ATREVINME A ABRIR A BOCA (mais non me deterei) por tresillo

I
[...]eu non son senón un insignificante madeiro abandoado pola resaca
un puñado de area e follas mortas
e confúndome coas areas e cos restos do naufraxio.
Oh! desconcertado, frustrado, humillado ata o pó
oprimido polo peso de min mesmo
POIS ATREVINME A ABRIR A BOCA
sabendo xa que no medio desa verbosidade cuxos ecos oio, afogaría.

Xamáis sospetei que o quen son
a non ser que, ante todos os meus arrogantes poemas
o meu eu real esté de pé, impasible, ileso, non revelado
señeiro, apartado, escarnecéndome con señas e reverencias burlonamente amables
con gargalladas irónicas a cada unha das verbas que escribín
indicando en silencio estos cantos e, logo, a area en que asento os meus pés.

Agora sei que nada comprendín, nin o obxeto máis pequeno
e que ningún home pode comprendelo.

A naturaleza está aquí á vista do mar
aproveitándose de min para golpearme e para ferirme
PORQUE ATREVINME A ABRILA BOCA PARA CANTAR.

[...]Existo como son, con eso basta,
E se ninguén o sabe doume por satisfeito,
O mesmo que si todos e un a un o saben.
Hai un mundo ao que teño polo maior de todos, que son eu e que o sabe.
[...]
A base onde poño os meus pés é de granito.
Riome cando din que pode disolverse,
porque conozo o que dura o tempo.

Fragmento de "Co refluxo do océano da vida", de Walt Whitman.

II
Non deixes que remate o día sen medrar un pouco,
sen ter sido feliz, sen ter aumentado os teus soños.
Non te deixes vencer polo desalento.
NON PERMITAS QUE NINGUÉN CHE QUITE O DEREITO A EXPRESARTE,
PORQUE CASI É UN DEBER.
Non abandoes as ansias de facer da túa vida algo extraordinario.
Non deixes de crer que as palabras e as poesías
si poden cambiar o mundo.
[...]
Non caias no peor dos errores:
o silencio.
A maioría vive nun silencio espantoso.
Non te resignes.
Fuxe.
"EMITO OS MEUS ALARIDOS POLOS TEITOS DESTE MUNDO".

Fragmento de "Non te deteñas", de Walt Whitman