O luns pasado recibín unha chamada do adestrador.Quería comunicarme que,como un dos capitáns da plantilla e en representación da mesma, era interesante que o acompañara a Santiago para darlle o pésame a un compañeiro.
Morréralle un tío o sábado pola noite.Ata aquí ningunha novidade.Esta chegou cando preguntei as causas da mesma e como se producira;¿era maior?¿problemas de peso ou cardiacos?etc,etc,etc.
A resposta foi ,que estaban na voda do irmán do meu compañeiro cando en pleno baile,sen aviso algún se desplomou.Un ataque ó corazón fulminante.Non había posibilidade de resposta.Faleceu case que ó momento.Os médicos que chegaron pouco despois non fixeron máis que constatar o tráxico suceso.
Quedei atónito e perplexo.Cómo o destino,a vida,Dios,Mahoma...pode ser tan cruel.Cómo pode perecer unha persoa sana en tales circunstancias.No medio dunha gran celebración.No medio dunha festa.No medio de familiares e amigos.No medio de nenos.No medio dunha canción na que todo o mundo se animou a bailar.No medio dos que te queren.Así de repente,sen avisar e sen remedio ningún.Qué cruel.Qué triste.Que pena me entrou ó imaxinar a situación naquel salón que se encheu de angustia e desolación.
Pensei,unha vez máis, que a morte se atopa moito máis cerca do que nós nos imaxinamos.Cando pasa un suceso así pensamos que eso pásalle ós demáis.Que a min é imposible que me pase algo así.Qué pena pensamos.Pero así é a vida....decimos.Convencidos, seguimos crendo que calqueira suceso parecido non nos pasará nunca.Ó resto sí.A min imposible.É coma a lotería.Cómo me vai tocar a min.Eu polo menos era un deses.
Ese mesmo día conversei cun amigo.Gran conversador.Gosto moitísimo de intercambiar impresións con el.Comenteillo.El díxome que a vida era así.Que a morte chega e non lle hai que temer.Uns teñen que morrer, e outros nacer.Que non se pode pensar na morte,que hai que vivir.
Pois eu témolle moitísimo.Temo que calqueira día me poda arrebatar a un ser querido.Que mo leve.Que mo roube do meu lado.Temo a unha chamada de teléfono fatal.Si ,temo á morte.Non é unha obsesión máis sí son moi consciente da posibilidade da mesma..Dicen que non é temela como tal,sinón ó dolor que esta produce.Pois eu temo á posibilidade da perda.O dolor xa o atoparei por esa perda.
Quizábeis porque son consciente do cerca que está lle temo tanto.A min soploume nas orellas un mércores inolvidable de outono.Aquel día tocoume esa lotería que pensaba que era para os demáis.Dende aquela cambiaron pensamentos e prioridades.A vida non volve a ser igual.
Son dos que pensan, polo tanto, que hai que vivír ó máximo posible ó día.Ser boa xente.Evitar conflictos.Ser feliz.Tentar que a túa xente sea feliz.Rir.Vivir.Chorar.Abrazar.Querer.Sentir.Que sei eu aproveitar o tempo.Darlle importancia ás cousas que verdadeiramente as merecen.No fallarlle á túa xente.Non ser egoista.Ser amigo.Aproveitar,apreciar e valorar o que tes porque quen sabe se algún día ,non lle podes decir a un amigo o moito que o apreciabas.
E esto demóstrase día a día.E hai moitas formas de demostralo.
Doríforo.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
9 comentarios:
Eu tamen lle temo a morte, non a miña (non é que queira morrer), senon a dun ser querido. Agobiame o pensar que dun dia para outro xa non vou poder rirme, falar ou gozar da sua compañia, así sin mais, dun momento para outro desaparece.
Pero tamen me planteo que se penso sempre no que pasará nunca vou poder disfrutar o completo desa persoa, entón creo que e bon non ter sempre presente ese feito.
