Vivimos nunha sociedade disque “globalizada” onde a “corrección” política se proxecta en todos e cada un dos seus ámbitos. Pódese concluír que vivimos na “cultura do politicamente correcto”. A máxima paradigmática da citada cultura é ese terrible sofisma do “respeto” en termos absolutos que se predica dos seguintes modos: “eu respeto a túa opinión, pero non a comparto” ou doutro xeito, “todas as ideoloxías son respetabeis” ou mesmo, “todas as culturas son igual de respetabeis” (postulado súper progre do relativismo cultural). A cuestión que prantexo é, ¿o respeto, en senso absoluto, é esencial para a convivencia ou, sen embargo, debe ser considerado en senso restrinxido para fuxir do relativismo cultural?. Non respostarei a esta cuestión de xeito directo senón que tratarei de inducirvos a resposta pero aclararei, inicialmente, que, o relativismo cultural superpón a dignidade de calquera cultura e pobo (sexan cales sexan as súas tradicións, usos, costumes e leis) á dignidade da persoa humana, tal é como se predica esta última da DECLARACIÓN UNIVERSAL DOS DEREITOS HUMANOS.
Para inducir a vosa resposta, sexa crítica ou analítica, plantexarei cinco situacións derivadas da realidade que nos rodea:
1ª.- A “hablación do clítorix” é unha tradición moi extendida en moitas partes de África.
2ª.- En certos estados dos EE.UU a “teoría darwiniana da evolución das especies” é rexeitada nas escolas polos mestres, ensinando a ortodoxa visión revelada cristiá da “creación”.
3ª.- Aínda que na India se aboliu a “estructura social de castas” de xeito formal, de feito, este sistema segue a predominar na maior parte do seu territorio.
4ª.- Na América latina certas correntes políticas indixenistas están emerxendo con enorme forza reivindicando o factor “étnico” como fundamento esencial de identificación dos pobos ou nacións.
5ª.- O dereito nas teocracias islámicas non é de carácter convencional senón que deriva da literalidade ou interpretación do seu credo cuxa fonte revelada é o Corán, así como tamén a Sunnah ou o Hadit.
P.D¹ Admítise calquera “opinión”, incluso persoal, porque dalgún xeito rompo co espírito frívolo e anticultureta do blogue...pero son membro fundador é como di o noso lema: que me importa a min.
P.D² Resérvome o dereito a “rajar” de arriba a baixo calquera argumento “ad personam” porque non tedes puta idea. En calquera caso, dubido que leades o artigo porque son moitas letras xuntas e non teñen puta gracia.
P.D³ Valorarei positivamente calquera “rajada” constructiva e procurarei darlle cumprida resposta (aínda que a miña valoración positiva ou negativa debería importarvos ben pouco).
10 comentarios:
Moi bon artigo trisillo, é esa nota cultureta e reflexiva que lle facía falta a este blog.
Coincido en que o respeto absoluto entre culturas non pode existir, xa que éste atenta a integridade do ser humano, na súa concepción máis puramente occidental. Pero o que me jode é que como patrón de diferenciación entre o mal e o ben, por encima de tódalas cousa, seña a cultura occidental, co seu hipócrita capitalismo á cabeza; e esto é o que xustamente consegue a globalización. Non sei cal pode ser o camiño a seguir, tal vez o da globalización das persoas, co intercambio libre de ideas e pensamentos, e non a globalización das multinacionais e do capital.
Realmente o pensar nas túas verbas xúrdeme unha dicotomía, como poder defender os ataques que sufre o ser por parte de múltiples culturas sen ser a cultura de referncia, sen impoñer o criterio occidental que ensucia todas as formas de pensar.
