neste mundo racional do que ti falas, que non deixa de ser o occidental, a relixión segue a cumprir un gran papel.
Ti non só es atea, ademais es moi reaccionaria ao non recoñecer o feito relixioso. Calquera persoa, teña ou non crenzas, non pode desprezar tal feito, pois sen el, sería difícil explicar a nosa realidade e tamén a nosa historia. Ser ateo non se trata dunha impostura sociocultural, senón máis ben dunha cosmoloxía clara e definida onde o materialismo adquire o seu derradeiro sentido...é dicir, non hai máis certeza e realidade que a material, sen embargo, non todas as certezas e realidades materiais teñen, aínda, explicación, esencialmente porque o coñecemento humano non chegou a elas. Ti que eres médica telo que saber mellor que ninguén. Enfermidades que no S.XIX non tiñan cura, grazas á investigación, hoxe teñen solución. Posiblemente no S.XIX era xustificable polo home medio normal apelar a unha milagre para curar tal ou cual enfermidade mortal, se a cura se producía por unha causa puramente accidental ou ambiental, o círculo pechábase satisfactoriamente coa cosmovisión teolóxica: Deus ou San Apapucio son fonte de curación milagreira. Agora ben, tes razón a hora de manifestar que hoxe hai ateos e tamén os houbo no pasado, pero hai dous tipos de ateos: os que reaccionan contra o feito relixioso por motivos personais ou perda de fe e, por outra parte, os que non negando o feito humano da relixiosidade, decostrúen unha cosmoloxía teolóxica para construír unha cosmoloxía puramente materialista, onde non hai chave de bóveda sobre o coñecemento universal.
Desde esta última afirmación, tamén debes entender o desasosego do ateo. E é que o estoicismo de asumir a vida como algo efímero e simple e propio dos nihilistas e conformistas. Sen embargo, máis alá de crenzas, o home é inherentemente tendente á trascendencia, é dicir, a nósa vida debe e ten que cobrar algún sentido porque senón serían absurdas as nosas accións. Cando me refiro á trascendencia, non me refiro ao máis alá, a unha dimensión sin espacio nin tempo (dado que fisicamente non hai nada polo de agora semellante, tal vez os buratos negros)...non, refírome que o home sempre pretende trascender coa súa propia vida no ámbito máis ou menos restrinxido no que se move. Por exemplo, a xeito de frivolidade, eu estoume enrrollando coma unha persiana para impresionarte, trascender en ti e haber se te seduzco dunha vez, a cuestión é que teño dúas opcións: unha, aclamar a Deus e a todos os santos para que te fixes en min ou, segunda, analizar todos os elementos subxectivos e obxectivos que se desprenden das túas verbas, das túas accións e do teu corpo para chegar á conclusión a xeito de hipótese de se o noso pode ser posible ou non. No primeiro caso haberá frustación, pero seguirá habendo esperanza, no segundo caso, a frustación será igualmente común pero haberá o consolo da razón.

Sigue mandando bikos...bikos.

Anónimo dijo...

PR e compañía,estade tranquilos xa que eu non me olvido de vos e xa lle comento ó Señor que non volo tome a mal e que vos siga guiando polo bo camiño.

Doríforo.

que_me_importa_a_min dijo...

DIOS MIO!Por que carallo os inventache!Tresillo,ahora em serio,vaite mirar!
Eu respeto a todo aquel que teña as suas ideas,son moi tolerante,menos cos ne...,peru...e demais calaña,jejejeje(e broma),e o que esta claro e que non e creible que nunha arbore se atope a deus,ou nunha folla de carballo,ou nunha pedra,como alguns,xa mais radicais,nos fan creer.
Eu no meu caso,si creo que exista algo que nos teña marcado o noso dstino na vida,ahora ben, faredesvos a pregunta;o destino,naces predestinado ou fas tu o teu propio destino?.
Con esto non quere decir que me considere religioso,nin moito menos,pero que existe algo eso si que creo.
Ala,montos,escudriñar a cabeciña.

P.D:que quere bicos?eu regaloos.



HIPER....

que_me_importa_a_min dijo...

Es una esperiencia religiosaaaaa!,
sentir que resucito si me tocaaass!.....
sentir tu bocaaaa...!
merece un aleluyaaaaa...!