Pois acábasme de deixar atónito tio. É certo, desgraciadamente temos que convivir co peor inimigo que ser humano poder ter, que non é máis que a morte. Eu son dos que pensa que temos que ser nós mesmos vivr a vida e namais. É certo que o pichoco está ahí, ¿que lle imos facer?, é lei de vida. Pero visto o sucedido ultimamente, faime reflexionar aínda máis sobre ese tráxico momento. Pero Non hai máis, os momentos son totalmente diferentes. Hai momentos e maneiras de deixa-la vida, como é o caso do irman do teu compañeiro. Debeu ser o pesadelo máis pesadelo que endexamáis puideron imaxinar. É triste, moi triste; pero non hai remedio.Un saúdo.
Bon artículo, Doríforo. Respecto aos sentimentos que acarrea a morte dun ser querido a destempo ou inesperedamente(que non é o mesmo), ¿qué che vou a decir, ou propoñerche para reflexionar que ti non sepas? Pero si che comento a miña opinión respecto dunha das cousas máis importantes que alumbraches, a postura, a actitude ante o problema ou a posibilidade de que este veña. Ó marxe de que é difícil estar preparado para algo desa magnitude, sí creo no autoconvecemento, que dito así parece unha estupidez, pero que pode safarte de acaparar ideas que non axudan na mente dun, isto é, por exemplo, preguntarse porqué nesta situación ou no día de hoxe, para iso(as crenzas de cada un van ó marxe) non hai ningunha clase de forza superior inalcanzable na súa explicación que manexe os fíos do que tería que ser un destino. Máis ben inclínome na monotoneidade desta fodida vida, que tal como está organizada, tanto ve normal recompensarte un día, ou tempada, cómo outro organizache unha xogarreta por sorpresa. E contra isto, eu non atopei máis que a resignación, dura de asimilar e triste na maioría do que supón, conxugada cunha actitude que ti mui acertadamente propós, non deixar para maña un sorriso, expoñelo de forma clara hoxe e tirar, que soa a típico, pero que conclúe no único que os que están obrigados a ser máis valentes có resto, fan.
Unha aperta e noraboa.
Creo que habería que relativizar un pouco todo este tema... a morte non é a nosa peor inimiga, forma parte de nós, é inherente a nós; somos mortais por natureza... Por suposto que a vida (outros dirán a sorte, ou o destino) pode ser unha filla de puta, e cortarlle as alas a xente nova e con todo o futuro por diante. Iso dende logo é doloroso, perder á xente que queres sempre é doloroso; é totalmente comprensible (case obrigado) que nos manque a súa falta, a súa ausencia. Pero a morte tamén pode resultar un alivio para quen sofre, ou, en moitos casos, un "feliz" fin de festa de chegar no tempo xusto e logo de ter disfrutado con tranquilidade da vida... Polo menos para mín, sinceramente a inmortalidade non foi nunca santo da miña devoción... en xeral creo que a todos nos custa un pouco entender quenes somos e as nosas limitacións... o ser humano alcanzou cotas marabillosas en certos aspectos, e tamén alcanzou niveis dunha baixeza tremenda... o caso é que nos equivocamos unha e mil veces (con todo o dereito) e, queiramos ou non, levamos o verme da morte dentro... É terrible como hai persoas ás que un erro as persegue toda a puta vida, son incapaces de olvidalo... ou outra xente que ten un medo atroz de morrer... creo que hai que aprender que os superheroes so habitan nos comics, que somos finitos e temos todo o dereito do mundo a fracasar... esa creo que é unha das claves para vivir mellor...
Dicía Roberto Bolaño, un gran escritor chileno que morreu fai pouco (tamén en circunstancias jodidas, con 40 e pico anos e dous fillos de curta idade), que a vida lévanos onde ela quere e por natureza os homes vivimos no errante, que é absolutamente inútil facer plans... estou bastante de acordo, engadindo que a serenidade, o afrontar a nosa existencia asumindo o que somos, paréceme fundamental.
Creo que teño unha visión completamente diferente da morte...quizáis este concepto o teña deformado polas experiencias que tiven no hospital...non sei...ou quizáis esto xa veña de atráis...
