Bueno compañeiros, atopei por casualidade un extraño poema que debe ser aquí mostrado, xa que o tema que trata foi mil veces comentado neste blog desde a súa creación. Aí vai:
"Para hablar no te quiero. Tengo amigos / para tratar de cosas que me inquietan / y ahondar en las ideas que me importan. // Y no nos condiciona nunca el sexo. / Nos lo pasamos bien. Y «Adiós». Y «Hasta otra». / Contigo es diferente. Lo que cuentas / no me interesa nada en absoluto. // Y he de escuchar, no obstante, atentamente / y ocultar mi fastidio a tus palabras. / Porque sino te niegas a mi amor. // Y cuando a mí se ciñe tu figura / grácil y delicada voy perdido. // Pues al sentir tu cuerpo a mí abrazado / nada tiene interés que tú no seas. /Y yo ya no soy mío, sino tuyo. // Y así debo evitar en nuestra charla / lo trascendente; reír tus tontas gracias, / acusarme de estar equivocado... / Entonces sí que accedes a mi amor. // De no mediar el sexo y ser tan bella / te hallara aborrecible y despreciable. / O serías perfecta si no hablaras."
(EAST 52ND STREET, J.M. FONOLLOSA)
Como ben sabedes todos vós, eu habitualmente non comparto estas ideas, pero fíxome moita gracia cando o lin, porque ben podería ser obra do noso pequeno gran artista Tresillo, ou mesmo do Xogador de chica nun arrebato creativo. Aínda así, nalgúns casos non deixa de ser certo. É certo que algunhas mulleres teñen unha conversación bastante lamentable, pero eu creo que non é a norma xeral, senón unha excepción máis ou menos frecuente.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
12 comentarios:
Grande Faragullix...en fin, se case xa está todo escrito, todo é volver sempre sobre as mesmas ideas.
Miña querida PR...hai tes, non son ta raro, entendes agora o profundo e trascendente do meu pensamento? Non podería inspirarme e acertar tanto coas palabras para expresar con exactitude a lóxica da que che falaba. Non o tomes a mal, ou sí, pero son as verdades do barqueiro...je,je,je!!!
Ta ben o poema Faragullix. Recordando unha conversa con Tresillo, xa o dicía Baudelaire: "que me importa a min que sexas unha burra atada a un pesegueiro, ou, no seu defecto, unha cruel e vil perra, se tas feita unha nemonia criminal?" ¡¡¡Y gracias mar por darnos este calamar!!! Aínda que aquí percíbese algo máis de resquemor, je, je.
Fonollosa é sen dúbida un gran pensador da nosa calaña, de feito no CD mesógheno incluímos unha canción de Albert Pla que non é senón un poema (enorme) musicado deste autor: "Yo quiero que tu sufras lo que yo sufro, y aprenderé a rezar para lograrlo..."
Cagüen la leche que has mamao faragullas. ¿Cómo se pode soltar tanta palla nun só parágrafo?(o último) Tiras a pedra, escondes a man, apoloxía do misoxinio pola dereita mentres a esquerda se desculpa. Diantres, aclárese vostede. Mención merece compara-lo talento na poesía de Tresillo á técnica de parte de atrais de folleto publicitario que utiliza este gurú voso, ¿nos biosbardos, quizais?.
Remato. Facendo alusión, outra vez, á problemática que vos corroe e ocupa tempo mencionada na túa última oración. Vale. Gracias pola información. E por disipar dúbidas. ¿E se falamos das persoas, en xeral, altas e burras, baixas e intelixentes?
Pero vamos a ver pimpín metodista, eu creo que este poema expresa acertadamente os pensamentos e sensacións dalgunha xente con respecto a este tema, e faime gracia a coincidencia cos comentarios feitos por algúns dos nosos amigos. Este paréceme motivo suficiente para expoñelo aquí, o que non quere dicir que eu persoalmente me sinta identificado co que nel se di. Creo que queda claro. De tódolos xeitos, acepto que tes parte de razón e que o último parágrafo é un tanto insípido.
En canto ó talento literario deste autor, nin ti nin eu temos nin puta idea, así que as nosas opinións teñen un valor moi relativo. Como ves eu, consecuentemente coa miña ignorancia, evito facer comentarios ó respecto.
Falareiche das ramas polas que gustas de ir(como ves, son máis sutil). Faltaría máis, se cada un non puidese colgar o que lle dese a gana(sendo corcense) no blogue, por iso, fixaraste en que te defendes dunha acusación que aínda non sucedeu.
Síntoo, ou non, pero manteño o dito no último parágrafo.