Eu entendo a opinión que manifestas. Claramente a cultura occidental hoxe é a de referencia...e eu digo, "e menos mal!!!". Evidente que ten moitas eivas, dende logo o modelo económico neo-capitalista é dunha incidencia perniciosa na sociedade mundial brutal (outro día comentarei algo). Pero pensa un intre en que a cultura de referencia fora a islámica, as diversas trivais, indixenistas, etc. Fixate a sociedade internacional foi evolucionando paulatinamente: do absoluto eurocentrismo do S. XIX (tendo o fenómeno da colonización como paradigma), ao sistema de bloques (guerra fría) e a parcial globalización actual (só no económico claro e cunha superpotencia autoritaria no senso da política internacional que non interna). En todo intre os criterios occidentais predominaron..por que?Ben, só hai que ver a historia do pensamento occidental dende a ilustración ata hoxe sen olvidar os clásicos. Todo este cumulo de constante enfrontamento dialéctico histórico só sucedeu nesta parte do mundo e conlevou grandes traxedias, pero tamén grandes avances. Pode ser que o seguinte paso sexa dar cabida a outras novas ideas doutras culturas, pero non todas poden ter cabida porque (avanzo a segunda parte do artigo) conlevan de forma inherente un gran perigo contra os dereitos humáns. Por poñer un exemplo: eu entendo que na América latina se están saqueando as riquezas naturais polas multinacionais mentres o pobo morre literalmente de fame, agora ben, ¿eso xustifica que nalgún intre do novo proceso político que avanza cara un radical indixenismo (como Bolivia) que sustenta un concepto de nación-estado fundamentado non só na soberanía, senón tamén na etnia?...Eu xustifico a loita de clases onde a distancia entre elas resulta abismal, si, dende logo, pero nesto non pode intervir a razón étnica, aínda que existan razas profundamente minorizadas como son os indíxenas bolivianos, ecuatorianos ou mesmo mexicanos.
Estamos de acordo en que a dignidade humana está por riba de calquera consideración de tipo cultural ou ideolóxica... Tamén en que, por este motivo, hai cousas que non se poden respectar nin tolerar, e penso que é responsabilidade nosa tratar de abolilas. Claro que si, a ablación de clítoris é lamentable! Non hay fallo por agora, aínda que non estea tan orgulloso coma ti da nosa supercultura occidental...
Agora ben, hai unha cousa na que (parafraseando a Doríforo) tas muy equivocaaaaaaaao... (ou, como dicimos aquí, non tes nin puta idea). O islam non representa en sí mesmo un perigo para os dereitos humanos (q alarmista!). Outra cousa é que certos fillos de puta reinterpreten o Corán e o adapten ós seus intereses facendo propaganda e tildando de mal musulmán a quen non os secunda. Niso Bin Laden é 1 crack, aparecendo en escea escondido no quinto carallo co fusil nunha man e co libriño na outra, reclamando para sí a herdanza de Mahoma. O islam non é de pedra, hai mil interpretacións; para mostra un botón, e seguindo con Bin Laden, imos referirnos á yihad, a guerra santa. Certos islamistas (Bin Laden) cren que o Corán di que é unha obligación de calquer musulmán impor a súa relixión e matar ós infieis. Outros pensan que a yihad debe ser so defensiva en caso de agresión. Outra boa parte (creo q a maioría) cre q a yihad é unha loita interior, individual, para ser mellor musulmán en función de criterios como espiritualidade ou solidaridade (de feito, no propio Corán hay citas que abogan polo respecto e tolerancia entre pobos e relixións). Nin sequera é o Corán un libro especialmente misóxino comparado coa Biblia, por exemplo (hai mulleres como exemplo de sabedoría, o que non ocorre no libro do cristianismo, onde so se resalta unha muller e porque pareu de puta madre... e sin foder!). Outra cousa é que o patriarcado (probablemente por motivos económicos e non culturais) se impoña, do cal aquí sabemos moito.
Eu son ateo e preferiría un mundo absolutamente laico... pero tampouco hai que pasarse! o perigo é o islamismo radical.
POR XOGADOR DE CHICA
Asústame a túa "tolerancia" respecto dunha relixión. O problema da relixión islámica (como de outras tantas) é a súa propia concepción dogmática. Toda concepción relixiosa implica, sempre, o establecemento de dogmas que derivan da literalidade da palabra revelada ou da interpretación dos "minister dei" (imáns, bispos, papas,etc) da mesma ou dos textos recoñecidos por tal ou cal confesión como "palabra de deus". Os dogmas non son discutibles para o pobo crente, digan e sosteña o que sosteñan. Os dogmas non só fan referencia aos valores morais dunha relixión, tamén á misión do home na terra (o "deber ser") e a trascendencia que este comportamento terá no "máis alá". O problema do Islam e que non existe, nin existiu na historia, unha liña (nin tan sequera nimia) que divida o poder temporal do poder espiritual, pois os dous son un mesmo é indefectiblemente inseparables (na lóxica propia da relixión). Mahoma, a diferencia de Xesucristo, non se lle ocurriu dicir "a Deus o que é de Deus e ao César o que é do César" (aínda que a Igrexa Católica lle costou moito asumir esta máxima e presenta hoxe moitas reminiscencias dese pasado).