P.D:dedicada a tresillo,que sei que Enriquito le pone los pelos de punta!oye!

HIPER....bolico

que_me_importa_a_min dijo...

TRESILLO:...sen palabras...mira que lle das á cabeza eh? Poido facerche unha crítica constructiva?Encántame como escribes, como argumentas todas as túas ideas, pero...liaste moito, enrevesas as cousas...que as veces teño que reler o parágrafo xq se me esquece como o empezaches...como señas así en todo, quen "realice o acto sexual contigo" cando acabe non vai saber si estivo votando un kiki ou lendo o Quijote...(digoche esto dende o cariño, porque de verdade que argumentas de puta madre, xa sabes que eu como son simple como unha ameba...XD)

Con respecto o que puxeches, a verdade que agora xa te comprendo mellor, e si que estou dacordo contigo...aínda que como ti dis, hai dous tipos de ateos, e eu probablemente seña máis pechada de mente, porque pertenzo máis ó primeiro grupo...

DORÍFORO: Gracias por falarlle ben ó Señor de nos...pero creo que nin con esas nos vamos salvar do inferno...XDXD

BIKOSSSSSSSSSSSSS

PR

Anónimo dijo...

Acéptoche a crítica...é algo "tendencialmente inherente en min"...ja,ja,ja!!! Son de letras miña musa e eso ten un precio...ademais, non me gusta deixar cabos soltos...esto de ser un proto-xurista obrígache a pensar sempre nos posibles argumentos ou feitos que poden rebatir a túa tese...mesmo os dunha ameba...ja,ja,ja!!! En calquera caso, a comparación que fixeche co sexo foi crimi-anal!!! Efectivamente, "aquela que solicita ou ten a ben compartir catre comigo, cando sae del, non sabe ben se veu o límite do universo ou se o universo non ten límite"...non te equivoques, senón fumas, cando rematemos vasme pedir un cigarro e un pouco de vixprin para curar os ollos de telos tanto tempo en blanco...

Un biko...

Anónimo dijo...

P.D. O de ler o Quixote recordoume ao chiste...ja,ja,ja!!! "EEUU...Estados Unidos de América...ohhhhh!!!URSS...Unión de Repúblicas Socialistas Soviéticas...uhhhhhhhh!!!...E..como?jo,jo,jo!!!...En un lugar de la Mancha de cuyo nombre no quiero acordarme no ha mucho tiempo que vivía un hidalgo de los de lanza en astillero, adarga antigua, rocín flaco y galgo corredor....

P.D.2 Si, tes razón, penso que lles vai dar a impresión de que leron o Quixote. Se no liche, empezamos cando queiras e se o liche, teño unha edición en galego moi interesante.

Anónimo dijo...

En realidade eu tiña bastante que dicir sobre o tema, pero despois das intervencións de Mr. Tresillo fóiseme o santo ó ceo.
Resumindo moito a relixión paréceme un cáncer a extirpar. E punto. Segue a ter unha importancia enorme en todo o mundo pero........ canto mellor non estariamos sen ela!!
Outra cousa, cantas veces terei escoitado: "eu non sei se existe Dios pero algo ten que haber". Vale. "Algo ten que haber", por collóns. Argumentacións, probas, datos, sentido común??????? ¿Pa que? Habendo fe.

Anónimo dijo...

Como coño vas "estirpar" a relixión se é parte de todas as culturas da historia e do mundo? Eso non da que pensar? Eu creo que a relixión nace e existe para dar respostas a preguntas incontestables; no que se convirteu, todos o sabemos, pero ata que a ciencia de resposta a esas preguntas, a relixión seguirá sendo necesaria.
Por outra parte eu creo que o saber absoluto é inabarcable, polo cal a relixión existirá sempre.
O curioso do tema, e a parte que máis me gusta do texto, é que a propia relixión non trata de demostrar as súas teorías, apélase á fe, que como Nietzche decía significa non querer saber a verdade. Pero a ciencia demostra empíricamente todo o que argumenta e cando se cruzan as teorías (génesis Vs Darwin) a relixión queda en bragas, e eu prefiro creer en quen me demostra os seus principios,anque non teña todas as respostas, que en quen mo conta todo bonito.
Agnóstico Forever