Sobre o arte, acertaches no nivel do meu coñecemento sobre a técnica deste, pero baixo mínimos, coméntoche(a ver ti que opinas), é ben diferente coñecelo de(compartidos, mellor) sentilo, pois así como a mirada se clava nun debuxo de Goya, no Guernica, sen saber qué é o difuminado ou a austeridade cromática, síntese a mente abrir cando recibe verbas acertadas ou, fica un impasible e desganado ante outras. O poema, non sei o autor, é malo de carallo, pero tes razón que para rirse, cos amigos e no blog, está correcto.
Vólveste a equivocar Metodista, en ningún momento pensei que criticaras o feito de que eu colgara ese poema, tíñache o demo que rir! O que criticabas era a incongruencia das miñas palabras, do poema con respecto ó que logo dicía eu. E era iso o que pretendía explicar, que creo que non existe incongruencia ningunha, posto que perfectamente se poden citar as palabras dalguén sen necesidade de compartilas. Incluso se pode apreciar a brillantez das verbas dunha persoa que defenda posturas moi diferentes á túa.
Evidentemente, non digo que ti como espectador non podas opinar o que che salga da punta do ........ O que digo é que posiblemente moitas persoas cun coñecemento do arte da pintura similar ó noso coa poesía (que equivalería a ter visto 3 cadros na nosa vida) teñan pensado do Guernica que o seu fillo de 8 anos debuxaría algo parecido se dera coas chaves do mini bar. E seguro que a Picasso non lle quitarían o sono esas opinións. Coidado, tampouco acabo de dicir que este autor sexa o Picasso da poesía eh, que aquí logo nos tiramos da moto!! Sen embargo, igual que ti cres que o poemiña é malo de carallo, a min dame a impresión de que reflexa fielmente os pensamentos e sensacións do autor, ó mesmo tempo que deixa entrever o seu resquemor con respecto ás mulleres. E ó carallo.
Ahh, por certo non sei que entendes ti por “irse polas ramas” porque respondo exactamente ós aspectos citados no teu comentario, sen saírme do tema para nada (creo eu).
mimá...mira que vos da pa discutir un poema...
"...eu creo que este poema expresa acertadamente os pensamentos e sensacións dalgunha xente con respecto a este tema, e faime gracia a coincidencia cos comentarios feitos por algúns dos nosos amigos. Este paréceme motivo suficiente para expoñelo aquí, o que non quere dicir que eu persoalmente me sinta identificado co que nel se di. Creo que queda claro...". Por isto, escrito por ti, pensei e penso que intentabas defenderte e reafirmarte no teu despois de sobreinterpreta-la miña opinión. Agora dime, se estiven ou non, acertado en contestarche ó mesmo nivel, ¿equivocado?, creo que non.
Ter en conta e admirar posturas opostas só pola maneira meritoria en que se elaboran, é, supoño, algo máis que nos diferencia dos animais, agora ben,
, desde un soto case vacío(como ti ben dis) pero saltándome o dereito a te-la boca pechada, dígo que cando escribes mostrándome que o autor só reflexa o que pensa, sóa obvio, lóxico, tanto como que os pensamentos dun, enlazados con actos e manifestacións, tamén poden ser cutres e de dudosa relevancia. Isto, así e todo, quero que o entendas dunha forma xeral, pois xa digo que a miña información, non é suficiente para crucificalo máis alá deste bodrio.
Saíndo disto, algo que non me esperaba ver maquinar na túa cachola,son tódolas coletillas e vacilillos que gustas de utilizar recentemente, "pimpín", "ó carallo", "da punta do.......", amén da preocupante proliferación de signos de admiración. Guau.
Aquí deixo outro poema de Fonollosa a ver que vos inspira... veña chavales, que non decaiga!!!!
MERCER STREET
Yo sé que a ti te gusta aunque lo niegues.
Lo sabemos los dos. Tú te complaces
sumisa obedeciendo mi deseo.
Aparentas desgana, mas te agrada.
Quiere ser dominada la mujer.
Le gusta ser forzada. Opone siempre,
aun débil, resistencia a ser amada.
Le place ser tomada por la fuerza.
Como agrada al asfalto en la autopista
que lo recorran coches de potencia.
Uno puede escoger cualquier muchacha.
Disputarla, quitársela incluso a otro.
Ella sigue contenta al que la gane,
aunque lo disimule adusta y seria.
No le importa quien venza. Pertenece,
lo sabe, al que es más fuerte. Es al que admira.
Siempre niega al principio. Luego accede.
Y dócil se acostumbra a cualquier hombre.
P.D. Fora de bromas, Methodman, perdoa pero non che puiden contestar; saiu todo ben e meu pai coma de quince. Graciñas.