En que se traduce esto...en que nos países teocráticos de confesión islámica non hay un poder laico claramente diferenciado do poder relixioso (Irán, agora Irak, Marrocos, Arabia Saudí, etc) co cal nin a xustiza, nin a política e (por ende) a lei están alleas aos dogmas dunha relixión coma a islámica. Esto para min supón primeiro: que nestes estados a relixión oficial só sexa unha e a tolerancia respecto doutras confesión sexa escasa ou case nula (incluso entre chiis e sunnies), que a lei islámica sexa aplicada polos tribunais "civís" (aí temos exemplo en Nixeria das condeas por lapidación da muller infiel...os xulgados non pertencen a Al-Qaeda) e que, na maioría dos casos, a estructura social deses países non estea determinada por parámetros de igualdade (a muller non é igual que o home...non me vendas motos de FATIMI...o novo non é igual que o vello...a viuva non é igual que a casada...). Finalmente, que eu sepa os dogmas (como palabra revelada ou interpretación da mesma) non nacen da razón, senón da fé...en fin, un ateo coma ti non sei como pode relativizar tal cuestión...eu non a relativizo, non comparo o credo Islámico coa Declaración Universal de Dereitos Humanos nin coa Carta Internacional de Dereitos Civís e Políticos, esencialmente pola fonte de onde proveñen e dende logo polo seu contido. Razón frente a fé, nación relixiosa (nación islámica) fronte ao individuo.
por tresillo
Novamente creo q confundes touciño e velocidade! cando falas do dogmatismo, falas de elites que aproveitan o Corán como fonte de "lexitimidade" para beneficiarse e gobernar como lles sae dos... a pobos que non teñen o nivel cultural nin a educación que temos nós, que non teñen culpa de claudicar ante a propaganda e a retórica desta xente. E por suposto que son dogmáticos, porque lles interesa! (lembramos que ocorreu aqui? ou occidente sempre foi laico?) O futuro do islam en convivencia con outras relixións e ideas pasa porque haxa unha educación masiva do pobo e unha renovación das elites. O relato histórico do Corán, como ti dis, non distingue os tempos ou, mellor, ten un tempo ciclico no que o islamismo ás veces está en auxe e ás veces en crise, e a etapa actual recorda a algunha anterior; diso se vale Bin Laden, da volta ó pasado constantemente. Pero á súa interpretación dese tempo cíclico choca con outras. E o obxectivo final é un mundo islámico, pero cal é o problema disto? que uns pensan que o medio son as hostias e que outros cren que o medio son as palabras. de ser no segundo caso, non vexo o perigo porque calquera ideoloxía pretende chegar o máis lonxe posible. O soño de Occidente tamén é un mundo democrático e liberalista económicamente. Costou moitísimo tempo e sangue, sudor e lágrimas, que a relixión cristiá (e nisto son benévolo, porque aínda estamos en proceso) fose unha relixión incluínte e non excluínte! Ou olvidámonos da Inquisición, ou mesmo da "cruzada" franquista bendecida pola Igrexa?! A día de hoxe, non me dan medo a maioría dos cristiáns, coma a señoras do coro de Sta. María de Cervo, en cambio sí as barbaridades q poda dicir Razinger-Z. O que eu dicía (iso, e non por exemplo, que haxa igualdade, como ti me citas sen saber de onde o sacaches), e que O Corán, en esencia, non é un libro nin belixerante nin especialmente misoxino comparado con outros, como soen dicir constantemente os que nunca o leron, e que con interpretacións máis suaves de xente máis integradora o islam pode convivir coa modernidade.