Eu non penso na morte como algo desgraciado (que non quere dicir que me guste ou a desexe...ollo), nin tan sequera cando afecta a familiares cercanos ou a xente extremadamente xoven. Para min, a morte forma parte da vida, é algo recíproco, non viviriamos se non morreramos...non sei, é algo difícil de explicar. Ten que existir un equilibrio, porque como di Tresi, hai que asumir que somos seres finitos, e non hai que tomarse esto como unha imperfección, senón como unha característica máis que nos define. A inmortalidade queda para os soños...nada máis. Non é rentable, ninguén sería feliz se fose inmortal.
A morte é o fin da vida. É irremediable. ¿Que doe? claro...a ninguén lle gusta ver como alguén "desaparece", e se convirte nun recordo, en algo racional, que nunca máis tomará forma física...pero é así...ata a morte máis inxusta deberíamos aprender a asumila, doa o que doa...porque aínda que morre moita xente, tamén nace outra moita...porque TEN QUE SER ASÍ. Podemos matar a alguén, pero non podemos revivilo.
Eu, ó contrario de Doríforo, sempre penso que me pode pasar a min...e como son bastante obsesa con estas cousas, aprendín a quitarlle ferro ó asunto, e asumir, que aínda que un día poida ser eu quen esteña na boda e vexa morrer un familiar...teño que aprender a sobrelevalo, aínda que sempre me doa (esto digo agora...pero non sei que faría eu na situación...probablemente non me sirva para nada toda a miña moral...), teño que saber que é algo natural, predecible dende a lóxica da vida, aínda que totalmente indesexada e inesperada dende o sentimento,...nunca queremos estar no punto de mira...pero que non queiramos, non quere dicir que non estemos...somos seres moito máis sinxelos e débiles do que pensamos...
Hai que aprender a amar a vida, disfrutar cada minuto. A morte xa chega sola, non fai falta preocuparse por ela...non podemos castigarnos a pensar no noso fin, porque non vamos a adiantar nada...
Sinceramente, penso que eu teño unha visión algo extremista da morte, quizáis a trivializo demasiado. En parte penso que estou realmente influenciada polo que vin nas prácticas nos hospitais...un médico ten a necesidade e obligación de traballar continuamente coa morte, e non pode traumatizarse por cada paciente que se lle vai, porque sinón...non podería traballar...parece unha tontería, diredes vos "pero si non coñece de nada ós pacientes", pos non, si que os coñece, e moitas veces (se non son os típicos médicos incompetentes) ten un trato que, a base de tempo, remata sendo moi cercano e cálido (esto é moi importante en moitos casos, incluso para a curación do paciente, si esta é posible), ademáis hai que sumarlle a esto, que están todo o día tratando cos familiares dos enfermos...pero aínda con todo, non poden permitirse o luxo de darlle a morte máis importancia da que ten...porque senón á semana de traballar, cando xa "se lle foron" 4 persoas, tería que pedir a baixa por depresión...(esta situación vivina eu en primeira persoa...e me resultou bastante duro ver como cada día se ían vaciando determinadas camas, para encherse con outro paciente que cubriría o vacío anterior e que probablemente tampouco chegaría a pasar máis dun mes alí..., incluso vin morrer en vivo e en directo a unha persoa)
Non sei que vos parecerá a miña visión...
un biko
outra vez esquecín decir que era...
SON PR...
bikos outra vez...
Que queres que che diga Doríforo...xa falamos por teléfono do asunto antes de que "trazaras" estas "emocionantes" liñas no noso querido blogue. Poucas ou, mellor dito, nunca falei deste tema contigo (con vós en xeral), porque hai cravos que costa sacar e feridas que levan tempo curar. Digo, sabes que sobre este asunto non só teño unha visión teórica; a "vida", a miña "vida", enfrontoume á realidade da morte dun dos dous seres que máis se queren na vida. Un dos que decidiron, accidental ou intencionadamente, outorgarche a posibilidade de "ser" ti mesmo regalándoche desinteresadamente a súa experiencia e a túa liberdade. A perda dun pai de xeito fulminante e inesperado, nun momento tan complexo como é a pos adolescencia non é un "trago" fácil de asimilar, desde logo, resulta un trauma emocional en sentido estricto. Preguntaraste se todo ese entramado "ético filosófico" do que estupidamente presumo me valeu para algo. A resposta, aínda que xa sei que soe pedante, nesta ocasión móstrocha nun sinxelo poema que escribín pouco despois do acontecemento:
CANTO DO FILLO
Miña carne o seu límite,
súa carne o meu destino;
nun soño el – si, nun soño –
perdido e presente, erixido
nunha terra e nunhas raíces,
na memoria – se acaso existe –
o universo fronteirizo;
agochado e cunha bágoa
nos puños, xiro impropio
dun pranto, da carraxe,
do noso eterno braquido;
sen recordos, a imaxe da dor
fugaz dun tempo, dun peito,
dun designio, da verba última
enxertada neste espacio
gris, sen vontade de fuxir
da espiña, do fin, do silencio.