Methoman...non aprendes nada...queres ver alta poesía?...pois tres poemas para un pedante esimesmado coa relativa incerteza da femia:
MULLERES MALDITAS
Como bestas inmóviles tumbadas na area,
volven os seus ollos cara o mariño horizonte,
e os seus pés que se buscan e as súas mans unidas,
Teñen desmaios doces e temblores amargos.
Unhas, corazóns que aman as confidencias
no fondo da fraga onde o rego canta,
deletrean o amor da súa pubertade tímida
e marcan no tronco á árbores tenras.
As outras, coma irmás, andan graves e lentas,
a través dos penedos cheos de aparicións,
Onde veu San Antón surxir coma lava
aquelas tentacións cos seos nus.
E hainas, que á luz de goteantes resinas,
no oco xa mudo dos antros pagáns,
chámante en auxilio da súa aulladora febre.
¡Oh Baco, que adormeces todas as inquietudes!
E outras, cuxas gorxas lucen escapularios,
que, un látigo ocultan baixo a súas largas roupas,
mezclan nas umbrías e solitarias noites,
a espuma do pracer ao pranto do suplicio.
Oh virxes, oh monstruos, oh demonios, oh mártires,
De toda realidade desdenosos espíritus,
ansiosas de infinito, devotas, satiresas,
xa crispadas de berros, xa desfeitas en pranto.
Vosoutras, a quen a miña alma persigueu en tal inferno,
¡Irmás miñas!, ámovos e téñovos compaixón,
polas vosas penas xordas, vosa insaciable sede
e as furnas de amor que o voso peito encerra.
O AMOR ENGANOSO
Cando te vexo cruzar, oh miña amada indolente,
paseando o hastío do teu mirar profundo,
suspendendo o teu paso tan harmonioso e lento
mentras sona a música que se perde nos teitos.
Cando vexo, ao reverbero do gas que vai tinxíndote,
a túa testa aureolada dun mórbido atractivo
onde as luces últimas do sol traen á aurora,
e, coma os dun cuadro, os teus fascinantes ollos,
Dígome: ¡que bela es!, ¡que lozanía extrana!
o taraceado recordo, pesada e rexia torre,
a coroa, e o seu corazón, prensado como froita,
e o seu cuerpo, están prestos para o máis sabio amor.
¿Serás froito que en outono dá salgados sabores?
¿Vaso fúnebre que agarda ser colmado polas bágoas?
¿Perfume que fai soñar en perfumes lonxanos,
almofadón acariciante ou cesto de flores?
Sei que hai ollos arrasados pola cruel melancolía
que non gardan escondido ningún precioso segredo,
fermosos estuches sen xoias, medallóns sen reliquias.
Máis baleiros e máis lonxanos, ¡oh ceos!, que eses dos teus.
Pero ¿non basta que sexas a máis sutil apariencia,
aledando ao corazón que fuxe da verdade?
¿Que máis dá tontería en ti ou que máis dá indiferencia?
Saúdote adorno ou máscara. Só adoro a túa beleza.
ADÓROTE IGUAL
Adórote igual que á bóveda nocturna,
¡oh vaso de tristura, gran taciturna!
E ámote tanto máis, fermosa, canto máis me fuxes;
e canto máis me pareces encanto das miñas noites,
irónicamente aumenta a distancia
que separa os meus brazos da inmensidade azul.
Avanzo nos ataques e gabeo nos asaltos
como xunto a un cadáver un coro de vermes,
e amo tenramente, besta implacable e cruel,
mesmo a túa frialdade, que aumenta a túa beleza.
P.D. anímate a ler a este gran xenio, paradigma dos Poetas Malditos, chamado Charles Baudelaire. Posiblemente un dos mellores poetas da historia e posiblemente, un resentido ou un iluminado, segundo os ollos que o miren.
Bueno, Baudelaire será un resentido, pero en comparación coa besta de Fonollosa nada. Vaia animaliño, endiosss!!
Pero por fin descubrimos os cimentos do pensamento Tresillense, que ata agora nos quería facer pensar que eran de creación propia. Esa admiración por Baudelaire está tendo unha grave repercusión neste insigne blogueiro.
Ja,ja,ja!!! Nada hai de colleita propia meu...todo é recrearse no xa creado...pero pensas que esto do políticamente correcto ten trascendencia a algún nivel? Moito menos no artístico...non che nego que Baudaleire é unha pedra angular na miña lamentable "vida poética"...pero outro tamén é Walt Whitman...que é a súa antítese...norteamericano, demócrata e liberal na moral social...pero, chavales, que non tedes puta idea joder...que estou canso de darvos leccións...
Publicar un comentario