Definitivamente non tes puta idea...o que che digo é que toda relixión monoteista (deixemos o budismo á marxe)fundamentase en dogmas de contido esencialmente moral...e iso é tan certo como a forza da gravidade. O que sosteño é que a lei islámica non se fundamenta na razón senón no dogma, na moral mahometana e na palabra revelada. Á marxe dos radicalismos...o islamismo, chámalle moderado ou bonito ou guapito de cara, non acepta outra lei que non sexa a derivada das fontes da súa relixión. Se para ti esto é un paradigma de sociedade e cultura, esta ben, se queres dicir que o noso paradigma é comparable en pé de igualdade con el, tamén...pero estas a ser un relativista, e eso é o que critico eu. Non te me quedes entre augas...ante a dicotomía razón e fe hai que elixir, porque nin ti nin eu somos San Agustín nin Santo Tomás nin Aberroes para andar con termos medios...razón e fe non se conxugan...para que ostias estudiaches lóxica!!!
por tresillo
Que facil falar desde a ignorancia, jajaja... seguiremos nos bares!!!!
Ti non lle apuntas nin ao arco iris...e menos se é negro...pero ben, esto solucionámolo cunha cea de desconfraternización e logo nun duelo de forcados á lúa chea co Maki de refree!!!
Curioso, interesante e entretido debate. Podo dicir que o lin e ata aprendín algo. Dende a miña postura agnóstica posicionareime sempre do lado da razón, pero neste caso estou totalmente dacordo coas intervencións do xogador de chica, que opino están tamén desa mesma banda.
Como se di, a islámica é unha relixión que se fundamenta en dogmas (como todas), que aspira a imporse sobre outras crenzas e xeitos de pensar (como todas), e que por tanto acostuma a ser fonte de confrontacións con outras culturas. Pero efectivamente a situación relixiosa que agora se está a vivir nos países árabes é perfectamente comparable coa que se produciu en Europa en épocas históricas pasadas. Se ben é extremadamente difícil que unha relixión evolucione, perfectamente poden evolucionar as sociedades islámicas e a interpretación que fagan da súa relixión.
Dito isto, creo sinceramente que o progreso das sociedades pasa inevitablemente pola pérdida de importancia relativa das relixións.
Quero rematar dicindo que unha cultura en sí non representa ningún perigo. O perigo reside na sociedade irreflexiva, e no poder que ostenten esas sociedades. Neste senso, confeso que a miña preocupación pola intolerancia dos pobos islámicos é relativa. O que realmente me quita o sono é o poder que acumula un pobo tan egocéntrico, tan manexable, e tan social e políticamente atrasado como é o estadounidense.
Querido Tresillo, escribo con bastante retraso, non teño moito tempo e escribides un montón de cousas interesantes, pero aí vei a miña humilde opinión.
Creo que vos estades centrando demasiado no tema da relixión, e unha cultura é moito máis que iso. É idioma, gastronomía, folclore, crenzas de todo tipo (relixiosas e non tanto) e ó mesmo tempo o carácter dun pobo está influído tanto polo sistema de goberno, pola economía, pola xeografía, clima, etc.
Persoalmente non creo en ningún deus, e creo que o ser humano non será completamente libre ata que se desfaiga da opresión da relixión.
Para min o ideal sería unha sociedade coma a xaponesa, que son capaces de utilizar as tecnoloxías máis avanzadas e manter férreamente as súas tradicións máis antigas (e digo tradicións, non relixión).
No caso do Islam, eles poñen a súa relixión por riba do ser humano, e eso é inconcebible.
En Francia, onde o goberno prohibeu o uso do pano da cabeza nas escolas, as rapazas e as mulleres musulmanas comezan a usalo por vontade propia para reafirmarse na súa cultura: son musulmana e estou orgullosa de selo. E o goberno galo está conseguindo o efecto contrario, en lugar de liberar á muller musulmana e que comecen a occidentalizarse, o único que se consigue é un odio cada vez máis xeneralizado hacia os europeos. Tí non es naide para obligarme a quitar os meus símbolos relixiosos, estasme atacando pola miña relixión.
O único que se consigue é separarnos máis, cando o ideal sería o contrario. Cada un coa súa cultura sin invadir a dos demáis, coexistindo sin agresións a uns ou outros bandos.
Pero por desgracia os meus ollos non o verán.
Un saúdo
LA INDIA
P.D.: Seguide así.
Publicar un comentario