En fin, non sei se é evidente. Hoxe, coa mente moito máis lúcida que naquel momento, sigo a apreciar este poema, máis alá da súa calidade técnica ou formal...porque nel conténse toda a emoción producida por un acontecemento tal. No poema hai angustia, dúbida, contradicción, dor,...pero nos cinco primeiros versos reside a clave dun pensamento anterior á emoción, tal vez unha humilde síntese da existencia. E é que concordo con algunhas verbas da nosa ben querida Pequena Retadora; dalgún xeito, o que queda tras todo o sufrimento (lóxico e humano) é a visión de que a vida sigue nos que quedan e nos que van vir, e son precisamente eles e nos os que lle damos sentido á vida dos que se foron, outra actitude sería puro egoísmo. Entendeme, a trascendencia de meu pai reside, por exemplo, nos meus sobriños, porque, aínda que non o van coñecer en vida, aínda que non o van a escoitar, aquelo que meu irmán e eu experimentamos e aprendimos del, vailles ser transmitido. Pero, como xa dixen antes, o regalo máis grande que me deron meus pais en xeral, meu pai en concreto, foi a súa experiencia, conviccións e ideais e a liberdade de "ser" eu mesmo. E eso, tanto os meus sobriños como os meus fillos, se os chego a ter, van vivilo.
Non penses que todo esto me consola...pois non se trata de consolarse...as feridas meu, curan co tempo e o que queda chámase recordo.
Xa cho dixen, igual doutro xeito, eu amo profundamente a vida, pero a vida no seu sentido máis amplo, e eso inclúe a morte. E quero que teñas claro, que morrer non é algo indigno, nin escuro, nin tráxico, pero tampouco todo o contrario. É dicir, o problema da morte reside no proceso que leva a mesma...pois non é igual morrer dun balazo na testa que morrer dunha enfermidade crónica (podes imaxinar todas as outras posibilidades). Para xulgar a morte, en si mesma, como xusta ou inxusta, como cruel ou doce, como digna ou indigna, debemos analizar previamente cal foi o proceso que desencadeou a mesma. Creo, sinceramente, que desde ese punto de vista, é desde onde debemos partir.
Sen embargo, o resto, simplemente hai que vivilo.
Unha aperta meu amigo...gracias por este artigo e por facer pensar e, dalgún xeito, facer este sano exercicio catárquico.
Bonito canto á vida, Doríforo.
Afíliome a tresillo quitándolle de paso parte da razón que intenta acaparar PR(no último parágrafo, non obstante, acerta).
A postura de PR é de autodefensa, preparación e supervivencia, é boa, pero como somos entes dun colectivo con determinadas pautas, preguntámonos o porqué cando algo nos pon a mosca detrais da orella. Así, como di Pr, logo da morte, intento recompoñerme co mellor e máis lóxico entendemento humán, pero, co mesmo, pregúntome cómo permitimos que certos traballos lle segan a roubar a xubilación dalgúns colectivos, qué educación recibimos para estar espostos á infección de calquer xeringa desafortunada na praia, porqué a maioría dos accidentes sucédense en estradas de mala morte deseñadas para outro século mentres o diñeiro se malgasta,etc.
Cousas coma estas son as que nos fan rabiar, porque as bágoas tamén se diferencian unhas doutras.
Publicar un comentario